The liar

Θείος Τάιλερ

Σχολείο...

Πάντα πίστευα πως είναι μια φυλακή.

Όμως άλλαξα γνώμη.

Είναι κόλαση.

Όλη μέρα σήμερα όλοι με κοιτάζουν περίεργα και με σχολιάζουν με καυστικά σχόλια.

Σχολιάζουν την απαγωγή...

Σχολιάζουν το γεγονός ότι είμαι έγκυος...

Σχολιάζουν ότι έχω χωρίσει...

Με πονάει αυτό...

Δεν νιώθω... Όμορφα όπως παλιά.

Δεν έχω αυτοπεποίθηση...

Θάρρος...

Όρεξη...

Το μόνο που θέλω είναι να γυρίσω σπίτι μου και να κάτσω στο δωμάτιο μου χαιδευοντας την κοιλιά μου...

Αυτό θέλω...

Δεν θέλω να είμαι εδώ...

Το ιδανικό για εμένα πιο θα ήταν?

Να ήταν και ο Τάιλερ εδώ...

Όσο περνάνε οι μέρες καταλαβαίνω πως δεν... Δεν με πειράζει τόσο όσο μου είπε ψέματα... Αλλά ότι δεν ήθελε καν να μου εξηγήσει...

Δεν έκατσε καν να μου εξηγήσει...

Να είναι δίπλα σε εμένα και στο μωρό μας...

Να μας προστατεύσει.

Να μην μπορεί κανένας να ξανά πειράξει εμένα και το παιδάκι μας...

Αλλά μας άφησε...

Μας άφησε...

Μόνους μας... Να υπάρχουν τόσοι κακοί που μπορούν να μας βλάψουν...

Ξαφνικά νιώθω να τρέμω...

Να τρέμουν τα χέρια και τα πόδια μου ενώ η αναπνοή μου αρχίζει να γίνεται κοφτή.

"Άλισον? Άλισον είσαι καλά?" Με ρωτάει ο συμμαθητής μου ο Ντρέικ ανήσυχα και με δυσκολία σηκώνω το βλέμμα μου και τους βλέπω όλους να με κοιτάζουν περίεργα... Κάποιοι γελάνε και κάποιοι με σχολιάζουν...

Η καρδιά μου χτυπάει όλο και πιο γρήγορα...

Ζαλιζομαι και όλας λιγάκι...

Ο καθηγητής μου ο κύριος Μάρτιν και γκομενος της Μάιρα με πλησιάζει...

Δεν ακούω τίποτα...

Η όραση μου θολώνει...

"Άλισον... Άλισον μικρή όλα καλά?" Με  ρωτάει φοβισμένος ο καθηγητής.