The liar

Τέλος...

17 χρόνια αργότερα...
Luis POV

"Εντάξει εντάξει Τόνι... Θα έρθω." Λέω στον ηλίθιο κολλητό μου στο τηλέφωνο ενώ κόβω βόλτες μέσα στο δωμάτιο.

"Τέλεια. Θα αλλάξουμε χρόνο και θα έρθεις να πάμε στο κλάμπ. Και θα είναι και οι δίδυμες από την δευτέρα εκεί..." Μου λέει και γελάω λιγάκι.

"Εντάξει εντάξει θα έρθω..." Του λέω και τότε ακούω κάτι να πέφτει πάνω στην πόρτα μου.

"Σε κλείνω τα λέμε το βράδυ.'' Του λέω και τερματιζω την κλήση. Πετάω το κινητό μου στο κρεβάτι και πάω να μαζεψω την τετράχρονη μικρή μου αδελφή την Αναστέζια που σίγουρα πάλι έπεσε πάνω στην πόρτα.

Μόλις ανοίγω την βλέπω να προσπαθεί να σηκωθεί όμως δεν μπορεί και γελάω λιγάκι.

"Είσαι καλά μικρούλα?'' Την ρωτάω καθώς την σηκώνω στην αγκαλιά μου.

"Ναι καλά είμαι." Λέει χαμογελαστή.

"Χτύπησες πουθενά? Είσαι ένταξει?'' Την ρωτάω και γνέφει θετικά.

"Καλά είμαι. Ευτυχώς φολαω κλανος." Λέει και γελάω λιγάκι.

Η Αναστέζια είναι τεσσάρων χρόνων και δυστυχώς... Δεν βλέπει πολύ καλά.

Βασικά από το ένα της μάτι δεν βλέπει καθόλου και από το άλλο λίγα πράγματα. Ευτυχώς όμως οι γιατροί λένε πως δεν είναι κάτι που δεν διορθώνεται...

Όμως επειδή δεν βλέπει χτυπάει παντού όλη την ώρα για αυτό της έχω βάλει κράνος τώρα που οι γονείς μου λείπουν στο τμήμα για να μαζέψουν την άλλη μου μικρή αδελφή την Μάιρα που πάλι την συλλαβανε σε μια από τις πορείες που πήγε.

Έτσι πρέπει να προσέχω εγώ την αγαπημένη μου σχεδόν τυφλή αδελφή μου και δεν το έχω καθόλου...

Εντάξει δεν είμαι και σαν τον παππού μου που είναι ότι πιο άχρηστο όταν έχει να κάνει με παιδιά... Αλλά εντάξει... Μου έχει φύγει μερικές φορές από την σκάλα ή στον δρόμο ή μια φορά την είχα ξεχάσει στην παιδική χαρά...

Αλλά δεν φταίω εγώ...

Είναι υπερκινητική και δεν βλέπει οπότε...

"Λουίς πεινάω." Λέει και της χαμογελάω.

"Τι θες να φας?" Την ρωτάω πειραζοντας την μυτουλα της.

"Παγωτό!'' Φωνάζει χαρούμενη και γελάω.

Είναι αξιολατρευτη.

"Δεν γίνεται να φάμε Δεκέμβρη μήνα παγωτό. Θα αρρωστήσουμε και μετά δεν θα μπορούμε να πηγαίνουμε βόλτες." Της λέω και τότε κάνει puppy face.