ဒီေန့ကရဂံုအလုပ္စေလ်ွာက္ရမယ့္ေန့မို႔ စိတ္လႈပ္ရွားမႈမ်ားစြာႏွင့္ မနက္စာကိုေတာင္မစားႏိုင္ဘဲ လႊားလာႀကိဳေနမယ့္အခ်ိန္ကို လည္တဆန႔္ဆန႔္ႏွင့္ေစာင့္ေနမိသည္။ အျဖဴေရာင္ဘေလာက္စ္အက်ႌကို စကပ္အနက္ႏွင့္တြဲဝတ္ထားကာ ဆံပင္ကိုလည္းၾကၫ့္ေကာင္းေအာင္ျပင္ဆင္ထားေလသည္။
" သမီးရယ္ မနက္စာလည္းသိပ္မစားပါလား..... ခုမွအေစာႀကီးရိွေသးတာကိုကြယ္ "
ၿခံေရ႔ွကိုလည္တဆန႔္ဆန႔္ျဖစ္ေနတဲ့ရဂံုကို ေမေမကအနားကိုလာကာေျပာေနသည္။ ေဖေဖကေတာ့ ရံုးသြားရန္ေစာေနေသး၍ ဧၫ့္ခန္းမွာထိုင္ကာသတင္းစာဖတ္ရင္း ရဂံုကိုၿပံဳးၾကၫ့္ေနေလသည္။ တီတီေလးနဲ႔တီတီအိမ္သူတို႔ကေတာ့ မနက္အေစာႀကီးကတည္းက အိမ္မွာရိွမေနေပ။ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ေလးတစ္ခုစခ်င္သည္ဆိုကာ ဆိုင္ေနရာေကာင္းေကာင္းလိုက္ရွာေနေပသည္။
တီ တီ !
ေစာင့္ရတာလည္ရွည္မတက္ျဖစ္လာေတာ့ ဖုန္းကိုကိုင္ကာလႊားကိုဖုန္းေခၚမလို႔အလုပ္မွာ ၿခံေရ႔ွကနက္ျပာေရာင္ၿပိဳင္ကားေလးမွဟြန္းသံေၾကာင့္ ဖိနပ္ကိုခ်က္ခ်င္းဝတ္ကာေျပးထြက္လာမိသည္။ အေနာက္ကေနေခ်ာ္က်ေတာ့မွာပဲဆိုတဲ့ ေမေမ့ရဲ့ကရုဏာအသံကိုလည္း မခ်ိသြားၿဖဲေလးလုပ္ကာေနာက္လွၫ့္ၿပီးၿပံဳးျပရေသးသည္။
မိခင္ဆိုတာကေတာ့ သားသမီးေတြဘယ္လိုပင္အရြယ္ေရာက္လာပါေစ သူတို႔မ်က္စိထဲမွာေတာ့အၿမဲကေလးေလးတစ္ေယာက္သာ။ ပဲ့ျပင္သင့္တဲ့အခ်ိန္ပဲ့ျပင္ၿပီး ေစာင့္ၾကၫ့္တန္ေစာင့္ၾကၫ့္ကာ သားသမီးေတြကိုအၿမဲသင္ျပေပးေနတာ မိဘဆိုတဲ့လက္ဦးဆရာပင္မဟုတ္ပါလား။ ေအာင္ျမင္ခ်ိန္မွာပီတိေတျြဖာေဝတတ္ၿပီး က်ရႈံးခ်ိန္မွာသင္ခန္းစာယူတတ္ေအာင္ အၿမဲဆံုးမလမ္းၫြန္တတ္သၫ့္ ေလာကကိုအလွဆင္ေနေသာလူသားေပ။
" ေစာင့္ေနရတာၾကာသြားၿပီလား ဂံုးေလး "
ကေလးဆန္ဆန္မဟုတ္ေတာ့ေသာ ရင့္က်က္သၫ့္အျပင္အဆင္ႏွင့္သူ႔ရဲ့ခ်စ္ရသူကိုေမးရင္း ကားတံခါးကိုဖြင့္ေပးလိုက္သည္။ သူမကေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္ထင္ရဲ့ ဘာသံမျွပန္ထြက္လို႔မလာေခ်။ သူလည္းတစ္ဖက္ေနရာမွာေနရာယူကာ ခလုတ္ေလးကိုႏိွပ္လိုက္ၿပီး သူမမ်က္ႏွာကိုတစ္ခ်က္ခိုးၾကၫ့္လိုက္ေလသည္။
ကားကိုအရိွန္ပံုမွန္ေလးႏွင့္ေမာင္းရင္း အသံတိတ္ေနေသာသူမေလးကိုစိတ္ၿငိမ္ေအာင္လို႔ ကားထဲမွာသီခ်င္းသံၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလးဖြင့္ထားေပးလိုက္သည္။
2002 သီခ်င္းသံေလးကၿငိမ့္ေညာင္းစြာ ကားထဲပ်ံ့လြင့္လို႔ရိွေနကာ စိတ္လႈပ္ရွားေနဆဲေကာင္မေလးမွာလည္း သူ႔ရဲ့လက္အားလာဆုပ္ကိုင္လို႔ေနတာေၾကာင့္ လက္တစ္ဖက္တည္းနဲ႔ကားစီယာတိုင္ကိုထိန္းရင္း သူမလက္ကိုျပန္ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္ေလသည္။
" ရဂံု အဆင္ေျပမွာပါေနာ္~~ "
တိုးလ်လ်ေလးထြက္လာတဲ့ သူမအသံေလးက အနည္းငယ္တုန္ရီလို႔ေနေသးသည္။ တကယ္ကိုစိတ္လႈပ္ရွားေနတာပဲလို႔ေတြးကာ လက္ကိုတင္းေနေအာင္ဆုပ္ထားေပးမိသည္။
သာကီဆီမွာအကူအညီေတာင္းထားလို႔သာ တစ္ပတ္အတြင္းအလုပ္တစ္ေနရာရခဲ့တာဆိုေပမဲ့ ေအာင္ေအာင္ေျဖဖို႔ကေတာ့ ရဂံုရဲ့ကံတရားပင္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမစိတ္လႈပ္ရွားေနတာကို သူဘာမွမေျပာေတာ့ေပ။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္းသူမနည္းတူစိတ္လႈပ္ရွားေနတာဆိုေတာ့။
" စိတ္ကိုေလ်ွာ့ထားလိုက္ ဂံုးေလး "
" ဘာမွမျဖစ္ဘူး အင္တာဗ်ူးမယ့္သူေတြေရ႔ွေရာက္ရင္ မေၾကာက္ဘဲရဲရဲသာေျဖခဲ့ ေနာ္ "
" လႊားမလိုက္ခဲ့ဘူးလား..... "
သူမကိုအားေပးေနရင္း ဘာလိုလိုနဲ႔Royal co.ေရ႔ွကိုေရာက္ခဲ့ေလၿပီ။ ကားရပ္နားရန္ေနရာလုပ္ထားေပးတဲ့ ကုမၸဏီဝင္းအတြင္းမွကားရပ္နားရာေနရာမွာ ကားကိုျဖည္းျဖည္းေလးေနရာထားၿပီးရပ္ကာ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ျပန္ေမးလာေသာသူမအား။
" အင္း လိုက္ခဲ့မွာေပါ့ "
တကယ္ေတာ့ ေငြလႊားလည္းအေတာ္စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္။ Royalဆိုတာ သူတို႔ရဲ့ Silver house groupနဲ႔ မိတ္ဖက္ကုမၸဏီျဖစ္ေနသလို သာကီဆီကိုတစ္ခါတရံအလည္လာတိုင္း ေရာက္ျဖစ္ေနတဲ့ေနရာတစ္ခုဆိုေပမဲ့ အခုက်ေတာ့မွ ဝင္ရမွာကိုဒူးတုန္ေနမိသည္။
အသက္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ကတည္းက မိဘေတြဆံုးပါးသြားရလို႔ အေမြထိန္းရဲ့လက္ထဲမွာႀကီးျပင္းၿပီး Silver houseကို စီမံကြပ္ကဲေနရတဲ့ ေနာက္ကြယ္ကဥကၠ႒အငယ္စားေလးသူ႔ကို အၿမဲတမ္းအႀကံဉာဏ္ေပးတတ္ေသာသာကီက ဒီRoyal groupရဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာသမီး ဒါရိုက္တာခ်ဳပ္လည္းျဖစ္ေနတာဆိုေတာ့ ဂံုးေလးကိုေစာင့္ေရွာက္ဖို႔အထူးေျပာေနစရာမလိုေခ်။
တစ္ခုေတာ့ရိွတာေပါ့ေလ သူနဲ႔အက်င့္တူစရိုက္တူသူငယ္ခ်င္းမေလးက အလုပ္ကိုအိမ္ကေနသာလုပ္တတ္ေတာ့ သူ႔ဂံုးေလးကိုအၿမဲေတာ့ၾကၫ့္ႏိုင္မွာမဟုတ္။ အဲဒီအတြက္ေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာေလးေတာ့ဝင္ျပသြားသင့္သည္ေလ။
" လာ သြားရေအာင္ အင္တာဗ်ူးေနာက္က်လိမ့္မယ္ "
ကားေပၚကဆင္းကာ သူမလက္ဖ်ားေအးစက္စက္ေလးကို သူ႔လက္ႏွင့္ဆုပ္ကိုင္ရင္း အလိုအေလ်ွာက္ပြင့္သြားေသာတံခါးကေန ကုမၸဏီအထဲကိုဝင္လိုက္ၾကသည္။
...........................................................
အလုပ္စားပြဲမွာလက္ေတာ့ပ္နဲ႔မ်က္ႏွာအပ္ကာ မ်က္မွန္ႀကီးတပ္ၿပီးအလုပ္ရႈပ္ေနေသာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမေလးကိုၿပံဳးၾကၫ့္ရင္း တံခါးကိုျပန္ေစ့ပိတ္ကာဝင္လာခဲ့သည္။ သူမကေတာ့ အလုပ္ထဲအာရံုဝင္စားလို႔ေကာင္းတုန္း။
" ငါ့ကိုအဲေလာက္ရပ္ၾကၫ့္မေနနဲ႔ ထိုင္ရင္လည္းထိုင္ေန "
အလုပ္လုပ္မပ်က္ေျပာလာေသာသူမေၾကာင့္ ေငြလႊားအံ့ၾသရေလသည္။ ရံုးခန္းထဲဝင္လာတုန္းက အရင္လိုအသံျမည္ေအာင္တံခါးမပိတ္မိခဲ့ေပ။ အလုပ္ထဲအာရံုေရာက္ေနေသာသူမလည္း သူ႔ကိုေမာ့ၾကၫ့္လာတာေတာင္မျမင္မိပါဘဲရပ္ၾကၫ့္ေနတာသိသည္ဆိုေတာ့ အာရံုေတြရေနလို႔လား။
" ဘယ္လိုသိတာလဲ..... ငါရပ္ေနတာကို ေမာ့လည္းမၾကၫ့္ဘဲနဲ႔ "
ေျပာရင္းဆိုဖာတစ္ခုမွာထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့ မ်က္မွန္ကိုခြၽတ္ရင္းၿပံဳးလိုက္ေလေသာသူမ။
" ပိုးသတ္ေဆးမေပးရေတာ့တာ သက္သာသြားတာပဲ "
အသန႔္ႀကိဳက္သူႀကီးကိုစေနာက္ကာေျပာလိုက္ေသာစကားကို လည္ကုပ္ကိုပြတ္ရင္းရွက္ၿပံဳးေတြေဝေနေသာေၾကာင့္ တခဏမ်ွေငးသြားရင္းက သူနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာဝင္ထိုင္ၿပီး တစ္ခ်က္ၿပံဳးလိုက္မိေလသည္။
" ဘာေတြၿပံဳးေနတာလဲ ?..... ေမးတာက်မေျဖဘူးေနာ္ "
" နင္ရပ္ေနတာကိုလား ? "
" အင္းေလ ဒီဖိုင္တစ္ထပ္ကြယ္ေနတာ ဘယ္လိုသိသြားတာလဲ "
သူမအလုပ္စားပြဲေပၚမွာ လက္မွတ္ထိုးရန္တန္းစီေနေသာ ဖိုင္တြဲအထပ္လိုက္ကိုလက္နဲ႔ၫြန္ရင္း မ်က္ေမွာင္ႀကီးၾကဳတ္ကာေျပာေနေသာလႊားက တကယ္ကိုၾကၫ့္လို႔ေကာင္းေနျပန္သည္။
ဘယ္လိုေနေန သူကအၿမဲၾကၫ့္ေကာင္းေနတာ သာကီအေတြးသက္သက္တင္လားဆိုေတာ့မဟုတ္။ ေမာ့မၾကၫ့္ဘဲသိေနေသာ အလြတ္ရေနတဲ့ကိုယ္သင္းနံ႔ေလးကလည္း တျခားသူနဲ႔ကြဲျပားစြာသင္းပ်ံ့လို႔ေနျပန္သည္။
" နင္ဘယ္လိုေနေန ငါမွတ္မိေနမွာပဲ..... "
ထိုသို႔ေျပာရင္းလက္ကိုပိုက္ကာ အေရ႔ွကသူ႔မ်က္ႏွာေလးကိုၾကၫ့္ေနရာမွ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုအၾကၫ့္လႊဲပစ္လိုက္သည္။
" အခုငါ့ဆီလာရင္းကိစၥက အလုပ္ဝင္မယ့္ငါ့ဂံုးေလးေၾကာင့္လား..... "
" ေဝသာကီ !!! ေသေတာ့မယ္ ဘာငါ့ဂံုးေလးလဲ "
ေျပာေနတဲ့စကားေလးေတာင္မဆံုးလိုက္ရဘူး ေျပာေျပာဆိုဆိုသူမကိုရိုက္မလိုလက္နဲ႔ထရြယ္ေနေသာေၾကာင့္ သဝန္တိုတတ္ရန္ေကာလို႔ေတြးၿပီး လက္နဲ႔ျပန္ကာရင္းရယ္ေနလိုက္သည္။
" လုပ္ေန အဲလိုလက္ပါေနရင္ ဂံုးေလးကိုျပန္သိမ္းမွာေနာ္ "
သူမအေျပာေၾကာင့္ ရိုက္မလိုလုပ္ေနေသာလက္ကို အေနာက္သို႔လက္ေနာက္ပစ္ကာ။
" ဘယ္မွာလက္ပါလို႔လဲ ငါကလက္ပါတတ္သူမဟုတ္ပါဘူးေနာ္ "
" ဟုတ္လား..... အခုေလးတင္လက္ပါလိုက္တာဘယ္သူပါလိမ့္ "
အလယ္မွာခံေနတဲ့စားပြဲေၾကာင့္ လႊားနဲ႔နီးေအာင္ကိုယ္ကိုကိုင္းၿပီးေျပာေတာ့ လက္ညိုးေလးနဲ႔သာနဖူးကိုတြန္းပစ္လိုက္ၿပီး နင္ကဂံုးေလးမွမဟုတ္တာေလဆိုတဲ့ သူ႔အေျပာေလးကို ရင္နာစြာၿပံဳးၾကၫ့္လိုက္မိသည္။
သာကီဆိုသည္မွာလည္း ထိုအေျပာေလးေတြကိုပဲ ရင္နာနာနဲ႔ေက်နပ္စြာၿပံဳးမိေနတတ္သၫ့္သူမဟုတ္လား။ ခ်စ္သူအျဖစ္ခ်စ္ခြင့္မရိွေသာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ဒိုင္းကာေအာက္ကေန သူ႔ကိုအၿမဲစိတ္ပူၿပီးကူညီခြင့္ရေနတာက သာကီအတြက္ေတာ့ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္စရာပင္။
" သြားေတာ့မလို႔လား..... "
ရံုးခန္းတံခါးေပါက္ထိေရာက္ေနေသာသူကို ထိုစကားေမးလိုက္တာ တကယ္ကိုရူးေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္လွသည္။ သို႔ေပမဲ့မတတ္ႏိုင္ ဒီလိုရူးေၾကာင္ေၾကာင္လုပ္ရပ္ကိုပဲ လႊားအတြက္ဆိုကာ ရင္အနာခံလုပ္ၿပီးခဲ့ၿပီပဲ ဒီေလာက္ရူးတာေတာ့ လႊားသတိမထားမိႏိုင္ေလာက္တာေသခ်ာသည္။
" အင္း..... ဂံုးေလးေစာင့္ေနေတာ့မွာမို႔ "
လည္ျပန္ၾကၫ့္ကာ အၿပံဳးတစ္ပြင့္ႏွင့္ေျပာသြားၿပီး လႊားကဒီတိုင္းေလးထြက္သြားေပမဲ့ က်န္ခဲ့ရသူရင္ထဲမွာေတာ့ ထိုအၿပံဳးေလးကိုရင္နာနာနဲ႔ၾကၫ့္ေနရမွာ မသိခဲ့ဘူးမလား။
အခင္ရဆံုးသူနဲ႔အခ်စ္ရဆံုးသူႏွစ္ေယာက္ကို ဒီလိုအၿမဲေပ်ာ္ရႊင္ေနေစဖို႔အတြက္ သူမႏွလံုးသားကိုေကာ္ေဇာနီလိုခင္းအပ္ထားတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူကမွမရိပ္မိၾက သတိမထားမိၾကလည္း သူမအတြက္ဘာမျွဖစ္မသြားေပ။ ထိုလူသားႏွစ္ေယာက္ေပ်ာ္ေနတာျမင္ရရံုနဲ႔တင္ သူမေပးဆပ္ရတာတန္ေနၿပီမို႔လို႔ သနားေသာမ်က္ဝန္းအၾကၫ့္ေတြတစ္ခုမွမလိုလားသလို လိုလည္းမလိုအပ္ခဲ့။
ေပးဆပ္ျခင္းမွာလိုအပ္တာ
ႏွလံုးသားမ်က္ရည္ေတြနဲ႔
စိတ္ရင္းနဲ႔ၿပံဳးတဲ့အၿပံဳးတစ္ပြင့္သာမို႔
ဝင္သက္ထြက္သက္တိုင္းမွာ
နာက်င္ခံစားေနရလည္း ေက်နပ္မိပါတယ္လႊား.....
ေစာေစာကသူထိသြားတဲ့နဖူးကိုလက္နဲ႔စမ္းရင္း ေက်နပ္စြာၿပံဳးလိုက္မိၿပီး စိတ္ထဲမွာတိုးတိုးေလးေျပာလိုက္သည္။ ထာဝရခ်စ္ရေသာအခ်စ္ဦးသူငယ္ခ်င္း။
ေလးတြဲ႔ေသာေျခလွမ္းေတြက အလုပ္စားပြဲဆီျပန္ေရာက္လာကာ ေနရာမွာအရင္ထိုင္လိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ စားပြဲေပၚကရံုးခန္းဖုန္းႏွင့္နံပါတ္တစ္ခုကိုႏိွပ္ေခၚလိုက္ေတာ့ ခဏအၾကာမွာဝင္သြားေသာဖုန္းေလး။
" ဒီေန့အလုပ္လာေလ်ွာက္သူေတြထဲကတစ္ေယာက္ကို မနက္ျဖန္ကစၿပီးအလုပ္ဆင္းခိုင္းလိုက္ေတာ့ "
" ..... "
သာကီေျပာလိုက္ေသာစကား၌ မည္သူမည္ဝါဆိုတာမပါ၍ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေမးလာေသာ သူမကုမၸဏီဝန္ထမ္းရဲ့အေမးကို " ရဂံုႏြယ္ " ဆိုေသာ နာမည္တစ္ခုျဖင့္အဆံုးသတ္ျပန္ေျဖလိုက္ကာဖုန္းခ်လိုက္သည္။
သက္ျပင္းကိုဟူးကနဲခ်ရင္း မ်က္ရိုးကိုလက္ညိုးနဲ႔လက္မျဖင့္ဖိႏိွပ္ၿပီး လက္မွာစိုစြတ္သြားတဲ့မ်က္ရည္စကို ဘာမွမထူးျခားဟန္ႏွင့္သုတ္ပစ္လိုက္ကာ မၿပီးျပတ္ေသးတဲ့အလုပ္က စာရင္းဇယားေတြအေပၚအာရံုျပန္ထၫ့္ထားလိုက္သည္။ ဒီလိုအလုပ္မွာပဲအာရံုရိွေနတာက အနာတရႏွလံုးသားေလးကို ခဏတာမ်က္ကြယ္ျပဳလို႔ရသည္ေလ။
...........................................................
BẠN ĐANG ĐỌC
ဝင်သက်ထွက်သက် ( Z + U ) ©
Lãng mạnငါရဲ့ဝင်သက်ထွက်သက်တိုင်းက မင်းရှိမှပြည့်စုံလိမ့်မယ် ရဂုံ.....
