Best Part

PART 21

HER POV (PLAY SUPERMARKET FLOWERS BY ED SHEERAN FOR FEELS)

Nagising ako dahil sa mga hikbi ni Mama.

Napakunot ang aking noo nang makitang nasa loob ako ng hospital. No. This is not happening. Akmang tatanggalin ko na sana lahat ng mga nakakabit sa akin nang pigilan ako ni Mama.

"E-Emily... baby, sshh... don't remove it... anak, please... L-Listen to... to Mama.." She stopped me by hugging me, tightly. I started to cry also the moment I knew that it's all repeating again.

"M-Ma, uwi na tayo, please?" I begged. Ayokong manatili rito nang matagal. Dagdag gastos at isa pa, ang tagal ko ng hindi napupuntahan si Travis.

"Ma, uwi na tayo?"

"Anak, magpapagaling ka... magpapagaling ka muna bago tayo umuwi, o-okay?" She kissed my forehead.

Ayoko sa hospital. Ayoko manatili rito. Pakiramdam ko sinasakal ako kapag nananatili ako sa lugar na ganito.

I want to go home.

I want to take a rest inside my room.

"M-Ma, p'wede naman po ako... sa bahay magpahinga, Ma... ayoko rito! M-Ma...please, umuwi na tayo... please, Ma. Ay-Ayoko rito... ayoko! M-Ma, listen to m-me... mas lalo akong nasasaktan dito! Mas lalo akong nasasakal! Mas lalo akong namamatay kapag nandito ako sa loob ng hospital!"

"EMILY, HINDI KA MAMAMATAY!"

"MA! ALAM KO NA HANGGANAN KO! MAMAMATAY NA AKO, M-MA... MALAPIT NA! G-GUSTO KO SA BAHAY NA AKO, HINDI RITO... HUWAG DITO!"

Seeing my mom crying in front of me, makes me weak.

This is the kind of scene I don't like seeing.

"EMILY, MABUBUHAY KA! NAIINTINDIHAN MO SI MAMA? M-MABUBUHAY KA... MABUBUHAY KA!" She wiped all the tears that started to ran down in my cheeks.

"HINDI KA MAMAMATAY, EMILY! NAIINTINDIHAN MO KO? MAKINIG KA SA'KIN... YOU'LL SURVIVE THIS. K-KAYA MO 'TO 'NAK, N-NAKAYA M-MO NA... NA NOONG UNA... KAKAYANIN MO ULIT, NAIINTINDIHAN MO 'KO, EMILY!?"

Dumagundong sa buong kuwarto ang boses ni Mama. Kasabay ng pagsigaw niya ay sunod sunod na pagpatak ng kan'yang luha.

"P-Please, baby... survive this for... f-for Mama... para sa'kin, para kay Papa... h-huwag kang susuko, anak... huwag na huwag." Napapikit na lamang ako.

Ito na 'yong panahon na akala ko matagal pa. Bakit parang ang bilis? Kung kailan malapit na ako gumraduate, tsaka naman ako nagkaganito? Bakit ako? Bakit hindi nalang 'yong ibang tao?

Naging mabuti naman akong anak. Naging mabuting kaibigan. Bakit kailangan ako pa 'yong bigyan ng ganito kabigat na problema? Bakit ako pa? Ang gusto ko lang naman ay mabuhay nang matagal at masaya. Kahit mabuhay nalang at hindi masaya.

"M-Ma, sorry... kasi ito lang ako... sorry kasi magkakaanak ka na nga lang, 'yong... 'yong ganito pa 'yong sitwasyon. H-Halos buong taon na nabuhay ako, p-pabigat nalang palagi. Halos... halos walang maisukli sa inyo... Ma, sorry... sorry kasi ito lang ako... s-sorry, kasi... si Emily lang ako... si Emily lang." Kinulong ako ng yakap ni Mama. Ang yakap na kahit kailan hinding hindi ko aayawang matanggap.

"Emily, hindi ka... k-ka lang si Emily... y-you always make me proud, baby... kasi you grew up being a good person." I cried in Mama's arms. Gusto ko na munang isuko 'yong sarili ko kay Mama.

Pagod na akong lumaban. Gusto ko muna ng pahinga.

"M-Ma, wala akong kuwentang anak... alam ko 'yon, Ma... w-wala na akong ginawa sa inyo ni Papa k-kung hindi pagastusin kayo nang pagustusin... kasi hindi mawala-wala 'tong cancer ko... s-sorry, Ma... hindi ko sinasadyang mabuhay... sorry kasi ako pa 'yong nabuhay.... sorry, Ma... sorry po.." Patuloy lamang ang panghingi ko ng patawad habang humahagulgol sa bisig ni Mama.