The liar

Χωρισμός

"Γεια..." Λέω αμήχανα στον κύριο... Σεμπάστιαν αν θυμάμαι καλά και μου χαμογελάει περίεργα.

"Είσαι πανέμορφη σήμερα... Και στην φωτογράφιση ήσουν υπέροχη." Μου λέει πηγαίνοντας να χαιδεψει το μάγουλο μου αλλά δεν τον αφήνω και αγκαλιάζω αμέσως τον Λούις.

"Εεε... Ευχαριστώ." Του λέω αμήχανα.

"Γεια σου... Νεαρέ." Λέει και στον Λούις που τον κοιτάζει κάπως θυμωμένος.

"Γεια σας... Κύριε Ρόντερτ." Του λέει και εκπλήσομαι.

Γνωρίζονται?

Γνωρίζονται.

Μα καλά γιατί γνωρίζονται?

Αφού...

Ο Λούις είναι ο νυν μου... Και ο Σεμπάστιαν... Ο πρώτος μου.

Και δεν θέλω να είναι εδώ...

Δεν θέλω να είμαι κοντά του.

"Τι κάνεις? Εεε... Λουίς." Τον ρωτάει ο Σεμπάστιαν με ένα περίεργο χαμόγελο.

"Καλά. Όμως τώρα πρέπει να πάρω την ανηψιά μου και να φύγω. Άλισον πήγαινε να ντυθείς." Μου λέει και αμέσως φεύγω πάω στο καμαρίνι μου και αρχίζω να ντύνομαι.

"Εεε! Εε! Άλισον! Να μπω?'' Με ρωτάει ο Τόνι πριν μπει μέσα ενώ έχω μόλις ντυθεί.

"Μπες." Του λέω και μπαίνει μέσα.

"Ο Σεμπάστιαν δεν... Δεν είναι ο πρώτος σου?'' Με ρωτάει βιαστικά.

"Είναι. Και δεν αντέχω. Θέλω να φύγω. Αμέσως." Του λέω έτοιμη να βάλω τα κλάματα.

"Εεε... Μικρούλα τι έγινε?'' Με ρωτάει αγκαλιάζοντας με.

"Θέλω να φύγω. Απλά θέλω να φύγω. Δεν θέλω να είμαι κοντά του." Του λέω κλαίγοντας.

"Έλα μικρούλα... Τι έγινε? Γιατί κλαις?" Με ρωτάει χαιδεύοντας τα μαλλιά μου.

"Δεν... Δεν μου είχε φερθεί πολύ καλά τότε... Και... Απλά μου μίλησε... Πολύ άσχημα. Με έκανε να νιώσω... Φθηνή. Και... Και... Δεν είμαι. Έτσι δεν είναι?" Τον ρωτάω και φιλάει το μέτωπο μου.

"Όχι μικρούλα... Όχι φυσικά. Είσαι το πιο καλό κορίτσι που έχω γνωρίσει. Με μεγάλη καρδιά... Απλά θέλεις να περνάς καλά. Δεν είναι κακό. Απλά θέλεις να διασκεδάζεις. Ελεύθερη είσαι... Όμορφη νέα... Αν δεν διασκεδάσεις τώρα πότε θα περάσεις καλά?'' Με ρωτάει και του χαμογελάω.

"Πάω έξω. Με περιμένει ο Λούις μου. Σε ευχαριστώ.'' Του λέω και μου χαμογελάει και εκείνος.