The liar

Μάιρα

Tyler POV

Έχω συνέλθει λιγάκι και πάω ξανά στην γλυκιά μου Άλισον και να της ζητήσω συγνώμη που παρακτραπικα.

Όμως τότε βλέπω δύο άντρες από την ρωσική μαφία να την πλησιάζουν και φρικαρω.

"Μείνετε μακριά της!'' Φωνάζω θυμωμένος και η Άλισον μου με κοιτάζει κάπως φοβισμένη.

"Λούι..." Ψελίζει ενώ η φωνή της σπάει στο τέλος.

Έχω κάνει τόσα για να μην θυμηθεί η Άλισον αυτό που της έκαναν δέκα χρόνια πριν...

Για αυτό είπα ψέματα.

Για αυτό δεν επέστρεφα.

Για αυτό δεν της λέω το ποιος είμαι.

Για να μην θυμηθεί την απαγωγή εκείνης και της μητέρας της...

Το πως τις κακοποίησαν...

Και ότι ένας άνθρωπος έχασε την ζωή του μπροστά στα αθώα παιδικά ματάκια της.

Δεν θα αφήσω αυτούς να της πουν την αλήθεια...

Ή να ζήσει ότι είχε ζήσει και τότε...

"Οοο φίλε! Λούις σωστά? Έτσι δεν σε λένε?" Με ρωτάει ειρωνικά ένας από αυτούς και μπαίνω αμέσως μπροστά από την Άλισον μου σε θέση άμυνας.

Δεν θα την αγγίξει κανείς...

"Τι θέλετε?" Τους ρωτάω θυμωμένος προσπαθώντας να μην καταλάβει η Άλισον τίποτα.

"Εμείς? Τίποτα. Απλά να... Θέλαμε να ρωτήσουμε την γλυκιά μας Άλισον από εδώ... Πως και βγήκε με έναν άντρα τόσο μεγαλύτερο της..." Λέει ο άλλος με ένα ύπουλο και πονηρό ύφος.

"Έτσι της άρεσε... Άντε Μπούλο τώρα." Τους λέω και γελάνε.

"Αντίο... Και μικρούλα... Δεν χανομαστε..." Λένε και φεύγουν γελώντας.

Γαμώτο...

Δεν έπρεπε να γίνει αυτό...

Πρέπει να εξαφανίστω...

Πάλι...

"Λούι..." Ακούω την εύθραυστη φωνουλα της Άλισον μου και γυρνάω και την κοιτάζω.

"Τι είναι γλυκιά μου?'' Την ρωτάω χαιδευοντας το μάγουλο της.

"Ποιοί ήταν αυτοί?" Με ρωτάει έτοιμη να κλάψει.

"Δεν έχει σημασία... Μην φοβάσαι. Δεν θα σε πειράξουν." Της λέω αγκαλιάζοντας την.

"Έλα θα σε πάω σπίτι σου..." Της λέω πληρώνοντας και φεύγουμε. Μπαίνουμε μέσα στο αμάξι μου και αρχίζω να οδηγάω.