CUMHURIYET'İM SENSİN!

19. BÖLÜM

Saat'in 10'a gelmesiyle ve havanın daha da soğumasıyla hesabı ödeyip savaşla beraber kalktık. Savaşla beraber bize gidecektik. Savaş aysuya hediye almış onu verecekmiş.
İkimiz de kendi arabamızla geldiğimiz için araçlarımıza binip evin yolunu tuttuk.
Evin önüne savaşla araçları park edip inip kilitledik.
Savaş aracını benim arabamın hemen karşısında ki garaj yerine park etmişti.
Selma'nın kapısını çalıp açmasını bekledik.
Bir an önce yemek yemek istiyordum.
Köfte ekmek yemiştim fakat doymamıştım.
Ben çok yemek yiyen biriydim.
Selma kapıyı açıp hoşgeldiniz derken ben hızla içeri girmiş mutfağın yolunu tutmuştum bile.
Kendime bir tost yapıp onların yanına salona geri döndüm.
Ben tostumu yerken savaş aysuyla oynuyor Selma da televizyonda yemek yarışmalarını izliyordu.
Ne buluyorlarsa şu yarışma da. Herkes emeği hiçe sayıyordu. Savaş aysuya doktor seti almıştı.
Ve benimkisinden daha büyüktü. Benimde ona aldığımı soyleyen aysuyla tüh be diyip üzülmüş numarası yapmıştı.
Üzüldüğünü sanan Aysu savaşın yanaklarını öpmüş "üzülme seninki daha güzel" demişti.
Birde yokmuydu annesine "ben büyüyünce savaşla biz evlenecez" demesi. Hepimizi gülme krizine sokmuştu.
Bıcır savaşa göz koymuştu:)) savaş 1 saat kadar aysuyla oynamış daha sonra Aysu kucağında uyuya kalınca onu odasına yatırıp "Ben gideyim" diyerek ayaklanmıştı.
Selma yarışmasından ayrılamayıp "Yine gel" diyerek savaşı yattığı yerden uğurlamış kapıdan uğurlama işini de bana şutlamıştı.
Savaşı kapıdan geçirerek "Yarın görüşürüz" dedim.
"Yarın çocuklar çok zorlanacaklar sende dayanabilecekler mi ? Pes eden olacak mıdır?"
Diye soru yöneltti. Evet haklıydı ama sanmıyordum bu evlatlar vatan evlatlarıydı! Ve hepsi de gözü kara adamlardı.
Onlara inanıyordum.
"Bende hayır sanmıyorum bu adamların hepsi gözü kara savaş bunu sende iyi biliyorsun. Anasını babasını karısını çoluğunu çocuklarını hiçe sayarak seçtiler bu vatanı. Pes edenin olmayacağına eminim onlara güven."
"Haklısın onlara güveniyorum."
"Görüşürüz yüzbaşım"
"Görüşürüz Asena yüzbaşım."
Diyip gülümseyerek inmişti merdivenlerden.
Arkasından hızla kapatmıştım kapıyı! Bu dizlerimin titremesi de neydi?
Ah lanet olsun bu adam ne yapıyordu bana.
Kafamı dağıtmak için dayımı aradım dünden beri bir kez bile aramamıştım onu. Telefonun açılma sesiyle konuştum.
"Dayı?"
"Napıyorsun güzelim?"
"İyiyim dayıcım evdeyim selmayla oturuyoruz ha pardon o yatmış 2.80 Zuhal topal'la sofrada'yı izliyor."
Dayımın gülme sesiyle "gülme dayı" diye cırladım.
Sevmiyordum bu yarışma programlarını.
Hatta bir gün dayım bana inat açmış bende izlerken yapılan haksızlığa dayanamayıp ekranda kadının yüzüne küçük vazo fırlatmıştım. Ama ne yapayım çok sinir olmuştum yahu.
"Tamam tamam güzelim bende göreve gideceğim şimdi seni arayacaktım zaten."
Demesiyle içimi endişe kaplamıştı. Dayım benim tek varlığımdı ona birşey olursa kaldıramazdım o acıyı.
Sessiz kalarak derin bir iç çektim "dikkat et dayım." Boğazıma düğümlenmişti bütün sözler.
"Merak etme dayıcım. Bu vatan için ölmekse vazifem ölürüm, ama ilk vazifem yaşamak, ve yaşatmak."
Seviyordum bu adamı! Ah benim canım dayım.
"Allah'a emanet ol dayım."
Diyip öpücük attım.
"Sende dayıcım görüşürüz görev dönüşü ararım."
"Tamam dayım seni seviyorum."
Diyip dayımın da "Bende seni seviyorum güzelim görüşürüz" dediğini duymamla "görüşürüz" diyip kapattım telefonu. Bir dua ettim içimden " Daha sonra yatmak için evime çıktım."
Selma kendini o kadar kaptırmıştı ki muhtemelen gittiğimi ya bitince yada reklam arasında fark ederdi.

Pijamalarımı giyip yatağıma yattım. Yarın büyük gün olacaktı zira.
Yavuz hastanede nevra'nın odasında uyumuştu.
Hastane de savaş yaşanıyordu resmen.
Trafik kazası geçiren adamın oğlu nevra'nın üstüne yürümüş onu kurtaramazsan kendini öldü bil diye tehditler savurmus son anda yavuz kendine hakim olamayıp adamı bir güzel dövmüş birde ifade vermişti.
O yüzden şimdi nevra'nın odasında uyuyor sabah erkenden
Kalkıp tabura gidip eğitime gireceklerdi birde.