Ο Λιποτάκτης των SS.

|Κεφάλαιο 02|

-Μπορείτε να περάσετε ιατρέ, είπα και χαμογέλασα. Ο πατέρας μου σας περιμένει στο σαλόνι.

-Ευχαριστώ πολύ Εύα, είπε.

-Μισό λεπτό, είπα και τον σταμάτησα από τον αγκώνα του.

Εκείνος είδε το χέρι μου στον αγκώνα του και έβαλε πάνω του το άλλο του χέρι, χαμογελώντας μου. Αυτό με έκανε να κοιτάξω και μαλακά να απομακρύνω το χέρι μου από το δικό του.

-Τι να σας προσφέρω; ρώτησα. Να σας ψήσω έναν καφέ; Ένα πράσινο τσάι;

-Ένα χαμομήλι θα ήταν εντάξει, είπε και έβαλε τα χέρια στις τσέπες του.

-Αμέσως πάω, είπα και χαμογέλασα.

Θεσσαλονίκη, Φεβρουάριος 1940.
Ο πιανίστας μόλις είχε επιστρέψει από το διάλειμμα και θα έκανε για κάποια ώρα πρόγραμμα μόνος του, χωρίς τα υπόλοιπα μέλη της ορχήστρας. Το πρώτο κομμάτι που ξεκίνησε ήταν του Σατί το Gnossienne νούμερο ένα.

-Θα μου χαρίσετε αυτόν τον χορό; ρώτησε εκείνος.

-Εμένα ρωτάτε; ρώτησα και άφησα το ποτήρι με το κρασί μου.

-Ασφαλώς καλή μου, είπε και γέλασε γοητευτικά. Βλέπετε κάποιον άλλον εδώ;

Κοίταξα τον θείο Αλέξανδρο και τον πατέρα μου που βρίσκονταν δίπλα δίπλα στην άλλη άκρη του δωματίου και στραμμένοι προς το μέρος μας. Μου χαμογελάσανε και οι δύο. Έτσι, χαμογέλασα και εγώ ύστερα σε αυτόν τον κύριο και του έδωσα το χέρι μου για να με τραβήξει στο κέντρο του δωματίου για να χορέψουμε. Έβαλε το χέρι του απαλά στη μέση μου, εγώ το δικό μου στην πλάτη του και τα άλλα δύο χέρια μας ενώθηκαν. Κοιταζόμασταν στα μάτια και εκείνος την περισσότερη ώρα μου χαμογελούσε.

-Σας παρακαλώ ιατρέ μην με κοιτάτε έτσι, είπα και κοίταξα άλλου χαμογελώντας αμήχανα.

-Πως έτσι; ρώτησε.

-Σαν να μην υπάρχει κανείς άλλος σε αυτό το δωμάτιο, είπα. Και πόσο μάλλον ο πατέρας μου.

-Δεν κάνουμε κάτι κακό, είπε. Εγώ δηλαδή δεν κάνω κάτι κακό.

-Τι εννοείτε; ρώτησα.

-Δεν το θεωρώ κακό ότι σε κοιτάω σαν να μην υπάρχει κανείς εδώ, είπε. Γιατί, εδώ και λίγα δευτερόλεπτα όντως δεν υπάρχει κανείς για μένα εδώ. Μόνο εγώ και εσύ.

-Ιατρέ, είπα. Τι είναι αυτά που λέτε τώρα;

-Ότι είσαι πανέμορφη Εύα, είπε. Από την πρώτη στιγμή που μπήκα στο σπίτι σας εσένα κοιτάω, και είμαι σίγουρος ότι αυτό θα έχει προσβάλλει τον πατέρα σας. Όταν μου μιλούσε, κοιτούσα τα καστανά μάτια σου. Απορώ αν είσαι πραγματική.