HAYKIRIŞ

30~KATİL DAMGASI~

Multimedia: Maral DİNÇER

    İyi Okumalar...

 
Ben kötü değilim!
Gerçi kim der ki kendine kötü bir insan diye? Yaşadığımız yüzyıl kötülerin imparatorluğunda olsa da bu devirde herkes kendini iyi olduğu ile kandırır. Ben öyleydim siz de öylesiniz bundan sonra gelecek nesil de öyle.

Ah! Unuttum kendini kandırmayan biri vardı değil mi? Kendi dahil herkesin kötü olduğuna inanan karanlıkların şahı Baran Tekin. Ne demişti bana? Evet hatırladım.

"Vicdanınızı kandırmaya devam edin. Cehennemin kapılarını size ben açacağım."

Neden her şey bu kadar üst üste geliyordu?
Neden benim yoluma Baran Tekin çıkmıştı?

Ben kötü değilim! Ben yapmadım! Ben iyiyim kötü değil!

Şu an iç sesim mi konuşuyordu ki beni duymuyorlardı.

Hayır, hayır bugün olmaz! Bugün odak nokta ben olamazdım. Ben yapmadım, ben katil değilim. Ben annemin katili değilim ben bu kadının katili de değilim! Olamam ben karıncaya bile zarar veremeyecek kadar korkağım!

Hâla arkamı dönememiştim bana katil damgası vurmuşlardı. Neden? Neden birkaç dakika da bunlar benim başıma gelmişti?

Titremem azalırken tekrar o korkunç sesle çoğaldı "Neden yaptın bunu kimsin sen!"
Elimdeki fişle ayağa kalkıp "Ben yapmadım, ben yapmadım inan bana ben yapmadım ben sadece."  kafasını iki yana sallayıp
"Daha önce de dinlemiştik seni! Bir daha sana inanmam!"

Ağlayarak fişin ellerimden kayıp düşmesini izledim. Bu katil damgası yememe daha fazla dayanamazdım koşar adımlarla odadan çıkacağım sırada omuzlarımdan yakalayıp gitmeme engel olmaya çalıştı ama çok fazla direniyordum gitmek için ve bu onun için kolay olmadı. Aras'ın elinden kurtulduğumda hâla "Ben yapmadım!" diye bağırıyordum.

Kapıyı açtığımda Doğa ile karşı karşıya geldik. Hemen kolunu tutup "Ben yapmadım Doğa ben yapmadım yardım et!"
Beni itip kapıyı tekrar üzerimize kapatırken Aras yüksek sesle "Büyükannenin fişini çekerken yakaladım!" diye bağırdı.

Dizlerimin üstüne çöküp iki elimi kulaklarıma koyarak bağırdım. "Ben yapmadım! Ben yapmadım!" kimseyi duymak istemiyordum. Bu bir kabus olmalı. Sabah uyanınca yeniden İzmir'de dayımın evinden bana ayrılan küçük odamda uyanmalıydım.

Sadece kendi içimde derdim asla dudaklarımdan dökülmemişti annemin katili olduğum gerçeği. Ama şimdi herkes bana katil diyordu. Evet haklıydılar benim asla kabullenmediğim gerçekti bu fakat ben bu kadını öldürmedim. Onun katili ben değilim!

"Ben hastane güvenliğini çağıracağım bide polisi arayacağım." ağlamam durmuş sadece başımın şiddetli ağrısı kalmıştı. Sımsıkı kapattığım göz kapaklarımı açtım. Gözlerim kocaman olmuş Doğa'ya bunu yapmaması için yalvarıyordu. Ama bana sanki onun en büyük düşmanıymışım gibi bakıp odadan çıktı.

Bakışlarımı kapıdan alıp yaşlı kadının elini öpmekte olan Aras'a çektim. Ben katil değilim! Ben hapishaneye giremem ki!
Güçlü olmaya çalışarak yavaş adımlarla Aras'ın silahını koyduğu koltuğa yaklaştım. Silah kullanmak adına hiçbir şey bilmiyordum hatta kullanmayı bırakın elime bile almamış ağırlığından haberdar değildim.

Tekli koltuğun önüne geldiğimde tereddüt etmeden silahı elime aldım. Hızımdaki sesten dolayı Aras eğildiği yerden bana dönüp gözlerini kısarak "Onu bana ver. Eğer dediğin gibi sen yapmadıysan bir şey olmayacak sakin ol." dedi uysal ses tonu ile. Olmaz, olmaz siz bana inanmadınız ben de size inanmayacağım.