Best Part

PART 22

HIS POV ( LISTEN TO MY VALENTINE FOR FEELS )

Hindi ako mapakali.

Ilang beses na akong nagpaikot-ikot dito sa harap ni Travily dahil iniisip ko kung anong nangyayari kay Emily.

"I'm so fucking worried."

Paano nalang kung mapagod siya? Paano nalang kung hindi niya na kayanin? I can't wake up one day knowing there's no Emily talking to me anymore because she's already gone permanently.

The truth is I don't want to lose someone special to me even though I push them away many times. I only push them to test them if they're really going to leave me.

Yes, I tried pushing her away but she's just to consistent to stay with a fucked-up person like me. I can't afford to lose a person like her.

"Damn! Bullshit! This is my fault!" I closed my eyes, tried my best to calm.

Gusto kong kumalma kagaya ng sinabi ni Emily sa akin na huwag kong paiiralin ang emosyon ko pero paano? Gusto kong magalit sa sarili ko. Gusto kong saktan sarili ko. Dahil sa akin kaya nangyari sa kan'ya 'yon.

"WHAT WILL I FUCKING DO NOW!" I shouted, frustratedly.

There's no Emily around.

No Emily pestering me.

Nakakapanibago.

Ang hirap masanay.

This is my fault. Sana hindi nalang kami nagkakilala. Sana hindi nalang niya ako nakita sa hospital. Edi sana gumaling pa siya. Sana nasa hospital nalang siya at nagpapagaling kaysa pumupunta sa bahay ko.

"YOU'RE SO DUMB, TRAVIS! FOR NOT NOTICING!"

I kept punching the wall. Hindi ko na iniinda ang sakit. Kahit na nagdudugo na ito ay patuloy pa rin ang pagsapak ko sa pader.

Bakit nga ba hindi ko napansin? S'yempre dahil palagi kong sinasabi kay Emily na wala akong pake sa kan'ya. Na bahala na siya sa buhay niya kahit deep inside may pake talaga ako.

Sadyang ayoko lang maramdaman ng isang tao na gusto ko silang manatili sa buhay ko dahil baka i-take advantage nila ako. Baka mamihasa sila at sabihing "hindi naman ako kayang iwan n'yan e." "takot naman 'yan mawala ako." "ayos lang na saktan yan"

Ayokong lang maramdaman ulit na takot na takot akong mawalan ng espesyal na tao sa buhay ko samantalang sila, hindi man lang takot na mawala ako. Para bang wala silang pakealam kung mawala man ako sa buhay ni la o hindi.

"Ugh! Fuck! Crap!" Nagulat ako nang may pumigil sa kamay ko.

I closed my eyes. Tell me that it's Emily.

As I turned my back, I saw Gwyn.

Namamaga ang mata niya at halos paiyak na habang nakatingin sa akin.

"Go on, Gwyn. Blame me. I know, it's my fault. Kasalanan ko kung bakit nangyari 'yon kay Emily. Alam kong napakawalang kwenta at napakagago ko. Alam ko na, Gwyn. Tanga ako at sinisisi ko nang paulit ulit ang sarili ko kung bakit nangyari 'yun kay Emily. Kasalanan ko lahat kung bakit nasa hospital siya ngayon. I-I know, already... you don't have to remind me." I coldly said while staring at her eyes.

Kasalanan ko nanaman. Tuwing may nangyayaring masama sa mga taong malapit sa akin, palagi nalang kasalanan ko kung bakit nangyari sa kanila 'yon. Palaging ako ang nasisisi at sarili ko lagi ang sinisisi ko.

Sumpa ba 'to sa'kin na lahat ng magiging malapit sakin ay may mangyayaring masama? Does this mean that I really have to put gap between me and another person? Am I really destined to be alone?