Abimin Arkadaşı

#13

(DÜZENLENDİ)

EREN'DEN:
Şurayı gördüm zehra teyzenin odasındaydı elinde de zehra teyzenin ceketi, ceketi kokluyor sessiz sessiz ağlıyordu.

Yanına oturdum sarılacaktım sonra bi an yanlış anlaşılabileceğimi farkettim hemen geri çekildim şura birden ayağa kalkıp oturma odasına gitti.

Tam bir karmaşaydı ağlayanlar cenaze işleriyle uğraşanlar ayılıp bayılanlar figen abla "yarın ki yemeği hayriye yapacak ayarladım dedi." Şura sessizce ağlarken birden ayağa kalkıp figen ablanın üstüne yürümeye başladı "benim anneannem ölmüş sen hala boğaz derdindesin" diye bağırmaya başlayınca herkes şok oldu figen abla şuranın dayısının eşiydi şuranın verdiği tepkiye bir şey demedi sanırım üzgünlüğüne verdi.

Sonra birden şura dışarı doğru koştu alper sesi duyup yanımıza geldi "ben bi şura bakayım" dedi ve dışarı çıktı.

Aradan 10 dakika geçmişti bende balkonda sigara içiyordum alper yanıma geldi "Eren biliyorum senden çok şey istedim ama şura burada kalmaya dayanamıyor anneannemle bağını biliyorsun onu eve götürüp bu gece bizde kalır mısın, şuraya göz kulak olur musun?" Dedi "ne saçmalıyorsun oğlum sen tabi ki hallederim gözün arkada kalmasın" dedim sonra alper birden bana sarılıp ağlamaya başladı "iyi ki varsın be kardeşim" dedi "bu günler için varız" dedim ve alperle vedalaşıp şuranın yanına gittim.

Şura zaten arabamın yanında bekliyordu bayılacak gibiydi o kadar çok ağlamıştı ki hiç gücü kalmamıştı
Arabayı açtım hemen bindi hiç konuşmadan yolculuğu bitirdik
Evin önüne geldiğimizde şura arabadan indi ve "eve gelmeni istemiyorum birşey söyleme ve git" dedi.

Çok net konuşmuştu napabilirdim ki
Arabayı çalıştırdım ve yavaş yavaş gitmeye başladım bi 100 metre kadar ilerleyip durdum belki şuranın bana ihtiyacı olurdu diye evin yakınında bekleyecektim.

Noluyordu bana neden herşey birden şura olmuştu neden o aklıma gelince heyecanlanıyordum sanırım ben şuraya aşık oluyordum ama imkansız değil miydi bu en yakın arkadaşımın kardeşi olmazdı ki yapamazdık tam düşüncelere dalmışken birden kapım açıldı şuraydı kapımı açan birden boynuma sarıldı göz yaşları boynuma düşüyordu "sakın girme eren beni bırakma" dedi "seni asla bırakmayacağım" diyebildim sadece arabadan indik biraz hava alsın istedim ve eve yürüdük içeri girdik elimden tuttu odasına götürdü beni yatağa yattı "bu gün beraber uyusak olur mu korkuyorum" dedi.

Kafamı salladım ve yanına sırtüstü yattım kafasını ğöğüsüme koydu "bu olanlar gerçek mi eren " dedi birşey diyemedim ağlaya ağlaya uyuya kaldı böyle bir anda bu düşünceler çok saçmaydı ama çok farklı hissediyordum sonsuza kadar böyle kalabilirdim mesela...