HAYKIRIŞ

24~VAZGEÇİLMİŞ AŞK~

İyi okumalar...

Ne kadar istesek de olmayınca olmuyor ya da ne kadar zorlarsak o kadar zorlanıyoruz peki ya her şeyi unutup baştan başlama fikri. Evet tam da planladığım şey buydu, yine de bu savaşı da kaybettim. Ama öğrendim...hiçbir yer karanlığın sessiz kolları kadar huzurlu değil.

Ölüm? Belki de huzur bulacağımız son noktadır ama günahkar olmamız bunu da engelliyor. Gerçek huzurun tadını sanırım hiçbir zaman alamayacağız.

Asya tam karşımdaydı yüzüme bile bakamıyordu, alnı yer yer terlemiş yüzleşmekten korktuğu konu tam yüzüne tokat gibi çarpmıştı. Oysa ben ona birçok şey anlatmıştım annemi, babamı, dayımları...

Yalanlar, sırlar... Bu iki ortak her zaman yanımızda olacaklar, ne yazık ki bizim peşimizi asla bırakmayacakları büyük bir gerçek. "Nasıl öğrendin?" elimdeki fotoğrafı yatağın üstüne atıp umursamazca "Nasıl öğrendiğim mi önemli?" yerinde rahatsızca kıpırdanıp yatağa doğru geçerek oturup beni de kolumdan tutup yanına oturttu.

"Onları tamamen silmişken tekrardan sana nasıl anlatabilirdim, nasıl unutmakta zorlandıklarımı tekrar su yüzüne çıkarırdım?"

Dudaklarımı birbirine bastırıp yataktaki fotoğrafı tekrar elime aldım Asya'da kısa bir anlığına fotoğrafa bakıp ayağa kalkarak odanın içinde sabırsızca dönüp tekrardan oturdu. Derince nefes alarak bıkkınca etrafına bakındı "Maral lütfen konuşmayalım bu konuyu." Gözlerimin önünde resmen acı çekiyordu. Gözleri çığlık atarcasına, bana, öfke ile karışık üzüntüyle bakıyordu.

Sesimi öncekinin aksine kısıp şefkatle "Sınıfta onlarla defalarca kez kavga ettiğini duymuştum. Nasıl oldu da bu hale geldiniz?" Dirseklerini bacağına yaslayıp başını ellerinin arasına aldı konuşmakta iyice zorlanıyordu. Dizleri asice titriyordu.

"Mira.. Her şeyin sorumlusu.. O, çok sonradan aramıza geldi. Ben İstanbul'da annemin yanındaydım. 1 yıl kadar onunla kaldım. Geri geldiğimde aramızda artık Mira'da vardı. Ben, Hira ile çok yakın arkadaştım Maral. Sonra Baran'la tanıştım ve grubumuza sonradan gelen Aras oldu. Gerçi grup diyorum ama Baran bana karşı her zaman mesafeliydi. Beni Hia'nın arkadaşından öte görmezdi kolay kolay da konuşmazdık. Her neyse Aras  Baran Tekin'in en yakın arkadaşı olmuştu. Baran'ı daha önce kimseyle arkadaşlık yaparken görmemiştim tabii arkadaşlıktan öte kan kardeşi olmuşlardı. Kan kardeşi derken küçük bir kesikle olduklarını düşünme, birbirlerine defalarca kez kan verip birbirlerinin hayatlarını kurtardılar. Sonradan Aras ile birbirimize aşık olduk bu sayede artık dört kişilik sağlam bir arkadaşlığımız oldu. Yediğimiz içtiğimiz ayrı olmazdı. Yaşadığım en güzel günler onlarla beraber geçirdiğim anlardı."

"Tekrardan Mira'ya gelirsek, diğerleri ile buluştuğumuzda oda gelirdi ve sürekli onla tartışıyorduk, durduk yere bana sataşıyordu ve bunu kimse fark etmiyordu.. benden başka tabii. Herkes hep onu haklı gördü Aras bile.. En sonunda bir gün bana haince tuzak kurdu beni o kadar çok kışkırtmıştı ki tek zaafım olan Aras hakkında... Dayanamadım üstüne atıldım ve o esnada herkes bizi izliyormuş, videoya almışlar tanıdık tanımadık herkesin telefonunda gezmiş o video. Bunu en başta Baran Tekin kaldıramazdı. Benden utanmışlardı.. hepsi." ellerini birleştirip tavana baktı utanmıştı ve pişmanlık akıyordu göz bebeklerinden. "Mira hain yalanları ile Baran'a kendini acındırdı ve Baran onu korumaya başladı."

Sinirle dudağımı ısırdım o kızın her şeyde parmağı vardı. "Hira ile yakın arkadaştık diyordun.." hemen sözümü kesip "Önceden öyleydi çünkü o zamanlar o kadar iyi biriydi ki senden benden daha iyi ama annesi ölünce o da kardeşi Baran Tekin gibi olmak istedi çünkü eğer onun gibi olursa güçlü olacağını sandı, o ne yaparsa onu yaptı hep taklit etti kardeşini ama asla onun kadar olamadı."