အက္ကာေမာင္းလာေသာကားက ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရပ္လိုက္တဲ့ အနက္ေရာင္ၿပိဳင္ကားတစ္စီး၏ေနာက္ပါးမွာ တန႔္ကနဲရပ္လိုက္ေလသည္။
ကားေပၚကဆင္းလာတဲ့သူရဲ့မ်က္ဝန္းေတြက ျပာလြင္တဲ့ေကာင္းကင္ႏွင့္ဆန႔္က်င္စြာ မိႈင္းပ်လို႔ေနသည္။ ေဘးနားကကိုယ္ရံေတာ္ကိုျမင္တိုင္း စာမလာသတင္းမၾကားနဲ႔ အတည္ႀကီးေပ်ာက္သြားေလတဲ့သူမကို သတိတရရိွမိၿမဲပင္။ အခုဆိုဘာလိုလိုနဲ႔သူမထြက္သြားတာျဖင့္ သံုးလတာပင္ေက်ာ္လြန္လို႔ေလခဲ့ၿပီ။
" ဘယ္ဆီေရာက္ေနတာလဲ ကီကီ..... "
တိုးတိတ္ေသာေလသံႏွင့္ ေငြလႊားရဲ့စကားသံရယ္ သက္ျပင္းေမာေလးခ်လိုက္တာရယ္ကို ကိုယ္ရံေတာ္ေခါင္းေဆာင္အက္ကာႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးကိုယ္ရံေတာ္ေရွးတို႔က မ်က္ႏွာမေကာင္းစြာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကၫ့္လိုက္ၾကရင္း ဖြင့္မေျပာဖို႔ေျပာထားေသာသခင္စကားအရ ႏႈတ္ခမ္းကိုသာတင္းတင္းေစ့လိုက္မိၾကသည္။
ေလးပင္ေသာေျခလွမ္းေတြက ၿခံထဲကထြက္လာတဲ့ တစ္ေယာက္ေသာသူကိုေတြ့ရခ်ိန္မွာ ခဏတာေတာ့စိတ္သက္သာရသြားမိေလသည္။ သူ႔နည္းတူပင္ ဂံုးေလးအနား၌လည္း ကိုယ္ရံေတာ္ေတြရိွေနကာ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွေစာင့္ေနၾကတာကို လြန္ခဲ့တဲ့သံုးလကတည္းက သတိထားမိခဲ့သည္။
ဘာေတြဘယ္လိုမ်ားလုပ္မွာမို႔လို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အနားမွာ အနက္ဝတ္လူေတြမ်ားေနရတာလဲ။ ဒီလိုသူတို႔အနားပတ္ဝန္းက်င္မွာ အနက္ဝတ္လူေတြတိုးလာေလ သတင္းမၾကားရတဲ့ေဝသာကီကို ေငြလႊားစိတ္ပူမိေလသာ။
ထို႔အတူ လြန္ခဲ့ေသာသံုးလေက်ာ္က သူမနဲ႔ေနာက္ဆံုးေတြ့ခဲ့ရတဲ့ေန့ကို ျပန္ေျပာင္းေတြးမိေလေတာ့ စိတ္တို႔ကပိုပူေလာင္ရေလသည္။
...........................................................
" နင္က ဘာကိစၥငါနဲ႔မဆံုျဖစ္ေတာ့မွာလဲ ေဝသာကီ "
ေငြလႊားရဲ့ေဒါသသံက က်ယ္ဝန္းလွတဲ့ရံုးခန္းအတြင္း၌ က်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚလာေလသည္။
ထိုေဒါသသံကိုလ်စ္လ်ူရႈ႔သလိုမ်ိဳး အၿပံဳးေလးႏွင့္သာတံု႔ျပန္ေနေသာ သူမကေတာ့ ေငြလႊားရဲ့စိတ္ပူပန္မႈက သူမရဲ့စိတ္ပူပန္မႈကိုမမီတာ ေငြလႊားမသိေနခဲ့ေပ။ ေဒါသေၾကာင့္နီရဲေနတဲ့မ်က္ဝန္း လွပစြာတြန႔္ခ်ိဳးထားတဲ့မ်က္ခံုးအစံုတို႔ကို စိတ္ထဲလွရက္ႏိုင္တယ္လို႔ေတြးၿပီး ေငးေနမိေသာသူမ။ သြားေလးေပၚရံုရယ္ျပရင္း ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ေငြလႊားအားေထြးေပြ့ကာဖက္ထားမိသည္။
" ငါသတိရေနမွာပါ ေငြလႊား..... နင့္ကိုေရာ ဂံုးေလးကိုေရာ ငါမေမ့လိုက္ပါဘူး "
ဖက္ထားရာမျွပန္ခြာလိုက္ၿပီး အံ့အားသင့္သလိုၾကၫ့္ေနေသာေငြလႊားကို သူမဆက္ေျပာလိုက္တာက။
" နင့္အားနည္းခ်က္ကဂံုးေလးျဖစ္သလို ငါ့အားနည္းခ်က္ကနင္ျဖစ္ေနလို႔ ဘယ္အရာမဆိုထိပ္တိုက္မေတြ့ပါနဲ႔ေငြလႊား "
နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ေျပာၿပီး မထင္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာႏႈတ္ဆက္ထြက္သြားတဲ့ သူမရဲ့ေနာက္ေက်ာျပင္ကိုၾကၫ့္ၿပီး တကယ္ျပန္မဆံုရမယ္မွန္းသာသိခဲ့ရင္ ေငြလႊားဆြဲထားမိမွာပင္။ အခုေတာ့ သူ႔ဘဝထဲကေန သူမေပ်ာက္သြားခဲ့တာ သံုးလပင္ေက်ာ္သြားခဲ့ၿပီ။
ထိုႏႈတ္ဆက္စကားေျပာၿပီးတဲ့ေန့ရဲ့ တစ္ပတ္အၾကာမွ ဖုန္းဆက္မိတဲ့သူ႔ရဲ့အမွားလား။ တကယ္ကို ထြက္သြားႏိုင္ရက္တဲ့ သူမရဲ့ေသြးေအးလြန္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမပီသတဲ့လုပ္ရပ္ေလလား။ တကယ့္တကယ္သြားရွာတဲ့အခ်ိန္ဟာ သူသိႏိုင္ဆက္သြယ္ႏိုင္တဲ့အရာေတြကိုထားပစ္ၿပီး ေျခရာေဖ်ာက္သြားခဲ့တဲ့အတြက္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းမပီသတဲ့ ေဝသာကီကို ထိုအခ်ိန္ကသူမုန္းပစ္ခ်င္ခဲ့မိသည္။
" ပ်ံလႊား..... နင္စိတ္ခ်ပါ ငါဘယ္ေတာ့မွနင့္အနားကေနထြက္မသြားဘူး ကတိေပးတယ္ "
မိဘေရာ ေမြးစားအေမေရာဆံုးရႈံးခဲ့တဲ့ ဘယ္သူမွခင္တြယ္စရာမရိွေတာ့ေသာ အခန္းပိတ္ေနေနတဲ့ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္အရြယ္ေငြလႊားရံုအား ပခံုးကိုႏွစ္သိမ့္သလိုပုတ္ကာ ကတိေတြေပးခဲ့ဖူးေသာ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္အရြယ္ေဝသာကီရဲ့ပံုရိပ္တစ္ခု။
ေပးထားဖူးတဲ့ထိုကတိစကားတစ္ခြန္းကို အခုက်ေတာ့သူမဘက္ကစေဖာက္ဖ်က္ခဲ့ၿပီး မေခၚဘဲအတင္းဝင္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့နာမ္စားကို သူမဘက္ကထားပစ္ခဲ့ေလၿပီ။ ခင္ပါလို႔မေတာင္းဆိုခဲ့ဘဲ ေနာက္ကေနတေကာက္ေကာက္လိုက္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို အခုခ်ိန္မွာေငြလႊားအရမ္းသတိရမိသည္။
" သြားရေအာင္ေလ ဂံုးေလး "
ကားကိုေဝးေဝးမွာရပ္ထားေသာေၾကာင့္ အခုမွအနားေရာက္လာေသာခ်စ္ရသူကို လက္ေလးဆုပ္ကိုင္ၿပီးေျပာလိုက္ေတာ့ ေခါင္းတသြင္သြင္ညိတ္ျပေလသည္။ ဂံုးေလးကေတာ့ သူ႔ကိုထားမသြားေလာက္ပါဘူးေနာ္။
ကားတံခါးဖြင့္ေပးရင္းမွ ဂံုးေလးမ်က္ႏွာကိုငံု႔ၾကၫ့္ၿပီး ႏွစ္လိုဖြယ္အၿပံဳးတစ္ခုႏွင့္ေကာင္မေလးရဲ့ ပါးျပင္ႏုႏုေလးေပၚအနမ္းေႁခြကာ ထားမသြားဖို႔ကိုဆုေတာင္းေနမိသည္။ ဂံုးေလးကသာ တျခားသူေတြလိုထပ္ထားသြားခဲ့ရင္ ေငြလႊားတကယ္ရူးသြားႏိုင္ေလာက္သည္။
ေငြလႊားရံုရဲ့အနက္ေရာင္ၿပိဳင္ကားေလးကို ကိုယ္ရံေတာ္ကားႏွင့္အတူထြက္သြားတဲ့အထိ အေဝးတစ္ေနရာမွာရပ္ၾကၫ့္ေနမိတဲ့ Lamborghini avantador S ၿပိဳင္ကားအဝါေလးေဘးမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ ကာကီေရာင္ေဘာင္းဘီရွည္ အျဖဴေရာင္ရွပ္အက်ႌႏွင့္လူတစ္ေယာက္။ ပါဝါမ်က္မွန္ကိုင္းကိုလက္ညိုးနဲ႔အသာပင့္တင္ၿပီး ကားထဲသို႔ဝင္ထိုင္လိုက္ကာ ပန္းဆီေရာင္ေျပးေသာႏႈတ္ခမ္းေလးကို ေက်နပ္စြာတြန႔္ခ်ိဳးရင္း ထိုေနရာရဲ့ဆန႔္က်င္ဘက္ကိုေမာင္းထြက္သြားခဲ့ေလသည္။
..........................................................
အခ်ိန္ေတြသည္လည္း တေရြ့ေရြ့နဲ႔ကုန္ဆံုးေနကာ သံုးလသို႔ပင္ေက်ာ္ေလၿပီ။ အခုထက္ထိကိုရွာမေတြ့ႏိုင္ေသးတဲ့လူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ေဒါသတႀကီးထိုင္ေနေသာ သက္လတ္ပိုင္းအရြယ္အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး။
ထိုအမ်ိဳးသမီးရဲ့ေရ႔ွမွာေတာ့ လက္ေနာက္ပစ္ကာရပ္ေနၾကသၫ့္ လူမိုက္အသြင္အျပင္ႏွင့္ သူမရဲ့လက္ပါးေစမ်ားကေတာ့ ေခါင္းကိုသာသြင္သြင္ငံု႔ေနၾကေလသည္။
" ဘာမွအျဖစ္ရိွေအာင္မလုပ္ႏိုင္ၾကတဲ့ဟာေတြ ! "
ေျပာေျပာဆိုဆို စားပြဲကိုလက္ႏွင့္ထုခ်လိုက္တဲ့ ထိုမိန္းမႀကီးေၾကာင့္ သူ႔လူေတြအားလံုးေၾကာက္ရြံ႔ကုန္ၾကသည္။
" ဘယ္ႏွစ္လေတာင္ရိွေနၿပီလဲ ?!! ဘာမဟုတ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ကိုေတာင္ အေပ်ာက္ရွင္းဖို႔ေနေနသာသာ အခုထိရွာမရေသးတာေကာင္းေသးရဲ့လား ! "
ထိုသို႔ေျပာရင္း ကိုက္ခဲလာတဲ့ေခါင္းေၾကာင့္ နားထင္ကိုလက္နဲ႔ဖိရင္း ေဒါသကိုေျဖေဖ်ာက္ေနရသည္။ သူမခ်စ္ျမတ္ႏိုးရတဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာသမီးေပ်ာက္သြားတုန္းကလည္း တိုးတိုးတိတ္တိတ္နဲ႔ အျဖစ္ရိွေအာင္မရွာႏိုင္ၾက။ အခုလည္း ဘာမွမဟုတ္တဲ့ ေပ်ာ့ညံ့ညံ့မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို မရွာႏိုင္ၾကျပန္ဘူး။
" မဒမ္..... မဒမ္ရွာခိုင္းထားတဲ့သူကို ရွာေတြ့လာပါၿပီ "
တစ္ခန္းလံုးရိွလူေတြအားလံုး ေအးစက္ကာခဲသြားေတာ့မတက္ ေအးစက္ကာေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းလြန္းတဲ့ မိန္းကေလးအသံတစ္သံနဲ႔အတူ ပခံုးေလာက္ဆံပင္နက္နက္ေတြကို ေနာက္မွာစုစည္းထားတဲ့ အနက္ေရာင္ဝတ္စံုႏွင့္ေသြးေအးေသာ မ်က္ႏွာထားပိုင္ရွင္အား ေက်နပ္စြာေမာ့ၾကၫ့္လိုက္တဲ့ ေစာေစာကအမ်ိဳးသမီးႀကီး။
" မင္းတို႔ျမင္လား ! ပန္းလက္ရံုးလိုအျဖစ္ရိွၾကစမ္းပါ "
" ကဲေျပာ ရံုးေလး ဘယ္မွာတဲ့လဲ "
သူ႔လူေတြကိုေငါက္ရင္းက ၾကည္လင္ေသာအသံျဖင့္ ပန္းလက္ရံုးဘက္လွၫ့္ကာေမးလိုက္ေသာ ေဒၚျမသားဟန္။ ထိုကေလးရဲ့လုပ္ပံုကိုင္ပံုေတြကို သူေတာ္ေတာ္သေဘာက်လွသည္။ ငယ္ခ်စ္ဦးရဲ့ပံုစံေတြေရာယွက္ေနတဲ့ ဒီကေလးရဲ့ပံုစံေၾကာင့္လည္း သတ္ပစ္မယ့္လက္ေတြက မသတ္ရက္ေတာ့ေအာင္ျဖစ္သြားရေပသည္မဟုတ္ေလာ။
ျမသားဟန္မွတ္မိပါေသးသည္။ ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ကေလးမေလးရဲ့ သနားစဖြယ္မ်က္ဝန္းေတြက လမ္းေပ်ာက္ေနတာကိုအခြင့္ေကာင္းယူၿပီး တစ္ေနရာမွာအစေဖ်ာက္မယ့္ သူ႔ရဲ့အရိုင္းစိတ္ကိုတၫ့္မတ္ေပးေစခဲ့သည္။ ဟန္ေလးကိုေမြးလာေတာ့လည္း သူရံုးေလးကိုမစြန႔္ပစ္ခဲ့ဘဲ ငယ္ခ်စ္ဦးသမီးကို သူ႔သမီးရင္းသဖြယ္ေစာင့္ေရွာက္မႈျပဳခဲ့ေလသည္။ အခုေတာ့ ထိုႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ကေလးမက သူသတိထားမိခ်ိန္မွာ ဒီအရြယ္ေတာင္ေရာက္လာပါေလေရာလား။
" ဟုတ္ကဲ့မဒမ္ သူ႔ကိုေတြ့လာတာက သာကီႏြယ္ေဆးရံုမွာပါ "
ျမသားဟန္အေမးကို တိုတိုျပတ္ျပတ္ျပန္ေျဖလိုက္တဲ့ ပန္းလက္ရံုးက ကုတ္အက်ႌအတြင္းအိတ္ကပ္ထဲကေန ရိုက္ယူထားတဲ့ဓာတ္ပံုတခ်ိဳ႕ကိုထုတ္ကာ စားပြဲေပၚကိုခ်ေပးေလသည္။
" ေကာင္းတယ္ အေသဆိုးနဲ႔ေသေအာင္လုပ္ေပးလိုက္ၾက ! "
ေဒါသတႀကီးႏွင့္ အံႀကိတ္သံျဖင့္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ႔လူေတြထဲမွ အနက္ဝတ္ႏွင့္လူတစ္ေယာက္က မ်က္ႏွာရလိုဟန္ျဖင့္။
" ဟုတ္တယ္မဒမ္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုသာလႊဲေပးလိုက္ ေကာင္းေကာင္းႀကီးဒုကၡေပးၿပီး ေသတာထက္ဆိုးတဲ့ဘဝကိုႀကံဳေစၿပီးမွ သတ္ပစ္ေအာင္ေတာင္းပန္ေစရမယ္ ၿပီးမွ "
ဒုန္း !
မ်က္လံုးကိုလွန္ၾကၫ့္လိုက္တာေတာင္ အရိပ္အျခည္မသိဆက္ေျပာရဲတဲ့ လက္ပါးေစတစ္ေယာက္ရဲ့ တဏွာခိုးေဝေနေသာမ်က္ႏွာအားၾကၫ့္ၿပီး စားပြဲကိုလက္ဝါးႏွင့္တစ္ခ်က္ရိုက္ကာ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ေတာ့မွ ေျပာေနတဲ့အသံကတိတ္သြားေတာ့သည္။
" ေခါင္းထဲမွာအဲ့ကိစၥတင္ျပၫ့္ေနတာလား ထြက္သြားၾကစမ္း ! "
တစ္ႀကိမ္တစ္ခါခြင့္လႊတ္ေပးထားတာေတာင္ ထိုကိစၥကိုသာေတြးေနရေအာင္ အေတာ္ေလးရဲတင္းလြန္းေနေသာ လက္ပါးေစကိုေအာ္ေငါက္လိုက္ေတာ့ ေဘးကသူ႔အေပါင္းအပါေတြနဲ႔အတူ ေခါင္းငံု႔ကာထြက္သြားတာကို ျမသားဟန္ရပ္ၾကၫ့္ၿပီး။
" ဒီကိစၥကို ရံုးေလးကိုင္တြယ္လိုက္ "
" ၿပီးေတာ့ ဟိုဆန္ကုန္ေျမေလးေတြကိုပါ တစ္ခါတည္းရွင္းပစ္လိုက္ "
ေဒါသထြက္ေနပံုရတဲ့ ေမြးစားေမေမကိုၾကၫ့္ၿပီး ပန္းလက္ရံုးေခါင္းညိတ္လိုက္မိသည္။ ဂိုဏ္းထဲမွာျပန႔္ေနတဲ့စကားေတြအရ လြန္ခဲ့တဲ့ငါးႏွစ္တုန္းက မိသားစုေရ႔ွေနမတစ္ေယာက္အား ျမင္မေကာင္းေအာင္သတ္ပစ္လိုက္တဲ့ ေစာေစာကလူေတြကို ေမြးစားေမေမက အေတာ္ေလးေဒါသထြက္ဖူးသည္တဲ့။
လက္ရံုးနဲ႔မသက္ဆိုင္လို႔ ဘာမွလိုက္ဝင္မစြက္ဖက္ေပမဲ့ ဟုတ္ေတာ့လည္းဟုတ္ေနပါသည္။ ဂိုဏ္းတစ္ခုမွာ ေပးလိုက္တဲ့အမိန႔္ထက္ လြန္ကဲစြာျပဳမူလိုက္ကတည္းက မိန္းမတစ္ေယာက္ဦးေဆာင္ရမယ့္ဒီထိုင္ခံုဟာ ဘယ္လိုမွေနာက္ေၾကာင္းေအးစရာရိွမေနေပ။
အနက္ေရာင္ေတြလြန္ကဲေနတဲ့ စံအိမ္ႀကီးထဲကေနထြက္လာရင္း အသံတိတ္ေျပာင္းကိုေသနတ္မွာဆင္ၿပီး ရွင္းပစ္ရမယ့္ပစ္မွတ္ကို ပါးစပ္အရသာခံေျပာေနၾကေသာ ေစာေစာကသေကာင့္သားေတြရဲ့ ေနာက္ေစ့ကိုတၫ့္တၫ့္ခ်ိန္ကာ က်ည္တစ္ေတာင့္တစ္ေယာက္ဆိုသလိုပင္။ ဘာမွလႈပ္ရွားမႈမျပဳႏိုင္ဘဲ ေခြေခြေလးလဲက်ကုန္သၫ့္ ဂိုဏ္းထဲမွအမိႈက္ကိုးေယာက္ကေတာ့ သူမလက္ခ်က္ႏွင့္ နိဂံုးခ်ဳပ္သြားရွာေလသတည္းေပါ့။
အခုလက္ရံုးဆက္သြားရမယ့္ေနရာအတြက္ က်ည္ကိုအသစ္ျပန္ျဖၫ့္ၿပီး ေမာင္းႀကိဳတင္ထားကာ ခါးအေနာက္ဘက္ထဲထိုးထၫ့္ၿပီး ကုတ္အက်ႌႏွင့္ေသခ်ာပိရိေအာင္ဖံုးကြယ္လိုက္သည္။
ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲကကားေသာ့ကိုႏိႈက္ကာ စံအိမ္တစ္ဖက္ျခမ္းရိွ ကားရပ္နားရာေနရာကို ေအးစက္စက္ေျခလွမ္းေတြႏွင့္အလွမ္း၌ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလိုပဲ မ်က္ႏွာကိုျဖတ္ရိုက္ခံလိုက္ရသည္။
" ..... "
ေသြးေအးေအးႏွင့္ ေမွာင္ရိပ္က်ေနေသာေနရာမွ ေလ်ွာက္ထြက္လာေသာသူကို အံ့အားသင့္စြာေမာ္ၾကၫ့္လိုက္ေတာ့ မိွန္ဖ်ဖ်အလင္းေအာက္၌ထြက္ေပၚလာေသာ မဲ့ၿပံဳးေလးတစ္ပြင့္။
" ေပ်ာ့ညံ့ခ်င္ေယာင္မေဆာင္နဲ႔ ပန္းလက္ရံုး "
ဘယ္အခ်ိန္ကေရာက္ေနတယ္ဆိုတာမသိရတဲ့ ေဒါသမ်က္ဝန္းေတြနဲ႔သူအား လဲက်ေနရာမွဖုန္ခါထကာ တစ္ခ်က္မ်ွေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး ကားထဲကိုဝင္မလို႔ သူ႔ေဘးကေနျဖတ္ေလ်ွာက္သြားလိုက္ေတာ့ ခပ္သဲ့သဲ့ေလွာင္ရယ္သံႏွင့္အတူ နားထင္ကိုလာေထာက္ထားတဲ့ ေအးစက္စက္အထိအေတြ့တစ္ခုေၾကာင့္။
" မဒမ္ေခၚတုန္းကမေရာက္လာတဲ့မမေလးက ဘာမဟုတ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ေရာက္လာခဲ့တာလား "
ပ်က္ယြင္းသြားတဲ့မ်က္ႏွာကို လူမသိေအာင္ျပန္တည္တင္းၿပီး လွၫ့္ၾကၫ့္ကာေမးလိုက္ေတာ့ နားထင္နားကေျပာင္းဝက နဖူးတၫ့္တၫ့္ကိုခ်ိန္မိလ်က္သားျဖစ္လို႔သြားသည္။
" ေမြးစားခံက ေမြးစားခံလိုေနပါ ပန္းလက္ရံုး "
အံႀကိတ္သံႏွင့္ေျပာသြားကာ လက္ျမန္သူပီပီ လက္ရံုးခါးေနာက္ကေသနတ္ကိုယူသြားၿပီး အေမွာင္ထဲေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ မမေလးအားၾကၫ့္ရင္း နဖူးေစာင္းကပူေနြးစြာစီးက်လာသၫ့္ ေစးပ်စ္ပ်စ္အရည္ေတြကိုတစ္ခ်က္တည္းသုတ္ပစ္လိုက္သည္။
အေတာ္အတန္ၾကာေတာ့ ၿခံဝင္းက်ယ္ႀကီးရဲ့အျပင္ဘက္၌ ခဲေရာင္ကားတစ္စီးထြက္သြားတာေသခ်ာေတာ့မွ ေဆာင္ထားေနက်လက္ကိုင္ပဝါကို ကုတ္အက်ႌအတြင္းဘက္ကထုတ္လိုက္သည္။ အျဖဴထည္ေပၚမွာ စိမ့္ဝင္သြားတဲ့ေသြးေတြကိုၾကၫ့္ၿပီး ေသနတ္နဲ႔ထုသြားေသာအားက ပံုမွန္ထက္ေပ်ာ့ေနေသးသည္လို႔သာေတြးလိုက္မိသည္။
ေသနတ္လုယူခံလိုက္ရတိုင္း လက္ရံုးရဲ့တာဝန္ကိုမလုပ္ဘဲ ဆက္ေနလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။ ကားထဲကိုအရင္ဝင္လိုက္ၿပီး သဘာဝက်က်အဆံုးသတ္တစ္ခုက ေခါင္းထဲဝင္ေရာက္လာတဲ့အတြက္ ကားထဲမွာေဆာင္ထားေနက် ပူရိွန္းလံုးေလးတစ္လံုးကို အခြံခြာကာပါးစပ္ထဲထၫ့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ကားစက္ကိုစႏိႈးကာ ပစ္မွတ္ဆီသို႔ဦးတည္လိုက္ေလသည္။
.............................................................
YOU ARE READING
ဝင်သက်ထွက်သက် ( Z + U ) ©
Romanceငါရဲ့ဝင်သက်ထွက်သက်တိုင်းက မင်းရှိမှပြည့်စုံလိမ့်မယ် ရဂုံ.....
