Ο Λιποτάκτης των SS.

|Κεφάλαιο 64|

6 Αυγούστου 1962, Νέα Υόρκη.
Δύο μέρες τώρα δεν μιλούσαμε ιδιαίτερα με τον Ισαάκ. Με το ζόρι λέγαμε τα βασικά. Με πληγωνε πολύ η στάση του. Αλλά σήμερα την πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής του, δεν υπήρχε περίπτωση να του τη χαλάσω. Είχε αποφασίσει να κάνει ένα πάρτυ στην αυλή με κάποιους φίλους και φίλες του και εννοείται ότι μου είχε πει οτι θα εμφανιστώ έξω μόνο όταν έρθει η στιγμή της τούρτας του. Έτσι είχα κάνει μια μικρή μάζωξη μέσα στο σπίτι, σχεδόν ξεχωριστή από αυτή του
Ισαάκ. Θα ήταν ντροπή αν δεν καλούσα τους ανθρώπους που μου στάθηκαν περισσότερο από όλους στον κόσμο. Την Μαρλίν με τον Νέιτ και τη Σάρον με τον Τσέστερ. Ήταν η οικογένεια που απέκτησα λόγω του πολέμου και αυτούς πλέον τους προσέχω πολύ περισσότερο για να μην χασω οικογένεια για δεύτερη φορά.

-Σου μίλησε τόσο άσχημα και δεν έριξες ένα χαστούκι; ρώτησε σοκαρισμένος ο Νέιτ.

-Μα το έκανα, είπα και δάγκωσα τα χείλη μου. Και το μετάνιωσα πίκρα, αλήθεια σας λέω.

-Κακώς, είπε ο Τσέστερ και μου ακούμπησε με συμπόνια τον ώμο. Πρέπει να του ζητήσεις συγγνώμη.

-Αυτός πρέπει να ζητήσει συγγνώμη από τη μάνα του, είπε ο Νέιτ νευρικός. Που της μίλησε λες και είναι όντως καμία πορνη.

-Θες να του μιλήσουμε;, ρώτησε ο Τσέστερ. Δεν μου είναι κόπος, προσωπικά.

-Ναι καλύτερα εμείς και όχι η Μαρλίν με τη Σάρον, είπε ο Νέιτ. Θα φανεί ότι τον πιέζουμε.

-Μπορείτε να το κάνετε αυτό;, ρώτησε.

-Φυσικά τι ερώτηση είναι αυτή;, ρώτησε ο Τσέστερ. Για τον πατέρα μου ήσουν η κόρη που πάντα ήθελε και δεν είχε. Οπότε για μένα είσαι σαν αδερφή μου.

-Όλοι είμαστε μια οικογένεια, είπε ο Νέιτ. Άλλωστε, έχουμε και εμείς ευθύνη για αυτό. Που σαν "θείοι", όπως μας θεωρεί, δεν του είπαμε δύο πράγματα για το πως φέρονται στις κυρίες.

-Σας παρακαλώ μην μου τον προσβάλλετε, είπα. Είναι πολύ καλός με όλους, απλά ένιωθε σαν να τον απεκοψα από τη ζωή μου.

-Κανονικά αλλουνού δουλειά είναι αυτή η κουβέντα, είπε ο Τσέστερ.

-Καλύτερα που δεν την έκανε αυτός, είπε ο Νέιτ νευρικός. Θα είχαμε ένα νεοναζί μέσα στα πόδια μας. Συγγνώμη Εύα.

-Όλα καλά;, ρώτησε η Μαρλίν που μόλις είχε κατέβει τις σκάλες και ήταν μαζί μας στο σαλόνι.

-Όλα μια χαρά, απάντησε ο Νέιτ και της φίλησε το χέρι.

-Να ρωτήσω κάτι;, ρώτησα.