Zagramy Biedronsiu?

Runda 16

Pov. Chat

Dlaczego to zabrzmiało tak, jakby mówiła o sobie?

Po ciszy, która panowała między nami przez jakieś 10 minut, w końcu usłyszałem pytanie z ust dziewczyny.

- Jaką rzecz chcesz wyeliminować z Twojego życia, aby było ci łatwiej i ciekawiej?

- Rzecz czy osobę?

- Bez znaczenia - spojrzała na mnie przez sekundę, aby potem spowrotem wlepić wzrok przed siebie.

Mojego ojca.

- Nie wiem... Chyba nie przystoi mi tak nawet myśleć...

- Wybacz, jeżeli to pytanie było ten... nieodpowiednie.

- Nie, nie, nie o to chodzi. Bardziej boli mnie fakt, o kim pomyślałem - ucichłem. - Chciałbym... - powiedzieć to na głos, czy nie? - Chciałbym, żeby... Nie cholera, nie chcę tego. Wtedy już kompletnie byłbym sam. Tak chociaż wiem, że mam jeszcze kogoś z rodziny.

Mimo, że tak go nienawidzę, to życie z świadomością, że go nie ma, byłoby dobijające.

- Myślałeś o swoim ojcu, prawda?  - odsunęła się delikatnie, aby móc spojrzeć mi w oczy.

Ze łzami w nich, przytaknąłem.

- To głupie. Nawet nie pownienem tak pomyśleć.

- Hej, to normalne, jeżeli jest taki, jaki mówisz. Po prostu boli cię to, że jesteś jego dzieckiem, a on tak cię traktuje - widziałem, jak po policzku spływa jej łza. - No chodź tu - uśmiechnęła się i rozłożyła ramiona.

- Czuje się, jak jakiś dzieciak - przyznałem, gdy wtuliłem się w nią.

- Każdy z nas jest w środku takim dzieciakiem, Chat - gładziła moje plecy.

- Czego się wstydzisz? - spytałem w końcu, aby się nie rozpłakać przez nurtujące mnie myśli.

- Czasem tego, jaka jestem bez przemiany. I...

- Iii? - byłem ciekaw.

- Chociaż nie... Nie wiem, raczej nie chcę mówić, że wstydzę się swoich uczuć. Bardziej wstydzę się o nich mówić. To dziwne, ale tak jest. Nie umiem tak wprost powiedzieć, że cię kocham.

- Rozumiem... - i wtedy przeanalizowałem jej słowa i wyrwałem się z jej objęcia, aby móc widzieć jej twarz. - Czekaj, co?

•••●•••

Sama nie spodziewałam się takiego obrotu spraw, ale... Why not?

Wracam do angielskiego 😒