Psycho Guy » Kim Taehyung

12. Jesteś jego światłem

Zdziwiona odwróciłam się i ujrzałam, równie zszokowanego, co ja - Jeongguka, który patrzył na mnie z szeroko otwartymi oczami. Po chwili jednak posłał uśmiech i lekko pomachał. Zrobiwszy to samo, wróciłam do gry.

- Kto to? - Spytał zaciekawiony Dylan, odbijając nadlatującą piłkę.

- Kolega Taehyunga - odparłam, patrząc na czarnowłosego kątem oka.

Przyjaciel zmarszczył brwi, kiwnął głową, a tuż po tym zabrzmiał gwizdek trenena, oznajmujący, iż właśnie on musi zejść. Jeongguk wszedł na jego miejsce.

- Cześć - przywitał się ze mną. - Nie wiedziałem, że tu trenujesz.

- Dopiero się zapisałam - odpowiedziałam z uśmiechem. - Miła niespodzianka.

- Tak - przytaknął. - Jak tam Taehyung?

- Dużo by mówić - westchnęłam i odbiłam piłkę.

- Słyszałem o tym, że zniknął na całą noc - powiedział, od razu smutniejąc. - Co ty na to, żebyśmy po treningu gdzieś wyskoczyli? - Zmienił szybko temat.

- Chętnie, ale - spojrzałam na Dylana. - Jestem z przyjacielem - dodałam speszona.

- Ach - powędrował wzrokiem tam, gdzie ja. - Więc z nim też możemy wyjść.

- Jeśli to nie problem.

- Jego też chcę poznać.

Jeongguk był naprawdę dobrze zbudowanym mężczyzną, widać bowiem, iż trenuje zawzięcie i bierze czynny udział w sporcie. Jego spojrzenie mnie trochę onieśmielało, ponieważ dostrzegałam w nim zaciekawienie moją osobą, ale też otwartość na nowe znajomości. Był sympatyczny.

~*~

Tuż po treningu całą trójką udaliśmy się do najbliższej kawiarni, która jednocześnie była ulubioną Jeongguka. W sumie to już wiem dlaczego. Wyróżniała się ona kolorowym, przyjemnym dla oka wystrojem. Zapach kawy i ciastek wypełniał całe pomieszczenie, przez co było tu tak domowo i przytulnie. Kochałam takie miejsca, a to chyba będzie moim ulubionym.

Złożyliśmy zamówienia, po czym zasiedliśmy na naprawdę wygodnych fotelach. Kolejny plus. Jeszcze raz się rozejrzałam po wnętrzu, doceniając w myślach osobę, która była odpowiedzialna za te wszystkie dekoracje i rozmaite artystyczne malunki na ścianach.

- Podoba ci się tu? – Niespodziewanie usłyszałam Jeongguka po prawej.

- Tak – posłałam mu szeroki uśmiech. – Dziwne, że wcześniej nie odkryłam tego miejsca.

Chłopak zaśmiał się cicho.

- Czuję się jak w Chinach – rzekł Dylan. – Tam też miałem podobną kawiarnię, gdzie chodziłem z moją dziewczynę na kawę.

- Gdzie jest teraz twoja dziewczyna? – Spytał Jeongguk i zaczął obracać w dłoni kubek z kawą.

- Zerwała ze mną, bo stwierdziła, że jestem za mało męski.

Brunet zamilkł, zdziwiony i lekko się zmieszał.

- Przepraszam – odparł.

- Weź przestań – Wang machnął ręką, parskając. – Stara miłość w gimnazjum.

- Ta dziewczyna musiała być ślepa, skoro nie dostrzegła jakim jesteś wspaniałym mężczyzną – powiedziałam, popijąc swoją kawę.

- To prawda – Jeongguk przyznał mi rację.

- Dziękuję za te miłe słowa – Dylan uśmiechnął się pewniacko. – Myślicie, że znajdę tu jakąś fajną Koreankę?

- Pewnie – razem z Jeonggukiem parsknęliśmy śmiechem. – Jeśli któraś cię zechce – dodałam.