"Sen tanıdığım en inatçı kadınsın."
Keith; sonu gelmeyen sitemlerine her seferinde biraz daha yüksek sesle devam ederken yan kaldırıma çıktım, bebek arabasının tekerleklerini hafifçe kaldırmayı unutmayarak onun da yanımda yürümesine yardımcı oldum. Sabah Harry'i işe gönderdikten yaklaşık yarım saat sonra bize gelmiş, çocuksu hevesleriyle alışveriş teklifinde bulunmuştu. Mevsim değişikliği yaşandığından birkaç yeni kıyafetin iyi olabileceğini düşünüp kabul etsem de, zilyonuncu pişmanlığımı yaşıyordum.
Çünkü istekleri asla bitmiyor, katlanarak çoğalıyordu. Önce şehir merkezine gitmek için diretmişti, ona göre orada müthiş mağazalar, leziz tatlılar satan pastaneler vardı ve yol masraflarını da karşılayacaktı. (Trenler zaten çocuklu kadınlara bedavaydı, ayrıca ben de bir tatlıcıydım?) Ben net tavrımla reddettiğimde saçlarımı başka bir renge boyamam gerektiği ile ilgili nutuklar yazmış, bu da olumsuz sonuçlanınca suratını asarak bir süreliğine susmuştu. Sonra, enerjisini toplayıp yeni fikirlerini sunmuştu; kasabada bulunmayan ünlü bir markadan tulum almak, Teddy'i (yine yürüme mesafesinde olmayan bir yerde) lunaparka götürmek gibi.
"Sadece yarım saat sürüyor, hem Harry'nin çıkışta yanımıza gelmesi de kolay olur. Leeds'de istasyona yakın kafelerden birinde oturup onu bekle-"
"Keith," derin bir nefes verdim. "beni yoruyorsun."
"Ne olur yani merkeze gitsek? Yanımda mide bulantısına iyi gelen ıvır zıvırlar olmadığı için mi istemiyorsun?" Onu düzeltmeye yeltenip ağzımı araladığımda, beni durdurdu. "Her neyse işte, eğer kabul edeceksen arabanızın torpidosundan birkaç tane alabilirim."
"Hayır, burada beğendiğim dükkanlar var zaten. Bazen de ünlü sitelerdeki pahalı elbiselere terziler sayesinde sahip olabiliyorum. Yani, kasabadan, çıkmaya, gerek, yok."
Sert söylemimin ardından duruşunu dikleştirdi, kaşlarını çattı. Bebek arabasında oturup elma şekerini yiyen Teddy, dikkatle bizi dinlerken ben de kolumdaki saate göz attım: henüz öğle vakitleriydi. Sıcağın altında öylece yürürken ve kesinleşmeyen günlük planımıza karar vermeye çalışırken zaman geçmek bilmiyordu. Gece şiddetli karın ağrım yüzünden uykusuz kaldığımdan problem sayılabilecek her olayı aksi yanıtlıyor, anlamsız öfkemi bastırmakta güçlük çekiyordum. Bir kere bir şeye hayır dediysem, kıramadığım inadım yüzünden direniyor, basit durumlara abartılı tepkiler veriyordum. Keith de bunu alttan almayınca diyaloglarımız tartışmalara dönüşüyordu.
"Alışveriş dışında özel bir isteğin mi var?" Derin bir nefes alıp bir tık daha yumuşak ifadeye büründüğümde afallayıp güneş gözlüğünü kaldırdı.
"Ne?"
"Sakladığın, söyleyemediğin, ima ettiğin," elim havada savruk şekilde hareket ederken müdahale etmek için adeta pusuda bekliyordu. "birlikte yapmamızı istediğin, cesaret edemediğin, vereceğim tepkiden çekindiğin," işaret parmağını tarafıma doğrultarak bir defa aşağı yukarı salladı, dudakları gerildi. Son söylediğime takıldığını varsayarsak, bu bir nevi itirafın habercisiydi. Üstelik küçük sırrının konumu kasaba dışıydı ve işin seyri gittikçe değişiyordu.
"Harry ile mi ilgili?" Bebek arabasının tutma kolunu saran parmaklarım kasıldı. "Ona bir şey mi oldu?"
"Hayır, o ahmak gayet iyi. Hatta gizlice sizin fotoğrafınızı çekip ona atmam için bana rüşvet teklif ediyor." Refleksle gözlerimi devirdiğim sırada kıkırtılarıma da engel olamadım. Yaklaşık bir saat önce, Keith Teddy'i hazırlarken mesajlaşma fırsatı edindiğimizde; iş yerindeki halinden resimler paylaşmış, arada yanlışlıkla ben uyurken çektiklerinden de göndermişti. İfşa tutkusuna anlam veremesem de bu tatlıydı, kıpır kıpır hissettiriyordu. Bakışlarının naifliği ve ifadelerinin güzelliği yüzünden; onun yanında ayna ihtiyacı duymuyor, görüntüm konusunda çekinmiyor, haliyle kendimden de utanmıyordum. Nitekim birlikte yaşamanın getirilerinden biriydi bu; birbirimizin bakımlı veya bakımsız her haline tanıklık ettiğimizden, fiziki yeterlilik iletişim için kriter olmaktan çıkıyordu.
