Eiddwen "Umutsuzluğun Gölgesinde" adlı kitaba tutkundu. Kitaptaki iyi karakterlerden ve başrollerin aşkından ziyade Caden ile ilgileniyordu. Yalnız...öfkeli...kitabın kötü adamı olan Caden. O kadar bağlıydı ki kitaba kitabın sonunu değiştirme şansı...
Caden, Eiddwen ve ben geldik ballar :) İyi okumalar efenim :)
EDİT: Saklı düşler yazmışım başlığa hiçbiriniz uyarmıyonuz ama :)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~~~
Eiddwen yüzüne düşen güneş ışıklarından rahatsız olmaya başlamıştı. Gözlerinin ağırlığına aldırmadan açmaya çalıştı. Elini gözlerine götürmeye çalıştığında kımıldamadığını farketti.
Neden olduğunu düşündüğü sırada dün yaşananlar gözünün önüne gelmişti. Gözlerini kendisinden beklenmeyecek bir hızda açtı ve yataktan kalkmaya çalıştı. Oturur duruma geldiğinde kendisine gülümseyerek bakan Caden'i gördü. Yüzündeki gülümseme her zamanki gibi sahteydi.
Eline baktığında Caden'in elinin hala elinde olduğunu gördü. Utanarak bıraktığında yanaklarının alev aldığını hissediyordu. Caden'a bakmaya cesareti yoktu. Ne diyeceğini, gecenin bir vakti buraya neden geldiğini nasıl açıklayacağını bilmiyordu.
"Daha iyi misin?"
"İyiyim...teşekkür ederim."
"Senin için sıcak bir banyo hazırlattım. Daha iyi hissedeceğine eminim. Sonra da birlikte kahvaltı ederiz istersen."
"Tabi..çok...isterim."
Eiddwen yüzündeki sahte gülümseme ile dışarı çıktığında Eiddwen rahatlamıştı. Ona her baktığında yaşadıklarını bildiğini ve onu sevdiğini söylemek istiyordu. Ama bunu söyleyemezdi. Olanları ona açıklayamayacağını biliyordu.
Ayaklarını yatağın kenarından sarkıttı ve soğuk zemine bastı. Mührü sızlamaya başladığında acıdan ikiye katlandı. Mührü Caden'e yaklaştığında daha sık ve daha çok acıyordu.
Eiddwen bu düşünceler içinde boğulurken kendisi için hazırlanmış ve üstünden dumanlar tüten suya yaklaştı. Üstündekileri çıkarıp su teknesinin yanına koydu. Suya girdiğinde uzun zamandır bu kadar rahatlatıcı bir şey yapmadığını düşündü.
Kendi banyosunda başından aşağı akan sıcak suları tercih ederdi ama bu da hiç yoktan iyiydi.
"Eiddwen..."
Caden kapının öteki tarafından ona seslendiğinde yeniden heyecanlanmıştı. Ona çok yakındı ve şu anda kendisini daha savunmasız hissediyordu.
"Efendim...lordum..."
"Lordum değil Caden diyeceğin konusunda anlaşmıştık. En azından yalnızken."
"Caden..."
"Yardıma ihtiyacın var mı diye soracaktım. Henüz tam iyileşmedin. Hizmetçinde eşyalarını almak için konağa gitti."
"Ben iyiyim. Birazdan geleceğim ama ...kıyafetlerim..."
"Dolaptan benim kıyafetlerimden alabilirsin. Benim içeri girip sana vermem uygun olmaz. Seni aşağıda bekliyorum."
"Ta...tamam...Caden..."
Eiddwen bu kadar zayıf olmaktan nefret ediyordu. Ama içinde bulunduğu vücut daha fazlasını yapabilecek bir durumda değildi. Bu durumda bile olsa onu karanlık kuyusundan çıkarmaya kararlıydı.
Sudan çıkıp dolaba doğru yöneldi. Yatağın yan tarafına konulan havluyu gördüğünde bir şey giymeden önce kurulanmasının daha doğru olacağına karar verdi. Kurulandıktan sonra dolabı açtı ve Caden'in kıyafetlerinden kendisine uygun olan bir tane bulmaya çalıştı.
Yakasındaki fırfırlara aldırmadan bir gömlek seçti. Onun gömleği dizlerinin biraz üzerinde bitiyordu. Pantolonları ise belinde durmayıp yere düşüyordu. Pantolon giymemeye karar verdiğinde yanaklarını sıcak basmıştı.
Kapıyı açıp merdivenlere yöneldi. Merdivenlerin başında Ari ile konuşan Caden'i gördüğünde gömleğinin uçlarını aşağıya doğru çekmeye çalışıyordu nafile bir çaba ile.
"Dün gecenin hesabını vereceksin. Sana odaya kimseyi sokma demiştim."
"Lordum, leydi..."
"Evet, o olmasa inan şu anda burada olmazdın Ari."
"Onun suçu yok Caden..."
Caden Ari'nin söylemeye çalıştığı şeyi anlamıştı ve arkasını döndüğünde göreceklerine hazırlıklı değildi. Eiddwen tüm masumiyetiyle karşısındaydı.
"Sorun değil. Burada bizden başka kimse yok.Hadi bir şeyler yiyelim. Acıkmışsındır."
Elini uzatan Caden'e karşı koyması imkansızdı. Ari'nin şaşkın bakışlarının üzerinde olduğunu biliyordu. Yinede Caden'le olduğu sürece hiçbir şey umrunda değildi. Kendi adının bağırıldığını duyduğunda gelen kişinin o olmaması için yalvarmaktan başka çaresi yoktu.
