Allison POV
Ανοίγω τα μάτια μου και νιώθω χαμένη...
Κρυωνω πολύ...
Πονάει το κεφάλι μου.
Το μωράκι μου?
Είναι καλά?
Κοιτάζω γύρω γύρω και βλέπω πως είμαι σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου μόνη μου και αμέσως τρομάζω.
Δεν θέλω να είμαι μόνη μου...
Φοβάμαι...
Αμέσως σηκώνομαι από το κρεβάτι βγάζω τον όρο και βάζω τα ρούχα μου δηλαδή μια μαύρη φόρμα ένα μοβ φουτερ και καλτσακια.
Πάω να βγω έξω από το δωμάτιο μου ζαλισμενη όμως τότε βλέπω όλους να με κοιτάζουν έκπληκτοι και λυπημένοι.
Όλοι βέβαια εκτός από τον Τάιλερ...
"Άλισον? Πότε σηκώθηκες? Πήγαινε να ξαπλώσεις..." Μου λέει η μαμά μου πλησιάζοντας με ανήσυχη.
"Το... Το μωρό μου? Είναι καλά το παιδάκι μου?'' Την ρωτάω ανήσυχη και μου χαμογελάει.
"Ναι αγάπη μου... Καλά είναι το παιδάκι σου." Μου λέει και ανακουφισμένη χαιδεύω την κοιλιά μου.
"Πήγαινε τώρα να ξαπλώσεις..." Μου λέει και τους κοιτάζω όλους.
Είναι όλοι υπερβολικά λυπημένοι...
Γιατί?
Τι συνέβει?
"Μαμά... Πάμε μέσα..." Της λέω έτοιμη να κλάψω και μπαίνουμε μέσα. Ξαπλώνω στο κρεβάτι και κοιτάζω την μαμά μου.
"Γιατί δεν είναι εδώ?'' Την ρωτάω.
"Ποιος?'' Με ρωτάει δήθεν ανηξερη.
"Ο Μπόμπος ο μανάβης. Τι ποιος ρε μαμά? Ο Τάιλερ..." Της απαντάω και καθαρίζει τον λεμό της.
"Έφυγε... Κατευθείαν... Μόλις έμαθε ότι δεν κινδυνεύουν οι ζωές σας... Έφυγε." Μου λέει και αμέσως αρχίζω να κλαίω.
Ούτε να μου εξηγήσει?
Ούτε να μου εξηγήσει δεν ήθελε?
Με εγκατέλειψε πάλι?
Και το παιδί μας?
Δεν τον νοιάζει?
"Γιατί? Γιατί?" Ρωτάω κλαίγοντας και με αγκαλιάζει.
"Έλα αγάπη μου... Ηρέμησε... Σκέψου το παιδάκι σου." Μου λέει γλυκά και με αγκαλιάζει.
"Γιατί? Γιατί μας εγκατέλειψε? Γιατί έφυγε?'' Τον ρωτάω και σκουπίζει τα δάκρυα μου.
KAMU SEDANG MEMBACA
The liar
Humor"Ένα ψέμα είναι ψέμα μόνο όταν οι άλλοι ξέρουν την αλήθεια." Μου λέει χαλαρά και εκνευριζομαι. "Και ένας φόνος είναι φόνος μόνο αν βρουν το πτώμα!'' Του φωνάζω θυμωμένη και αρχίζω να τον χτυπάω στο κεφάλι.
