လက္ေကာက္ဝတ္ကလိမ္ခ်ိဳးခံထားရေပမဲ့ သူမဆိုတဲ့အသိေၾကာင့္ ရုန္းလည္းမရုန္းမိသလို နာက်င္ေအာင္လည္းျပန္မတံု႔ျပန္ရက္ခဲ့ေပ။ ေစာေစာကလူေတြထြက္သြားတာေသခ်ာမွ သူမမ်က္ႏွာကိုေငးၾကၫ့္ျဖစ္ခဲ့သည္။
" ေကာင္မေလး..... "
ႏႈတ္ဖ်ားကေနလႊတ္ကနဲေခၚမိၿပီးမွ မ်က္ႏွာမွာမေပၚလြင္ေအာင္ စိတ္ထဲပူပန္ေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ သူမဘက္မွေအးစက္စက္သာျပန္ၾကၫ့္လာ၍ ဝဲဘက္ကေအာင့္သက္သြားရသည္။ မမွတ္မိခဲ့တဲ့အတြက္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေလ။ သူဆိုတာ သူမမွတ္မိဖို႔မထိုက္တန္သူတစ္ေယာက္ပဲ။
ေနာက္ကိုေျခလွမ္းဆုတ္ရင္း နာက်င္ေနတဲ့လက္ေကာက္ဝတ္ဆီမွ သူမရဲ့လက္ေလးကိုညင္သာစြာဖယ္ရန္ ညာဘက္လက္ေလးနဲ႔ထိလိုက္မိေတာ့ ရင္ထဲမွာလိႈင္းအေသးစားေလးလႈပ္ခတ္လို႔သြားရွာသည္။ အံကိုတင္းကနဲေနေအာင္ႀကိတ္ကာ လိႈင္းရဲ့လႈပ္ခတ္မႈဒဏ္ကိုလ်စ္လ်ူရႈ႔ခိုက္ ပါးျပင္ေပၚကက်ိန္းစက္စက္ခံစားခ်က္က သူ႔ကိုေၾကာင္အသြားေစသည္။
ဘာလုပ္မိလို႔လဲဆိုတာမသိလိုက္ခင္ သူမဆီကရလိုက္တဲ့ရွားပါးလက္ေဆာင္က နာက်င္ျခင္းတဲ့လား။ ကံတရားႀကီးကိုမုန္းတီးလိုက္တာ အၿမဲသူပဲနာက်င္ေနရေတာ့မွာလား။ ဘဝမွာနည္းနည္းေလးေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈရသင့္ၿပီေလ။
" ..... "
အသံတိတ္ရယ္လိုက္မိတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေလးက ဘယ္အရာကိုမွမနာက်င္သလို ဟန္ေဆာင္ေကာင္းလြန္းလွသည္။ လက္ေကာက္ဝတ္ကိုဖမ္းဆြဲထားဆဲသူမကို လႊတ္ေပးဖို႔လည္းမေတာင္းဆိုမိေတာ့။ သူမအလိုက်သာၿငိမ္ေနေပးလိုက္ၿပီး အနက္ေရာင္ကားတန္းႀကီးထြက္သြားခ်ိန္ထိ ကိုယ္နဲ႔ကြယ္ကာေနေပးမိသည္။
" အခုခ်ိန္သြားမွအဆင္ေျပမယ္..... "
နားေထာင္ရတာတစ္မ်ိဳးေလးျဖစ္ေနေသာ သူ႔ရဲ့အသံက တစံုတစ္ေယာက္ကိုသတိရသြားေစသည္။ ထိုသူကမည္သူဆိုတာထက္ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့မ်က္ဝန္းကိုေတာ့ စိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနမိကာ သာကီမ်က္ဝန္းေတြကအလိုမက်သေယာင္တြန႔္ခ်ိဳးထားမိေလသည္။
" ရွင္ကဘယ္သူလဲ ? "
.........................................................
ကားေပၚျပန္တက္ၿပီး ေစာေစာကသူမေမးသည္ကို မေျဖဘဲေရွာင္လႊဲသြားတဲ့မ်က္ဝန္းကို ဘာေၾကာင့္ရယ္မွန္းမသိ ရင္းႏွီးေနတဲ့ခံစားခ်က္ျဖစ္လို႔ေနသည္။ ေကာင္းသၫ့္ဘက္လား ဆိုးသၫ့္ဘက္လားမသိေသာ္လည္း သူသည္တကယ္ကိုတစံုတစ္ေယာက္နဲ႔တူလွေလသည္။
" ပန္းေလး "
အမည္နာမတစ္ခုႏွင့္အတူ အေတြးေတြကအတိတ္ဆီကိုအလည္ေရာက္လို႔သြားခဲ့သည္။
လွပတဲ့ညေနခင္းတစ္ခုရဲ့ ဧၫ့္ခံပြဲတစ္ခု၌ ႀကိဳးစားကာခင္ခဲ့ရတဲ့ေငြလႊားရံုဆိုေသာ အသန႔္အျပန႔္ႀကိဳက္တဲ့ေကာင္မေလးကို လူေတြၾကားထဲလိုက္ရွာေနမိသၫ့္ ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။
ထိုေကာင္မေလးဆိုတာ ေဝသာကီဆိုေသာသူမပင္။ ဖိတ္ၾကားထားၿပီးေပ်ာက္ေနသူကို လိုက္လို႔ရွာေနရင္းမွ ေဘာင္းဘီတိုေလးႏွင့္ အက်ႌပန္းေရာင္ေလးဝတ္လို႔ထားတဲ့ကေလးမကို မျမင္ဘဲဝင္တိုက္မိသြားတဲ့ေဝသာကီ။
" ရရဲ့လား ညီမေလး "
" ဘယ္နားနာသြားေသးလဲ မမမျမင္လိုက္လို႔ပါ "
သူမဘက္ကေျပာသာေျပာေနတာ ထိုကေလးမကဖင္ထိုင္လ်က္လဲက်သၫ့္အတိုင္းသာ ထူးဆန္းတဲ့မ်က္ဝန္းေတျြဖင့္ၾကၫ့္ေနေလသည္။ ဆြဲထူေပးေတာ့လည္း အလိုက္သင့္ေလးသာထလာသည္။ လက္ဖဝါးႏွင့္တံေတာင္ဆစ္မွာ ျပဳတ္က်တဲ့အရိွန္ေၾကာင့္ ပြန္းပဲ့ကာေသြးေတြထြက္ေနတာေတာင္ တစ္ခ်က္ကေလးမွမငိုယိုေနေပ။
" နာေနေသးလားညီမေလး "
လူရွင္းတဲ့ေနရာကိုေခၚသြားၿပီး ဒဏ္ရာကိုေဆးထၫ့္ေပးရင္း သာကီေမးေနေပမဲ့လည္း ထိုကေလးမေလးရဲ့မ်က္ဝန္းေတြကတည္ၿငိမ္လို႔ေနသည္။ အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ မ်က္ဝန္းေတြကဘာလို႔တည္ၿငိမ္ႏိုင္ရတာလဲ။
" ပန္းေလး "
ပထမဆံုးေျပာလာေသာစကားက ေဆးထၫ့္ကာပလာစတာကပ္ေပးေနေသာ ေဝသာကီကိုေမာ့ၾကၫ့္မိသြားေစသည္။
" ဘာကိုေျပာတာလဲညီမေလး "
နားမရွင္းလိုက္၍ ဘာကိုရည္ၫြန္းေျပာသည္ဆိုတာကို တစ္ေခါက္ျပန္ေမးလိုက္ေတာ့ ထိုကေလးမႏႈတ္ကေန ထိုစကားလံုးသာထြက္လာခဲ့ျပန္သည္။
" ပန္းေလး..... "
" ပန္းေလးလို႔ေခၚပါတယ္ "
စကားေျပာပံုထူးဆန္းလြန္းတဲ့ထိုကေလးမေၾကာင့္ ေဝသာကီၿပံဳးလိုက္မိသည္။ ပန္းေလးလို႔ေခၚပါတယ္လို႔ ဘယ္လိုကေလးကမ်ားေျပာၾကပါလိမ့္ေနာ္။ စကားေျပာတာထူးဆန္းရံုတင္မက မ်က္ဝန္းေလးကပါထူးဆန္းလို႔ေနေပသည္။ ကေလးမေလးမ်က္ဝန္းေတြက ခံစားခ်က္မရိွသလိုလို႔ေတာင္ထင္ရသည္။
" ပန္းေလးကတကယ္စိတ္ဓာတ္မာတာပဲ..... "
" မမသာဆိုျပဳတ္က်ရင္ငိုမိမွာ "
သူမကဘာရယ္မဟုတ္ခ်ီးက်ူးေျပာလိုက္ေပမဲ့ ျပန္ေျဖလာတဲ့စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားရသည္။
" မာမီကပန္းေလးငိုရင္ရိုက္တယ္..... "
" ငိုတာစိတ္ဓာတ္ေပ်ာ့ညံ့သူပဲလုပ္တာတဲ့ "
" အဲဒါေၾကာင့္ ေကာင္မေလးလည္းမငိုရဘူးေနာ္ "
သူမကိုေျပာရင္းလူေတြမ်ားတဲ့ေနရာကိုလွမ္းၾကၫ့္လိုက္သည္။ မ်က္ဝန္းေတြကတစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေတြ့သြားသလိုမ်ိဳး ထိတ္လန႔္သြားဟန္ျဖင့္ သူမကိုပုန္းေနဖို႔ေျပာေလသည္။ ထိုကေလးမေလးကေတာ့ ေသာက္စရာခြက္ကိုယ္စီျဖင့္ရပ္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ေတြရိွရာဝိုင္းေတြဘက္ဆီေျပးသြားခဲ့သည္။
" ငိုတာစိတ္ဓာတ္ေပ်ာ့ညံ့သူပဲလုပ္တာတဲ့..... "
အတိတ္ကစကားတစ္ခြန္းကို လိုက္ရြတ္ေနမိသူရဲ့ႏႈတ္ခမ္းေလးက ၿပံဳးေယာင္သန္းလို႔ေနကာ ပန္းေလးဆိုေသာေကာင္မေလးကိုလည္းျပန္ေတြ့ခ်င္ခဲ့မိသည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္ဆံုျဖစ္ရင္ ထိုကေလးမအရြယ္ေရာက္ေနၿပီဆိုေတာင္ မ်က္ဝန္းေတြကိုေတာ့သူမမေမ့ႏိုင္ေပ။
" ပန္းေလး..... "
လူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္သတိရသြားမိသၫ့္ အမည္နာမတစ္ခုကို ႏႈတ္ကေခၚၾကၫ့္လိုက္ရင္း HAnေဆးရံုဝင္း၏ပန္းၿခံထဲမွ ကားေမာင္းထြက္လာလိုက္ေလသည္။
ပန္းၿခံအဝင္ေနရာရဲ့ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ ခံစားခ်က္ေတြမရိွသေယာင္မ်က္ႏွာေသျဖင့္ အျဖဴေရာင္ၿပိဳင္ကားေလးထြက္သြားတာကို ေငးၾကၫ့္ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ရိွေနသည္။ ဘယ္ဘက္လက္ေကာက္ဝတ္ေလးဆီကိုအၾကၫ့္ျပန္ပို႔ေတာ့ ျဖဴလြန္းတဲ့အသားအရည္မွာ လက္ေခ်ာင္းရာနီရဲရဲက လွပစြာသူ႔ကိုေငးၾကၫ့္ေလသည္။ ညာဘက္ပါးေပၚကစပ္ဖ်ဉ္းဖ်ဉ္းျဖစ္ေနျခင္းကိုလည္း ေက်နပ္သလိုၿပံဳးရင္း သူမေပးတဲ့နာက်င္မႈေတြကိုသေဘာက်ေနမိသည္။
" နာေနေသးလားလို႔မေမးေတာ့ဘူးလား ေကာင္မေလး..... "
" တစ္ခါတေလသူ႔ကိုအားက်မိပါတယ္ "
" အၿမဲဂရုစိုက္ေပးမယ့္ေကာင္မေလးက အနားမွာရိွေနတယ္ေလ "
ေျပာရင္းေခါင္းကိုငံု႔လိုက္မိေတာ့ ျမက္ခင္းစိမ္းေပၚကိုမ်က္ရည္တစ္စက္က်လို႔သြားခဲ့သည္။
" မာမီေျပာထားတယ္ေလ ငိုတာစိတ္ဓာတ္ေပ်ာ့ညံ့သူအလုပ္ပါဆို ဆူးခက္ဟန္ "
.........................................................
ဂံုးေလးကိုျပန္ပို႔ၿပီးေတာ့ ကြန္ဒိုဆီကိုသာတန္းျပန္လာခဲ့လိုက္သည္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့လည္း ျပန္ေရာက္တာမွမၾကာေသး သူမကိုသတိရေနျပန္သည္။ ခက္ေတာ့ခက္ၿပီဂံုးေလးရယ္ ဘယ္လိုေတြေတာင္ၫွို႔ယူႏိုင္ေနရတာလဲ။
အိပ္ရာေပၚေမွာက္လ်က္အေနအထားႏွင့္ ေစာေစာကတည္းကေမးလို႔ထားတဲ့ သာကီဆီမွပို႔လာခဲ့ေသာ ဂံုးေလးရဲ့အခ်က္အလက္ေတြကိုဖတ္ၾကၫ့္ၿပီး appေတြdownloadလုပ္ရန္ ေငြလႊားရွာေဖြေနေလသည္။ gmailေလာက္သာအလုပ္အတြက္သံုးေလ့ရိွေပမဲ့ အခုသူအသံုးျပဳလိုတဲ့အရာေတြကေတာ့ အေတာ္ကိုကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာႏိုင္လွသည္။
" Instagram sign in ! OK..... "
" Facebook sign in..... "
" Line account sign in..... Ok finished "
မ်က္ခံုးႏွစ္ဖက္ကိုဆက္လုမတက္မႈန္ကုပ္ရင္း မ်က္ရိုးေတြကိုလက္ျဖင့္ဖိႏိွပ္ေနမိသည္။ IGကလြဲလ်ွင္ ဘာေတြမွန္းမသိေသာအရာကို ပထမဆံုးစသံုးမိသည္မွာလည္း သူမေၾကာင့္ဆိုတာေျပာစရာမလိုေလာက္ေပ။
" ေၾသာ္ က်န္ေသးတယ္..... "
က်န္ေသးတယ္ဆိုကာ messenger appေလးကို ေစာေစာကfacebook accountျဖင့္ log inဝင္လိုက္ရျပန္ေသးသည္။ အားလံုးၿပီးစီးေတာ့ ညေနေစာင္းလို႔သြားခဲ့ေလၿပီ။ အခ်ိန္မွန္မွန္ထမင္းစားဖို႔ေျပာတတ္သူက အခုခ်ိန္မွာေပ်ာက္လို႔သြားခဲ့သည္။ သူမaccေလးကိုသြားအပ္ဖို႔အေရး ရွာလိုက္ေဖြလိုက္ရတာ ကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာေပးထားတဲ့သူမကို တကယ္လက္လန္ေပသည္။ နာမည္ကိုၾကၫ့္ေလဘာတဲ့ Ivy ZoNeဆိုလားပဲ။
" စာလံုးေတြအေသးပဲေရးေတာ့ဘာျဖစ္မွာမို႔လို႔လဲ "
ေျပာသာေျပာပါတယ္ အပ္လိုက္တာႏွင့္လက္ခံေပးေသာ စိတ္ထားမြန္ျမတ္သူႀကီးေၾကာင့္ မ်က္ႏွာကၿပံဳးစိစိျဖစ္သြားရသည္။
" အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္accလာအပ္မယ္ pyan lwarrနာမည္နဲ႔ " ထိုသို႔accပင္ဘယ္နားေနမွန္းမသိခင္ ႀကိဳတင္အကြက္ခ်ခဲ့လာမွေတာ့ ရဂံုလက္ခံသည္မွာအထူအဆန္းျဖစ္ဦးမည္လား။ အိပ္ရာေပၚမွာေတာ့ စာပို႔ဖို႔အေရးအလုပ္ရႈပ္ေနသူႀကီးမွာ စႏႈတ္ဆက္ဖို႔အတြက္စကားလံုးေရြးေနရတာလည္း အလုပ္တစ္ခုျဖစ္ေနသည္။
* hi *
စကားလံုးေရြးေနတာငါးမိနစ္ၾကာေတာ့ ဂံုးေလးဘက္ကပင္စာအရင္ပို႔လာေလသည္။ ေငြလႊားမွာေတာ့ ၿပံဳးစိစိမ်က္ႏွာႏွင့္ အၿပံဳးေတြေဝဆာေနသည္။
" hiတဲ့ ဟာဟား "
" crushဆီကစာျပန္ခံရတဲ့ခံစားခ်က္က ဒီလိုပါလား..... "
* hi ဂံုးေလး ဘာလုပ္ေနလဲ အသင့္စားေတြစားေနျပန္ၿပီလား က်န္းမာေရးထိခိုက္မယ္ ေလ်ွာ့စားေနာ္ *
တစ္ဖက္မွာေတာ့ အသင့္စားမုန႔္ေလးကိုက္ေနတုန္း ဝင္လာတဲ့စာရွည္တစ္ေစာင္ေၾကာင့္ စားလက္စကိုေဘးဖယ္ပစ္လိုက္သည္။ အခ်စ္ဆိုတဲ့နာမ္စားတစ္ခုေၾကာင့္ အႀကိဳက္ဆံုးအရာေတြကိုေတာင္ မစားဘဲပစ္တတ္လာျပန္ေတာ့လည္း ရဂံုတစ္ေယာက္တိတ္တိတ္ေလး သေဘာက်စြာရယ္ေနမိသည္။ အခန္းထဲမွာရွင္းလင္းသပ္ရပ္ေနတာကိုၾကၫ့္ၿပီး အရင္ကရဂံုဘယ္ေရာက္သြားလဲလို႔ေတာင္ေမးယူရသည္။ သူမတကယ္ကို ပ်ံလႊားေၾကာင့္ေျပာင္းလဲတတ္ေလၿပီ။
* မစားေတာ့ပါဘူး *
စာတစ္ေစာင္ျပန္ရိုက္ပို႔ရင္း ရဂံုမုန႔္ထုပ္ေတြကိုတစ္ခ်က္မၾကၫ့္ဘဲ ေအာက္ထပ္ဆင္းကာ အမိႈက္ပံုးထဲပစ္ထၫ့္လိုက္သည္။ အခ်စ္တစ္ခုကေျပာင္းလဲေစႏိုင္တယ္ဆိုတာ ရဂံုမ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ့ႀကံဳလိုက္ရၿပီ။
လႊားရဲ့အၿပံဳးေအာက္မွာရဂံုက်ရႈံးခဲ့တယ္ေျပာရင္ ယံုမလား.....
မယံုဘူးဆိုတာသိပါတယ္ အလိမ္အညာစကားေတြမဟုတ္ပါဘူး တကယ္ကိုအၿပံဳးတစ္ခုေအာက္က်ရႈံးခဲ့တာ.....
အဲဒီအၿပံဳးေလးေၾကာင့္ပဲ လႊားကိုေနာက္ဆံုးဝင္သက္ထြက္သက္ထိ လက္မလႊတ္ခ်င္မိေတာ့တာပါ.....
အတၲႀကီးသြားေလမလားဆိုကာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ထိန္းခ်ဳပ္ေနရတာလည္းပင္ပန္းလွၿပီ။ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ့တီေလးအေပၚအျမင္ေတြေၾကာင့္ ရဂံုတို႔မိသားစုအေျပာခံေနရတာေတြကို ရဂံုေၾကာင့္ပိုမဆိုးရြားေစခ်င္ဘူး။ ဒြိဟစိတ္ေတြၾကားမွာပင္ပန္းေနရတာ ညေပါင္းမ်ားလွၿပီ လႊားရယ္။ အေျဖတစ္ခုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းထြက္သင့္ေနၿပီထင္သည္။
........................................................
BẠN ĐANG ĐỌC
ဝင်သက်ထွက်သက် ( Z + U ) ©
Lãng mạnငါရဲ့ဝင်သက်ထွက်သက်တိုင်းက မင်းရှိမှပြည့်စုံလိမ့်မယ် ရဂုံ.....
