My Young Master (On-Going But SLOW Update)

Chapter 9

Keith's POV

"What's wrong?" sabi ko sa kanya habang hindi pa din binubuksan ang pinto.

"A-ano.. ka-kasi."

Bahagya ko ng binuksan ang pinto pero bigla niya naman itong tinulak pasara.

"Just keep the door closed. Pagtatawanan mo lang ako sa mukha ko ngayon."

"Fine. Then, answer me. Why are you crying like a kid there?"

"Why did you lie?"

"Ha?"

"Bakit nagsinungaling kayo sa totoong nangyari nung araw na yun?"

Hindi ako naka sagot sa tanung niya.

"Ikaw ang nabaril, di ba? I'm sorry."

"Sorry? For what?"

"A-ako dapat ang nabaril. Impossible naman n-na ikaw. Dahil kung ikaw, d dapat hindi ka na t-tumakbo papunta sa akin at h-hinila ako padapa. M-maliban na l-lang kung ikaw talaga yung target at nagkataon lang na sa d-direksyun ko ikaw tumakbo kaya hinila m-mo na din ako padapa. P-pero hindi eh. Malakas ang loob ko ng narinig ko ang t-totoong nangyari kay Chelly na ako y-yung dapat na nabaril at h-hindi ikaw." pautal utal at sabay na umiiyak na sabi niya.

Sh*t! What are you saying? Ako dapat ang magsorry for getting you involve in this mess.

Binuksan ko ang pinto at nakita ko siyang naka upo dun sa sahig habang umiiyak na parang bata.

Tiningnan niya ako at yung mukha niya...ewan pero puno ito ng pag-aalala.

At ewan pero napangiti na lang ako ng makita ko ang mukha niyang yun.

"Uwaaaah! P-parang batang kalye na ako dito na u-umiiyak pinagtatawanan mo p-pa ako. K-kaya nga sabi ko wag m-mung buksan ang pinto, di ba?" siya na mas malakas ng umiiyak ngayun.

"Thank you." Ako.

"H-ha??? T-thank you saan?"

"For crying for me." Ako.

"Bakit?"

"I can't cry anymore. Matagal na naubos ang mga luha ko. So, thank you for crying for me. And it wasn't your fault that I was shot. It was mine. In fact, ako dapat ang magsorry sayo. Don't ask why. Just wipe your tears and don't let it bother you anymore." ako while reaching her hands and pull her up.

She doesn't need to know anything. Even the little she knows, still the higher the risk that she'll get involve. Ayoko namang isali ang ibang tao na wala namang alam sa kaguluhang nasasangkotan ko.

Tumalikod ako pagka tapos ko siyang patayuin ng biglang nagsalita siya.

"H-hindi ko alam kung ano ang mga pinag d-daanan mo kung bakit wala ka ng luha ng mailuluha. O-o kung anong problema ng mga m-mata mo. Umiinom ka naman siguro ng tubig pero b-baka a-abnormal lang talaga ang katawan mo kaya ganyan ka. Gusto mo ba s-samahan kita magpa check up? P-para malaman natin kung b-bakit d ka na m-maka i-iyak?"

Natawa ako sa sinabi niya. May pagka baliw talaga eh.

She wiped her tears and started talking again.

"Pero g-gusto ko lang sabihin na sa lahat ng bagay n-na ipapagawa mo sa akin na h-hindi ko aayawan ay yung u-umiyak para sayo. L-let me... let me cry for you." pa utal utal pa din habang umiiyak na sabi niya.

Napahinto at nabigla ako sa mga sinabi niya.

"Let me cry for you." isang pamilyar na boses ang pumasok sa isipan ko.

Sumikip at kumirot ang dibdib ko ng may bigla akong naalala.

Damn it!

Nakatalikod pa din ako habang hawak hawak ng isa kong kamay ang aking ulo.

"Young master? Ok ka lang ba?" Siya.

"I'm fine. Go back to your room. Tatawagin na lang kita 'pag may kailangan ako."

"Sigurado ka?"

"Yes."

"Sure ka ha?"

"tch!" ako habang naka talikod pa din sa kanya. Ang kulet eh!

Hindi na siya uli nagsalita pa and I only heard the door closing.

———————————————
"Hey Keith! Where are you going? Keith!"

"Leave me alone. And just go back."

"But Keith... It's so dark in here."

"That's why I told you to go back."

"No! I can't just leave you alone in a place like this."

"Tch!"

"KEITH!!!"

"What?! You're so loud!'

"Why are you going in such a dark place?"

"It got nothing to do with you."

"It does. Because... Because... I'm Keith's friend."

"Tch! I always go here everytime mom and dad goes somewhere far to work."

"But you're not Keith. I'm here. Spencer, Blaine, Allen and Warden are here. I know it's not the same but still... you're not alone. Rather than going here, you can just pour out all that sadness by crying. It helps a lot to cry, you know. That's what I'm always doing whenever my mom and dad also leave me alone in our house to work. It lessen the pain. And it's fading faster now because I have you guys."  :)

"Fine. But crying? Boys are not supposed to cry. It's very unmanly."

"Ha? Then...let me cry for you."

And she really started crying. She's really something else.

The images are slowly fading and then I woke up.

Tch! Dahil sa sinabi ni Zafia kanina, napanaginipan ko tuloy yun.

Umupo ako sa aking kama at binuksan ang drawer sa tabi nito. Kinuha ko sa loob ang isang litrato na inipit sa isang notebook na hindi ko pagmamay-ari.

I looked at it with a heavy heart.

Hey, Fifi! I miss you.

(A/N: Sorry po kung maikli lang at panget pro paki vote po at comment nlng po sa may gusto.. Thank you so much! Will update soon.)