Ο Λιποτάκτης των SS.

|Κεφάλαιο 57|

Όντως ξημέρωσαν καλύτερες μέρες μετά από αυτήν, αργοπορημένες βέβαια. Ο καιρός θα περνούσε γρήγορα μόνο αν διέγραφα το παρελθόν μου από τη ρίζα. Μόνο έτσι θα ερχονταν τα καλύτερα, όπως είπε και η Μαρλίν.

Πλέον δεν ήμουν μόνη μου, ο Ισαάκ κάθε μέρα όλο και μεγάλωνε. Έπρεπε να το πάρω απόφαση, ζούσα εγώ και ο μικρός. Ο πατέρας του ήταν εγκληματίας πολέμου, όσο και αν προσπάθησε να με βοηθήσει ίσως και να τα έκανε χειρότερα. Ήταν απλά τυφλωμενος από έρωτα, αλλιώς τους Εβραίους και του κομουνιστές δεν έκανε τίποτα για να τους σώσει.

Όχι όχι, από τη λίγη αξιοπρέπεια που μου είχε μείνει έπρεπε να τον ξεχάσω. Να τον σβήσω από πάνω μου, κοντευα να τρελαθώ. Ακόμα και η οσμή του σώματος μου, τον θύμιζε. Όσο και να πλενομουν, ένιωθα ότι δεν έφευγε. Και αυτό γιατί εγώ δεν είχα τη δύναμη να το διώξω.

Ύστερα από πολύ δύσκολες νύχτες και δύσκολες μέρες κατάφερα να ξεχάσω τη φωνή του. Τον έβλεπα σχεδόν κάθε βράδυ στον ύπνο μου και ξυπνούσα αναστατωμενη για να κοιτάξω ότι δίπλα μου κοιμόταν ο Ισαάκ.

Η τρέλα κόντευε να με πνίξει αυτές τις μέρες, έτσι τελευταία μέρα του χρόνου και υπό την πίεση του αντλησα υπομονή και δύναμη και έγραψα ένα γράμμα στη φίλη μου την Αθηνά να το στείλω στην Ελλάδα. Δεν ήξερα πότε και αν φθάσει ποτέ. Αλλά ήταν το τελευταίο πράγμα που μου έμενε να κάνω προκειμένου να ξεφορτωθώ τον Γουόλτερ. Μια για πάντα από τη ζωή μου.

"Αγαπημένη μου φίλη Αθηνά,

Ελπίζω όλα να είναι καλά με τη ζωή σου, από δω και πέρα τα πράγματα θα είναι πιο ευλογημένα άλλωστε. Τα έμαθα, ο πόλεμος τελείωσε για την Ελλάδα μας και εγώ λείπω από αυτή τη χαρά.

Από που να ξεκινήσω Αθηνουλα μου, αρχικά ότι μου λείπει η παρέα σου. Εδώ που είμαι, δεν υπάρχει κανείς δικός μου άνθρωπος να μιλήσω και να με καταλάβει. Μερικές φορές μιλάω στον Ισαάκ, τον υιό μου, αλλά και εκείνος δεν μου απαντά. Καταλαβαίνω, έχεις πολλές ερωτήσεις όσο το διαβάζεις και πραγματικά έχω να σου πω τόσα πολλά. Και θέλω δηλαδή, αλλά...δεν μπορώ.

Με συγχωρείς Αθηνούλα μου, ίσως είναι η τελευταία φορά που σου γράφω γράμμα. Και λέω ίσως η τελευταία, γιατί δεν ξέρω αν ποτέ θα καταφέρω να ξεπεράσω τον Γερμανό. Δεν έχω τη δύναμη πλέον με το σταυρό που κουβαλάω από τα είκοσι μου. Φίλη μου αγαπημένη, ξέρω ότι εσύ θα με καταλάβεις και δεν θα με παρεξηγήσεις.