Abimin Arkadaşı

#11

(DÜZENLENDİ)

Anneannemi sedyeyle önümden götürdükleri an sanki dünya başıma yıkılmış gibi hissettim hemen peşinden koştum sonra onu yoğun bakıma aldılar yoğun bakım yazısını gördüğüm an aklıma eren abinin dedikleri geldi sanırım onunda aklına o sözler gelmiş olacak ki pişmanlık duyup bana baktı üzgün gözlerle başını hafifçe sağa eğdi elimi omzuma koydu bana destek olmak istercesine ama sonrasını hatırlamıyorum.

EREN'DEN:
Şura birden bire bayıldı kucağıma aldım onu yardım edin diye bağırdım hemşireler geldi hemen ve onu bir odaya aldılar serum taktılar bir de sakinleştirici verdiler alperi aradım harap bir haldeydi "şurayı eve götürmüsün o dayanamaz" dedi bana doktorlarında onayını aldıktan sonra çıkardık onu eve götürdüm yatağına yatırdım üstü başı çok pislenmişti evlerinde de kimse yoktu yardımcılarının izin günüydü sanırım.

Dolabını açtım gözüme ilk çarpan şey pembe poposunda kuzu olan eşofman altı oldu pembede üstü vardı bunları şuraya giydirmeye karar verdim ama birazda çekindim sonra böyle bir zamanda bu düşüncenin saçma olduğunu düşündüm sonuçta yardıma ihtiyacı vardı ve bunu yapabilecek tek kişi bendim.

İlk üstünü çıkardım atleti yoktu bordo dantelli bir sütyen giymişti ve bembeyaz kocaman göğüsleri vardı gözlerimi alamadım şuradan yüzüne baktım sonrada altını çıkardım südyeniyle takım bir külot giymişti dapdar ve tüm kalçasını kavramıştı bu külot göğüsleri kadar kocamanda bir poposu vardı incecik bel uzun bacaklar kocaman bir göğüs ve popo
Bir an aklım duracak gibi oldu ama sonra kendime çok kızdım böyle bir günde kardeşim dediğim kız için nasıl bunları düşünebildim diye ve hemen kıyafetleri giydirdim bu seferde gülümsemeden edemedim poposunda kuzu olan bir eşofman altı düşünsenize.
Ve bunu şuranın giydiğini.

Şura derin bir uykudaydı ve hiç uyanacak gibide değildi telefonum çaldı arayan alperdi kendimi çok kötü hissettim daha demin ki düşüncelerimden dolayı ve telefonu açtım "alper nasılsın kardeşim iyi misin?" "Nasıl olayım be eren" "zehra teyzenin durumu nasıl?" "Bilmiyorum eren bilmiyorum şurayı sakın getirme buraya kalbi durmuş anneannemin" ağlamaya başladı alper ciğerim parçalamıyormuş gibi hissettim o an "şuan daha iyi ama durumu çok kritik 72 saat gerekliymiş" "kardeşim zehra teyze bunu atlatacak güçlü ol sen annenin yanında dur ayşe teyze çok kötüydü" "Tamam kardeşim şuraya göz kulak olur musun diye aradım biz eve gelemeyeceğizde" "Tamam şurayla ben ilgilenirim aklın kalmasın" "sağol eren" dedi ve kapattı telefonu.

Ne yapacağımı bilemiyordum çok boktan bir durumun içindeydim sonra uyuyan şuraya baktım yanına uzanmak geldi içimden yanına yattım kafasını göğsüme koydum.

Ağlama sesi geldi kulaklarıma göğsümde biri hıçkırarak ağlıyordu ilk bi anlam veremedim sorna şuranın yanında olduğumu hatırladım ellerini yorgana koymuş yumruklarını sıkmış göğsümde ağlıyordu saçlarını okşadım neden yaptım bunu bilmiyorum ama yaptım "Eren abi" ağlamaktan konuşamıyordu göğüsümden kalktı yatakta doğruldu "beni anneanneme götür" bende kalktım "olmaz şura" dedim.
Boynuma sarıldı göz yaşları boynumdan akıyordu "eğer anneannemi son kez göremezsem hayatım boyunca seni suçlarım" dedi donakaldım ama haklıydı bu son olabilirdi ve bu hakkı ondan alamazdım."Tamam hadi hazırlan" dedim bir an gözleri parladı "yardım eder misin ?" Dedi yataktan kalkmasına yardım ettim dolabını açtı simsiyah uzun bir elbise çıkardı üstünü çıkardım gözlerim göğüslerine kayıyordu hemen üstünü giydirdim evden çıktık ve hastaneye gittik.