ริทพาส.................
ผมยืนมองไอ้เก่งที่กำลังถ่ายรูปพวกข้อมูลชื่อพันธ์ดอกไม้อยู่ มันไม่ค่อยพูดอะไรกับผมมาตั้งแต่วันนั้นที่ทะเลาะกันแถมดูเหมือนช่วงนี้ชอบมีคนโทรหามันบ่อยๆด้วยแล้วมันก็ชอบแอบไปรับที่เงียบๆหรือไม่ก็คุยเสียงเบามากๆ
ครืนนนนนนน ครืนนนนนนนน
นั้นไงมีคนโทรมาอีกแล้ว แล้วมันก็กำลังจะเดินหนีผมไปคุยมือถืออีกนั้นแหละ
"คุยตรงนี้ไม่ได้รึไง" ผมถามมันขึ้นพร้อมขวางไม่ได้มันเดินไป
"ขอทางด้วย" มันพูดแล้วพยายามเดินเลี่ยงผมแต่ผมก็ขวางมันอีก
"ก็คุยตรงนี้ดิ จะตายรึไงถ้าคุยให้กูได้ยิน"
"แล้วมึงยุ่งไรด้วยวะ มึงบอกเองหนิว่าไม่ให้กูยุ่งกับมึง" มันพูดแล้วจ้องหน้าผม สีหน้าของมันตอนนี้ดูโกรธผมเอามากๆ
ครืนนนนนนน
มันก้มมองมือถือของมันที่สั่นอยู่ สายตามันดูกังวลเอามากๆหรือมันอยากจะรับสายนี้มากๆแต่ผมขวางมันไว้งั้นหรอ
"รับสิ รับตรงนี้" ผมพูดแล้วมองหน้ามัน
"กูไม่จำเป็นต้องทำตามที่มึงบอก" มันผลักผมแล้วเดินเลี่ยงออกไป แต่คิดหรอว่าคนอย่างผมจะยอม โทษทีเหอะถ้าผมอยากทำอะไรผมก็จะทำถ้ามันไม่อยากให้ผมตามมันคงต้องล่ามโซ่ผมแล้วละ
"มึงตามมาทำไม" มันหันมาพูดด้วยท่าทีหงุดหงิด
"ก็กูจะตาม"
"หน้าด้าน" ด่าเจ็บได้เท่านี้จริงดิ
"😏 แล้วไง รับสายนั้นซะ" ผมอยากให้มันรับ
"แมร่ง!" มันดูโมโหเอามากๆแล้วกดรับสายนั้น ก็แค่เนี้ยมั้ยวะ
"ฮัลโหลครับ" ผมเริ่มหรี่ตามองมันที่พูดซะเพราะเชียว ผมว่ามันคุยกับ ผช แน่ๆ
"เหอะ 🙄" ผมรีบแย่งมือถือมันมาแล้วเปิดลำโพงทันที
"เชี่ย!! เอามือถือกูคืนมา" มันตั้งท่าจะแย่งแต่ผมเอามือถือมันหลบทัน
