The liar

"Δεν θα προλαβω..."

Ανοίγω τα μάτια μου κουρασμένη και βλέπω πως είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι του μαιευτηρίου...

Γέννησα τον μικρό μου Λουίς...

Τον πολυαγαπημένο μου γιό...

Κοιτάζω γύρω γύρω και βλέπω μια μικρή κούνια με ένα μικρό μικρό πλασματακι μέσα...

Ένα μικρό γλυκό αγοράκι...

Αμέσως σηκώνομαι και το πλησιάζω...

Είναι πανέμορφος...

"Γεια σου μικρουλη..." Του λέω με δάκρυα συγκίνησης στα μάτια μου και εκείνος με κοιτάζει.

Δεν ξέρω σε ποιόν μοιάζει... Δηλαδή αν μοιάζει περισσότερο σε εμένα ή στον Τάιλερ...

Είναι ξανθούλης με γαλάζια ματάκια αλλά τα ίδια χαρακτηριστικά έχουμε και εγώ και ο Τάιλερ...

Θέλω να τον αγκαλιάσω αλλά δεν μπορώ...

Το ένα μου χέρι είναι παράλυτο δεν μπορώ να τον πάρω στην αγκαλιά μου...

"Άλισον... Αγάπη μου..." Ακούω την φωνή της μαμάς μου και γυρνάω και την κοιταζω χαμογελαστή. 

"Μαμά μου..." Λέω και αμέσως τρέχει και με αγκαλιάζει.

"Μωρό μου... Αγάπη μου... Μου έλειψες τόσο πολύ..." Μου λέει έτοιμη να κλάψει.

"Και εμένα μου έλειψες μαμά..." Της λέω και με κοιτάζει γλυκά.

"Συγνώμη μωρό μου... Είσαι καλά? Πονάς? Σου έκαναν κανένα κακό? Αχχχ... Συγνώμη... Συγνώμη που δεν ήμουν δίπλα σου.. Που δεν..." Αρχίζει να μου λέει και την διακοπτώ.

"Μαμά σταμάτα να λες βλακείες μαμά... Δεν φταις εσύ σε τίποτα. Εντάξει εσύ με τον μπαμπά με στείλατε εκεί αλλά δεν ξέρατε ότι θα ήταν έτσι εκεί... Και σίγουρα θα είχατε καλό λόγο που με στείλατε." Της λέω και καθαρίζει τον λεμό της.

"Κοίτα αγάπη μου... Συνέβησαν κάποια πράγματα... Και επειδή είμαι η μόνη που είναι πρόθυμη να σου τα πει και οι δύο από τους τρείς άντρες της ζωής σου δεν έχουν το θάρρος να σου το πουν... Θα σου τα πω εγώ." Μου λέει και τρομάζω λιγάκι.

"Τι έγινε? Με τρομάζεις." Της λέω και αφήνει μια ανάσα.

"Δεν σε στείλαμε εγώ και ο πατέρας σου στο οικοτροφείο. Αυτός ο άνθρωπος... Που σε είχε απαγάγει το έκανε... Απλά... Νόμιζα... Πως το είχε κανονίσει ο Τάιλερ όλο αυτό για να σε προστατέψει... Αλλά μετά... Όταν καταλαβαμε ότι τα πράγματα δεν ήταν έτσι όπως τα νομίζαμε... Θεέ μου τρομαξαμε τόσο πολύ... Δεν ξέραμε που ήσουν. Τα χαρτιά ήταν λάθος... Και δεν σε βρίσκαμε... Δηλαδή δεν σας βρίσκαμε... Ευτυχώς ο Τάιλερ είχε καταλάβει ποιός σε είχε και ειδοποίησε έναν φίλο του αστυνομικό.  Ο λόγος που δεν ερχομασταν τόσο καιρό ήταν επειδή δεν έπρεπε να γυρίσεις αν δεν έμπαινε στην φυλακή ο Μαρκ. Και τώρα είναι μέσα. Είναι φυλακή. Και δεν μπορεί να σας βλάψει. Ποτέ ξανά... Είστε ασφαλείς..." Μου εξηγεί και αμέσως την αγκαλιάζω...