Güneş Aya Aşık Olur

-2 ☠ Saldırı ☠

Çevrede bir kaç kişi başımıza toplanmıştı. Doruk'un üstünden kalkmaya çalıştım ama yapamadım. Kafamı kaldırıp ona baktım. İster istemez gözlerim dolmuştu.

"Neden kurtardın beni?" diye sordum. 1 dakika öncesine kadar pes etmiştim. Asla yapmayacağım bir şeyi yapmış pes etmiştim. Ben intihara kalkışmıştım. Kalbime bir sancı saplandı.

"Çünkü senin işine karışmayı seviyorum."

Başımıza toplananlardan biri kalkmama yardım etti sonra Doruk'ta kalktı. Dirseği kanıyordu. Benimde vücüdumun bazı yerlerin morardığını hissediyordum. "İyi misiniz?" dedi biri. Tanımadığım başımıza toplananlardan biriydi.

"İyiyim." dedim Bir süre sonra herkez dağıldı. Doruk ve ben kaldık.

"İyi değilsin gel bir hastaneye gidelim."

"İstemiyorum" dedim ve trafik lambasının kırmızı yanıdğını farkedip karşıya geçtim. Kolumdan tuttu. Kolumun üstüne düştüğüm için kolumun acısı ile irkildim. Ve hemen kolumu çektim.

"Yürü hastaneye gidiyoruz."

"İstemiyorum"

"Zorundasın."

"Beni neden düşünüyorsun?"

"Seni düşünmüyorum. Sadece senin istemediğin şeyleri yapmayı seviyorum."

"Öyle mi? O zaman bırak eve gidiyim şu anda senden son derece nefret ediyorum zaten. Pisliğin, aptalım tekisin." Dolan gözlerimi tutmaya çalıştım. Ağlamamalıyım. Ağlamamalıyım. Onun karşısında ağlamamalıyım. Bir kere ağlarsam duramam. Kafamı çevirip hızla gözlerimi kırpıştırdım. Omuzlarımdan tuttu.

"Ağlayabilirsin. Ağlamak istediğini biliyorum."

Geri çekilip omzumdaki ellerinden kurtuldum. Ve arkamı dönüp yürümeye başladım. Ve bir anda ayaklarım yerden kesildi. Kendimi onun kucağında buldum. Oda yaralanmıştı.

"Bırak beni sende yaralısın."

"Artık değilim."

"Beni bırak herkez bize bakıyor." Kollarında debelendim.

"Seni bırakamam. Kişiliğim buna el vermiyo."

"Tamam bırak gelicem söz."

"İnaniyim mi?"

"Evet bırak."

Yavaşça yere indirdi beni. Bende gitmek zorunda kaldım.

"Acil hemen şurda." dedi ve beraber gittik. Doruk nerdeyse hiç yara almamıştı. Biraz önce kanayan dirseğinde şimdi yara izi bile yoktu. Belkide benim kanım bulaşmıştı çünkü kimsenin yarası bu kadar çabuk iyileşmezdi. Benim sağ kolum morarmıştı onun için krem verdi. Alnımda yara olduğunu farketmemiştim orayada yarabezi taktı. 3 günlükde rapor verdi. Beraber eve yürürken konuşmadık en son evimin önüne geldiğimizde konuştuk.

"Teşekkür ederim bugün beni kurtarmasaydın çok aptalca bir şey yapabilirdim."

"Seni kurtardığımda öyle demiyodun."

Güldüm. "Görüşürüz." diyip eve girdim.

Sonra camdan onun gidişine baktım. Ben ölmeyi göze almıştım. O kadar garip geliyordu ki. Ben herşeyden bir anda vaz geçmiştim. Adamın dediklerini hatırladım. Doğru olabilir miydi? Her duyduğuma inanacak kadar aptal değildim. Zaten 3 gün işe gitmicektim. Bugün pazardı aslında işe gitmek daha iyiydi en azından vakit geçiriyodum.