koniec.
wiedziałam że to się stanie
zaczęło się od niewinnego spotkania
na kawę
przy moim kuchennym blacie
zalanym po chwili łzami
rozmawiałyśmy o szkole
plotkowałyśmy o innych
zrobiłam nam kawę
która pozostała nietknięta
zapytałam
nie mogłam już wytrzymać
co dalej z nami będzie ¿
w roku szkolnym ¿
wstrzymałam oddech
próbowałam zapisać twój obraz
w pamięci
wiedziałam że to było to
zobaczylam łzy w twoich oczach
usłyszałam odpowiedź nie wiem
w końcu powiedziałaś mi to wprost
nie jesteś gotowa
może nie byłaś
nie wiesz
może to tylko chęć zatrzymania mnie
przyjaciółki
z którą masz inną wyjątkową więź
trzymałam twoje dłonie
patrzyłam jak wbijasz w nie paznokcie
widziałam łzy spływające po twoich policzkach
poczułam straszną pustkę
nie miałam siły na łzy
na pokazywanie emocji
załamał mi się głos
czas mijał
powtarzałaś że nie umiesz tego zrobić
obie się męczymy
nie zdecydujesz
boisz się że mnie stracisz
i wtedy
pomyślałam że
to nie ma sensu
czekam tak długo
ale nadal to ja z naszej dwójki
jestem tą zakochaną
chciałam oszczędzić ci bólu
powiedzieć to
byś ty nie musiała
nie swoim głosem
zapewniłam
że pozostanę przy tobie
mimo wszystko
a jeśli kiedyś będziesz pewna
nie usłyszysz
że już za późno
i tym sposobem
wszystko się skończyło
poszłyśmy na spacer
odetchnełam tylko po to
by w nocy
nie móc złapać powietrza
koniec.
jestem tak potwornie zmęczona
ponieważ wiem
że to nie jest
nasz koniec.
już raz to przeżylysmy
rok temu
w wakacje
tracę nadzieję że to kiedykolwiek będzie
szczęśliwy koniec.
CZYTASZ
(za)kochanie
Romancemożna powiedzieć swego rodzaju pamiętnik pisany przez lata *wszystko co tu jest wydarzyło się naprawdę (z perspektywy czasu myślę, że powinnam poprawić większość rozdziałów ale cóż, może lepiej zostawić to tak jak było napisane - naprawdę i w emocja...
