Eiddwen "Umutsuzluğun Gölgesinde" adlı kitaba tutkundu. Kitaptaki iyi karakterlerden ve başrollerin aşkından ziyade Caden ile ilgileniyordu. Yalnız...öfkeli...kitabın kötü adamı olan Caden. O kadar bağlıydı ki kitaba kitabın sonunu değiştirme şansı...
Ben geldim ponçik Caden'imla. Ponçik dediğim için beni öldürebilir ama neyse :)) Biraz rahatsızım 3 gündür yatıyorum. Ama biraz iyi hissettiğim anda yazıp aradan çıkarmak istedim. Umarım seversiniz :)
İşte karşısınızda Caden Inwoth
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~~~
"Uyanmalısınız leydim."
Leydim sözcüğünü duyduğunda kaşlarını çatan Eiddwen gözlerini açmakta zorlanmıştı. Tüm gece ağlamıştı. Bu yüzden gözleri isteğine uymakta zorlanıyordu. Ama duyduğu sözcük onu tedirgin etmişti.
Gözlerini açtığında rüya görmeye devam ettiğini düşündü. Kendi yatağında, kendi odasında değildi. Kendi odasının aksine büyük bir odadaydı. Yattığı yatak kuş tüyündendi. Yatağının dört tarafı uzun direklerle çevriliydi. Bu direklern sarkan tüller bir masal dünyası havasındaydı.
O kadar şaşkındı ki söyleyecek bir söz bulamıyordu. Gözlerini kapatıp yeniden açtığında değişen hiçbir şey olmadığını farketti. Yatağın yanında kendisini bekleyen kadın kendisine dikmişti gözlerini.
"İyi değil misiniz leydim? Hemen hekimi çağıracağım."
Koşarak odadan çıkan kadının arkasından bakakalmıştı. Bir şeyler doğru değildi. Ama ne olduğu hakkında hiçbir fikri yoktu. Yataktan çıkmak istedi ama bir anda bu gücü bulamadı kendinde. Sanki enerjisi tükenmişti. Kalbi her zamankinden daha hızlı atıyordu. Canını yakan bir şey vardı. Üstündeki örtüyü kenara çekip kontrol etmeye karar verdi.
Pijaması yerine üzerinde krem rengi tül bir gecelik vardı.Durum gittikçe daha da tuhaflaşıyordu. Hayatı boyunca böyle bir gecelik giymeyi hayal etmemişti. Ama şu anda bu gecelikle hiç bilmediği bir yatakta uyanmıştı.
Geceliğn sol tarafını aşağı indirip canını yakan şeye bakmak istedi.
Derin bir nefes alıp kalakaldı. Gözleri büyümüş dudakları titremeye başlamıştı. Ellerinin kontrolünü kaybetmek üzereydi. Kalbinin üzerindeki iç içe geçmiş simgelerin ne olduğunu çok iyi biliyordu. Defterine, masaya, bulabildiği her yere bu simgeyi çizmişti.
Kader mührü....
Bu imkansızdı. Bu mührün bedeninde olmasının imkanı yoktu. Eiddwen kalbinin üzerindeki mühre dokunduğunda canı yeniden yanmıştı. Bu gerçekti. Okuduğu kitaptaki simge bedenine, tenine işlenmişti.
Önce rüya görmeye devam ettiğini düşündü. Kendine gelmesi gerekiyordu. Tokat attı birkaç kere ama değişen hiçbir şey yoktu. Düşünceleri içinde kaybolmuşken kapı hızla açıldı ve içeri o girdi.
"Eiddwen iyi misin? Hastaymışsın kardeşim. "
"Ben...ben..."
"Benim hatam. Seni yalnız bıraktım. Keşke yanında kalsaydım kardeşim."
