မီးေရာင္မိွန္ပ်ပ်ႏွင့္တိတ္ဆိတ္ေနေသာ အျဖဴေရာင္စီျခယ္ထားသၫ့္ဒီအခန္းေလး။ နာက်င္ေနဆဲေခါင္းကိုဖိကာ အခန္းထဲေဝ့ဝဲၾကၫ့္ေတာ့ ျမင္ခ်င္ေနေသာအရိပ္အေယာင္ေလးေပ်ာက္ရွလို႔ေနသည္။ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ဂဏန္းေတြႏွင့္ျပေနသၫ့္ စားပြဲတင္နာရီေလးကလည္း 9:59pmလို႔ျပသေနေလသည္။
သူ႔ကိုယ္သူေတာင္သတိမထားမိဘဲ ရင္ထဲမွာခံရခက္လြန္းလို႔ စားထားမိသမ်ွကိုေရခ်ိဳးခန္းထဲအန္ခ်မိခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ တဆစ္ဆစ္နဲ႔ကိုက္တက္လာေသာေခါင္းက မသဲကြဲတဲ့ပံုရိပ္ေတြကိုျပသလို႔အၿပီးမွာ အရာအားလံုးေမွာင္အတိက်သြားခဲ့ရသည္။ မွတ္မိသမ်ွကဘာေတြမွန္းမရွင္းမလင္းႏွင့္ ေခါင္းေတြသာေသမလိုကိုက္ေနသည္။
" ဒီအက်ႌက ?? "
ဝတ္ထားတဲ့အက်ႌကေသြးေတြစြန္းေပလို႔မေနဘဲ သပ္ရပ္ကာျဖဴလြင္ေနသၫ့္အေနြးထည္အပြေလးျဖစ္ေန၍ အံ့ၾသကာေျပာလိုက္ၿပီးမွ မ်က္ႏွာတစ္ခုကိုျမင္ေယာင္သြားမိသည္။ သူမအက်ႌလဲသြားေပးတာပါလားဆိုတဲ့အသိက ေစာင္လြတ္ေနတဲ့ေျခေထာက္ကိုၾကၫ့္မိတဲ့အခိုက္မွာ မ်က္ႏွာေတြပူရိွန္းသြားရေလသည္။
အေမွာင္ထဲမွာမို႔အေရာင္မသဲကြဲဘူးဆိုရေအာင္ အနက္ေရာင္နဲ႔ကာကီေရာင္ကိုေတာ့ သူခြဲျခားၾကၫ့္တတ္ပါေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ သူဝတ္ထားတဲ့ေဘာင္းဘီရွည္က အခုလိုေျခမ်က္စိေပၚလို႔မေနေပ။ ေနရထိုင္ရတာမလြတ္လပ္သၫ့္ ဒီစတိုင္ေဘာင္းဘီအက်ပ္ကို သူမဘယ္လိုဝတ္သြားေပးခဲ့တာလဲ။
ထိုအခ်ိန္ အခန္းေလးထဲမွာအလင္းေရာင္ဝင္လာၿပီး အခန္းတံခါးဖြင့္ကာဝင္လာေသာ အဝါေရာင္ယုန္ေမြးဆြယ္တာအပါးႏွင့္ ကိုယ္နဲ႔ကြက္တိက်ပ္သပ္ေနတဲ့အျဖဴေရာင္စတိုင္ေဘာင္းဘီႏွင့္ သူ႔လိုပဲေျခမ်က္စိျဖဴျဖဴေပၚေနေသာသူမ။
အခန္းေပါက္နားကမီးခလုတ္ကိုႏိွပ္လိုက္ေတာ့ တစ္ခန္းလံုးလင္းခ်င္းသြားကာ တံခါးကိုေစ့ပိတ္ၿပီးသူ႔နားကိုလာေလသည္။
" ေန့လယ္ကတည္းက သတိလစ္ေနတာဆိုေတာ့ "
" ေဆးမေသာက္ရေသးဘူးမဟုတ္လား "
" လမ္းေလ်ွာက္လို႔ရေနတာပဲဆိုေတာ့ ေအာက္ထပ္မွာစြပ္ျပဳတ္လုပ္ထားေပးမယ္ ခဏေနဆင္းလာခဲ့လိုက္ "
သူမစကားကို ေခါင္းညိတ္ကာျပလိုက္ၿပီး အၿပံဳးတစ္ပြင့္ကိုႀကိဳးစားၿပံဳးျပလိုက္သည္။
" ဟိုေလ..... ေက်းဇူးပါပဲ "
ၿပံဳးေနက်မဟုတ္တဲ့သူလိုႀကိဳးစားၿပံဳးျပေနေသာ ေခါင္းမွာပတ္တီးေဖြးေဖြးႏွင့္သူ႔ကိုၾကၫ့္ၿပီး သာကီေတြကနဲျဖစ္သြားရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔အၿပံဳးကိုေလွာင္ၿပံဳးေလးနဲ႔သာတံု႔ျပန္လိုက္ၿပီး အခန္းထဲကေနျပန္ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။
ေအာက္ထပ္ကိုေရာက္လာေတာ့ စားဖိုေဆာင္မွာအလုပ္ရႈပ္ေနၾကတဲ့ စံအိမ္ဝန္ထမ္းေတြက သူမကိုျမင္ၾကတာနဲ႔ဦးၫြတ္ႏႈတ္ဆက္ၾကေလသည္။ မလိုဘူးဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔လက္ကာျပလိုက္ၿပီး ေရခဲေသတၲာထဲကေနေရတစ္ဘူးယူလိုက္ကာ အဖံုးကိုေအးေဆးဖြင့္ရင္းတစ္ငံုေသာက္ခ်လိုက္ေတာ့ ရင္ထဲပူေနတာေလးနည္းနည္းေလ်ာ့သြားသည္။
" ဟိုေလ အား..... "
ေရဘူးကိုအဖံုးျပန္ပိတ္ေနခိုက္ အသံတိုးတိုးေလးျပဳသံႏွင့္ ယိုင္လဲက်မလိုျဖစ္သြားတဲ့အရိပ္တစ္ခုေၾကာင့္ ေရဘူးကိုထမင္းစားပြဲေပၚခ်ကာ လူကအလိုလိုသူ႔အနားကိုေရာက္သြားခဲ့သည္။
လဲက်မလိုျဖစ္သြားတာမို႔ ဘယ္လိုစိတ္ပဲရိွေနေန သူမတြဲထူေပးသင့္သည္မဟုတ္လား။ လူသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေတာ့ အတိတ္ေမ့ေနသူကိုမရက္စက္သင့္ဘူးေလ။ သူမလက္ထဲတြဲထူေပးထားတဲ့အတိုင္း လက္ကိုျပန္ကိုင္ကာေမာ့ၾကၫ့္လာတဲ့ သူ႔ရဲ့မ်က္ဝန္းေတြကိုမသိက်ိဳးကြၽံျပဳလိုက္ၿပီး ေျခေထာက္ေခြက်မတက္ျဖစ္ေနတဲ့သူ႔ရဲ့ခ်ိဳင္းေအာက္မွလက္လ်ိဳကာ ထိန္းကိုင္ေပးထားလိုက္ေတာ့။
" ေက်း ေက်းဇူးပါ "
ခပ္သဲ့သဲ့ထြက္လာတဲ့ေလသံေလး။ မ်က္ႏွာကိုတစ္ဖက္ကိုလႊဲကာေနေသာ သူ႔ရဲ့နားဖ်ားေလးေတြက ဒဏ္ရာအရိွန္ေၾကာင့္ထင္ရဲ့ နီရဲေနလိုက္တာပါးေတြပါမက်န္ေပ။
" ဘာလိုလို႔ဆင္းလာတာလဲ ခဏေနမွဆင္းလာလို႔ေျပာသားပဲ "
" ဟိုေလ..... ေရေသာက္ခ်င္လို႔ပါ "
" ေၾသာ္..... ဒီမွာထိုင္ေန သြားယူေပးမယ္ "
ထမင္းဝိုင္းမွာသူ႔ကိုတြဲလာကာထိုင္ခိုင္းလိုက္ၿပီး ထိုသို႔ေျပာကာ ေရခဲသတၲာဆီလွမ္းေတာ့မယ့္ သာကီလက္ေကာက္ဝတ္ကိုလွမ္းဆြဲလိုက္ၿပီး။
" ဟိုေလ..... ဒီေရဘူးပဲ ေသာက္လိုက္ပါမယ္ "
သာကီေသာက္ထားတဲ့စားပြဲေပၚကေရဘူးကိုယူရင္း ေလသံတိုးလ်လ်ႏွင့္ ေခါင္းငံု႔ကာေျပာရင္းေရဘူးဖြင့္ကာေသာက္ေနသည္။ မေသာက္နဲ႔လို႔ေျပာခ်င္ေပမဲ့ ေရငတ္ေနပံုရတဲ့သူေၾကာင့္ သူေတာင္မရြံလို႔ေသာက္ေသးတာပဲလို႔ေတြးၿပီး ေဘးကထိုင္ခံုမွာဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
" ဆင္းလာလက္စနဲ႔ ဒီမွာပဲထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္ေတာ့ "
" ၾကက္သားေပါင္းေနတာရေတာ့မယ္ "
အစကၾကက္စြပ္ျပဳတ္သာတိုက္ဖို႔ေတြးထားေသာ္လည္း ဒီအခ်ိန္မွာစကၠူျဖဴတစ္ရြက္လိုဘာမွမမွတ္မိသူမို႔ ရက္ရက္စက္စက္မျပဳမူခ်င္ေသာစိတ္ေၾကာင့္ သူမစားဖို႔လုပ္ခိုင္းထားတဲ့ၾကက္သားေပါင္းကို သူ႔ကိုပါစားဖို႔ေျပာလိုက္မိသည္။
" မမေလး ၾကက္သားေပါင္းရပါၿပီ "
စံအိမ္ဝန္ထမ္းပီပီနားပါးေနၾကၿပီမို႔ သူတို႔မမေလးစကားကိုၾကားထား၍ ေစာက္အနည္းငယ္နက္ေသာေႂကြပန္းကန္ထဲမွာ ၾကက္သားေပါင္းကိုအညီအမ်ွစီခြဲထၫ့္ကာ စားပြဲေပၚတင္ၿပီးေျပာလိုက္ၾကေတာ့ သူတို႔မမေလးကေခါင္းညိတ္အသိအမွတ္ျပဳျပေသာေၾကာင့္ မီးဖိုေခ်ာင္ကိုသပ္ရပ္ေအာင္ရွင္းၿပီးအလိုက္တသိထြက္သြားၾကေလသည္။
စံအိမ္ဝန္ထမ္းေတြအကုန္ျပန္ထြက္သြားေတာ့မွ တူနဲ႔ဇြန္းကိုစကိုင္လိုက္သၫ့္ သာကီ။ အရင္ကတည္းက လူမ်ားရင္မစားတတ္တဲ့အက်င့္ေၾကာင့္ အနားမွာရပ္ၾကၫ့္ေနၾကမယ့္မ်က္လံုးမ်ားစြာကို အနားမွာမေနေစခဲ့တာေပ။ ရပ္ၾကၫ့္ၿပီးလိုတာလုပ္ေပးမယ့္သူေတြမရိွမွ စားရတာသက္ေတာင့္သက္သာရိွသည္လို႔ျမင္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဆိုင္မွာသြားစားရင္ လူရွင္းၿပီးအေမးအျမန္းမရိွတဲ့ဆိုင္ကိုသာ ေရြးၿပီးသြားစားတတ္တာအက်င့္ျဖစ္ေနၿပီ။ သာကီရဲ့ေပါက္ကရအက်င့္ေလးကို လႊားကိုေတာင္ေျပာျပထားတာမဟုတ္။ သိရင္သာကီကိုဟားလိုက္မယ့္အစားေလ ဒါေပမဲ့လည္းခ်စ္ေနမိဆဲပင္။
" ဘာလုပ္ေနတာလဲ မစားဘူးလား "
တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတာျမင္လ်က္ႏွင့္ အစားမပ်က္ဘဲသာကီေမးလိုက္ၿပီး ဆီးသီးကိုတူနဲ႔ၫွပ္ကာပါးစပ္ထဲထၫ့္ကာ အရသာခံၿပီးဝါးေနလိုက္သည္။ သူကေတာ့အခုထက္ထိ အသားတစ္ဖတ္ စြပ္ျပဳတ္ရည္တစ္ဇြန္းေတာင္ ခပ္လို႔မရေသးေပ။
VOUS LISEZ
ဝင်သက်ထွက်သက် ( Z + U ) ©
Roman d'amourငါရဲ့ဝင်သက်ထွက်သက်တိုင်းက မင်းရှိမှပြည့်စုံလိမ့်မယ် ရဂုံ.....
