သာကီရဲ့စကားတစ္ခြန္း၌ မေသခ်ာမေရရာခဲ့ေသာစိတ္ေတြက တျဖည္းျဖည္းႏွင့္သူ႔ႏွလံုးသားကို ေသခ်ာျပတ္သားေစလာသလို အခန္းထဲပဲေအာင္းေနေလေသာ ဒီႏွစ္ပတ္လံုးလံုးမွာလည္း တစ္ေယာက္ေသာသူမ်က္ႏွာကိုသာ သူ႔အာရံုမွာျမင္ေယာင္မိေလေတာ့။
အခ်စ္ဆိုေသာစိတၲဇနာမ္စားသည္ သူ႔ႏွလံုးအိမ္ထဲသူမေၾကာင့္တြယ္ၿငိလာၿပီဆိုတာ ျငင္းဆန္လို႔မရေတာ့ေအာင္ ေသခ်ာလို႔ေနေလၿပီ။ သံေယာဇဉ္တြယ္မိရာသည္ သာကီၿပီးရင္ေနာက္ထပ္သူ႔ဘဝမွာအေရးႀကီးသူက သူမမ်ားျဖစ္ေလမလား။ သူမကေရာ သူ႔ကိုျပန္ခ်စ္ႏိုင္ေလမလား ဒါမွမဟုတ္ သူ႔အခ်စ္ကိုမသတီသြားေလမလား။
ဘာပဲျဖစ္ေနေန အခုခ်ိန္မွာသူ႔ႏွလံုးသားေလးက သူမကိုသာေတြ့ခ်င္ေနသည္။ သူ႔ရဲ့ျမားနတ္မယ္ေလးကို ဖုန္းဆက္အကူအညီေတာင္းရင္ေကာင္းမလားဆိုတာ ေတြးေနမိတာေနာက္ လက္ကေတာ့အရင္ဖုန္းေခၚႏွင့္ေလၿပီ။ သံုးႀကိမ္ေလာက္ဖုန္းျမည္ၿပီးသည္ႏွင့္ ခ်စ္စဖြယ္ျမားနတ္မယ္အသံေလးထြက္လာေလသည္။ သာကီအသံကိုခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္ထင္တာ ဒီတစ္ႀကိမ္ပဲရိွမည္ထင္။
" ဟယ္လို ကီကီ "
" ငါအကူအညီေတာင္းခ်င္လို႔..... ရမလား "
" အကူအညီ ? အင္း ေတာင္းေလဟာ "
" ဘာလို႔ရမလားဆိုတာ..... စကားထဲထၫ့္ေျပာေနရတာလဲ "
" ငါတို႔ကသူစိမ္းေတြမို႔လို႔လား..... "
သာကီရဲ့အသံက ဖုန္းထဲမွာအားမရိွေနသလိုျဖစ္ေနတယ္လို႔ ေငြလႊားပဲစိတ္ထင္ေနတာလား။
" နင္ေနမေကာင္းဘူးလား ေဝသာကီ ! "
" အသံကဘာလို႔အားမရိွေနရတာလဲ..... "
ေငြလႊားအေမးေၾကာင့္ တစ္ဖက္မွအသံတိတ္ဆိတ္သြားေလသည္။ ခဏေလာက္ေနေတာ့ ခပ္သဲ့သဲ့ၿပံဳးသံေလးႏွင့္ သူ႔ကိုစကားဆိုလာေလေသာ သာကီ။
" ငါ့ကိုစိတ္ပူမေနစမ္းပါနဲ႔ ပ်ံလႊားရယ္..... "
" ငါေျပာတဲ့ႏွလံုးသားေရးရာေရာ..... ေသခ်ာစဉ္းစားၿပီးၿပီလား..... "
" ေနာက္မွ ငါဂံုးေလးနဲ႔တြဲမွ ကယ္ပါယူပါငိုမျပေနနဲ႔ေနာ္ "
ထိုစကားေၾကာင့္ ပ်ာယာခတ္ေယာက္ယက္ခတ္သြားသူကို သာကီဖုန္းကေနမို႔လို႔မျမင္လိုက္ရေသာ္လည္း စိတ္ထဲကေနေတာ့အလိုလိုသိေနေလာက္ၿပီေလ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သံေယာဇဉ္က တစ္ေန့တစ္ညတည္းမွမဟုတ္ဘဲ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ကာလဆိုေတာ့ကား။
" ေဝသာကီ !! "
တစ္ဖက္မွေအာ္ေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ဖုန္းကိုနားထံခြာလိုက္ရေလေသာ သာကီတစ္ေယာက္ ထိုေဒါသသံေလးၾကားခ်င္လို႔စလိုက္တာကိုေတာ့ ေငြလႊားသိမွသိပါေလစ။ ေဒါသထြက္စိတ္မရွည္တိုင္း ေဝသာကီဆိုတဲ့နာမည္အျပၫ့္ေခၚသံေလးက သာကီအတြက္သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္အသံေလးပင္။
" အား ! နားကိုအူသြားတာပဲ "
" တစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ အူတိုေနၿပီထင္တယ္ "
ရယ္ရႊင္ကာစလိုက္တဲ့သာကီရဲ့ပါးျပင္ထက္ဝယ္ ေပးဆပ္ျခင္းရဲ့အမွတ္အသား မ်က္ရည္စက္တို႔ကခုန္ေနသည္။ ေခါင္းေမာ့ကာမ်က္ရည္မက်ေအာင္ေနရင္း ဖုန္းကိုင္ထားေသာလက္ျဖင့္ပင္ မ်က္ဝန္းမွမ်က္ရည္တို႔ကို လက္ေခ်ာင္းေလးျဖင့္ဖယ္သပ္လိုက္ေလသည္။
" ဘယ္မွာဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ ေတာ္ၿပီ ဖုန္းခ်ေတာ့မယ္ "
" ေနပါဦးပ်ံလႊားစုတ္ရဲ့ "
" ငါကစလိုက္တာေလးကို အျဖစ္သည္းျပေနတာ "
" မသိဘူးဟာ..... ငါဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိေတာ့ဘူး "
ညည္းၫူသလိုအသံႏွင့္ သာကီကိုေျပာေနမယ့္မ်က္ႏွာေလးကို ဖုန္းထဲကေနေတာင္ျမင္ေယာင္ေနသည္။
တစ္ခ်ိန္ကနာက်င္စရာေတြကိုသူေမ့ႏိုင္ၿပီထင္သည္။ အတိတ္ကနာက်င္စရာေတြကိုေျဖေဖ်ာက္ေပးႏိုင္သူက သာကီမဟုတ္ခဲ့ေပမဲ့လည္း ေငြလႊားကိုအတိတ္ဆိုးရဲ့နာက်င္မႈကေနဆြဲထုတ္ႏိုင္သူမွာ ဂံုးေလးျဖစ္ေနတာကိုေက်းဇူးတင္မိပါသည္။ တကယ္စိတ္ရင္းအမွန္ႏွင့္ပါ သူေပ်ာ္ေနေအာင္ဂံုးေလးစြမ္းႏိုင္ရင္ သာကီစြန႔္လႊတ္ရက်ိဳးနပ္ပါၿပီ။
" နင္သဝန္တိုေနတာပါ ပ်ံလႊား..... "
ဖုန္းထဲမျွပန္ေျဖသံကို ႏႈတ္ကေနသံေယာင္လိုက္မိတာက။
" ငါသဝန္တိုေနတာ..... "
" အင္း..... နင္သဝန္တိုေနတာ "
" ငါ့ကိုဖုန္းဆက္တဲ့အေၾကာင္းေလး ခုထိမေျပာရေသးဘူးေနာ္..... "
" ဘာအကူအညီေတာင္းမလို႔လဲ "
သာကီေမးလိုက္ေတာ့မွပဲ ဖုန္းဆက္ရတဲ့အေၾကာင္းအရင္းကို သတိတရရိွသြားေလတဲ့ ေငြလႊား။ ေမးရန္သင့္မသင့္ တြန႔္ဆုတ္ေနတဲ့အမူအရာက ေခ်မိုးေနေသာေငြလႊားရံုမဟုတ္သလိုပင္။
" ငါေတာင္းမယ့္အကူအညီက..... "
..........................................................
အရင္တစ္ႀကိမ္လိုပဲ လက္မွာအထုပ္ေလးမ်ားႏွင့္ ဖုန္းတကိုင္ကိုင္ေလ်ွာက္လာေနေသာ sponge bobပံု တီရွပ္အဝါႏွင့္ ဒူးေလာက္အနက္ေရာင္ဂ်င္းကို သပ္ရပ္စြာဝတ္ထားတဲ့ထိုေကာင္မေလးရဲ့ပံုစံက စိတ္ထင္လို႔ပဲလားမသိ အရင္တစ္ခါႏွင့္ျခားနားသလိုရိွေနသည္။
သူမအေနာက္ကေနကားႏွင့္လိုက္ေနရာမွ လမ္းေဘးတစ္ေနရာကိုထိုးရပ္လိုက္ၿပီး ကားေပၚကေနဆင္းကာ သူမဆီတစ္လွမ္းခ်င္းေလ်ွာက္လာလိုက္သည္။ အနားေရာက္ေတာ့ ဖုန္း၌သာအာရံုအျပၫ့္ရိွေနေသာသူမကို မလွမ္းရဲလွမ္းရဲလက္ျဖင့္ သူမလက္ေလးအစား လက္ထဲမွအထုပ္ေတြကိုသာ ဆြဲယူလိုက္မိသည္။
" ဟင္ ? "
လက္ထဲမွအထုပ္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္ဆြဲကိုင္လိုက္သျဖင့္ လန႔္ကာေမာ့ၾကၫ့္လိုက္ေတာ့ အနက္စင္းမ်ားႏွင့္အျဖဴေရာင္ရွပ္ကို လက္ေခါက္တင္ကာဝတ္ထားတဲ့ စမတ္က်လြန္းသူကိုေတြ့လိုက္ရေလသည္။
ရဂံုကိုကယ္လိုက္တဲ့ေန့ၿပီးကတည္းက ဒီမ်က္ႏွာေလးကိုမေတြ့ျဖစ္တာ ေဆးရံုတစ္ညတာတက္ၿပီးဆင္းတဲ့အခ်ိန္ထိရယ္ ဒီႏွစ္ပတ္လံုးလံုးဆိုပိုမွန္လိမ့္မည္။ လူလည္းသူ႔အက်င့္ေတြကူးကုန္ၿပီး သပ္ရပ္ေအာင္ေနတတ္လာလြန္းလို႔ ေမေမကေတာင္ေမးယူေနရသည္။ ေဆးရံုမွာညအိပ္ေစာင့္ၿပီးျပန္လာကတည္းက ရူးမ်ားသြားေလသလားတဲ့ေလ။
" ဟို..... ရဂံုဘာသာရဂံုသယ္ယူပါ့မယ္ "
" ဟိုေလ ဟို..... ေခၚေနတယ္လို႔ "
ဘာမျွပန္မေျပာဘဲ အထုပ္ေတြကိုသာယူၿပီး အေရ႔ွကေနေျခလွမ္းက်ဲႀကီးႏွင့္ သူ႔ကားဆီကိုသြားေနေလသည္။ ကားဆီကိုသြားေနတဲ့သူ႔ကိုၾကၫ့္ရင္း နက္ျပာေရာင္ကားေလးကိုၾကၫ့္မိခိုက္ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြကမဖိတ္ေခၚဘဲေရာက္လို႔လာျပန္သည္။ ဘာေၾကာင့္ဆို ခါတိုင္းျမင္ေနက် ေဝေဝလိုအနက္ေရာင္ၿပိဳင္ကားအစား ကြၽဲတစ္ေကာင္ပံုႏွင့္ အရင္ကားအမွတ္တံဆိပ္အတိုင္း နက္ျပာေရာင္ၿပိဳင္ကားတစ္စီးျဖစ္ေနလို႔ပင္။
" တက္ေလ..... ဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ "
" ၿပီးေတာ့ နာမည္ရိွတယ္ ေငြလႊားရံု..... "
" နာမည္မေခၚခ်င္လည္း ပ်ံလႊားလို႔ေခၚ တဟိုဟိုကငါ့နာမည္လား..... "
သူအရမ္းၾကၫ့္လို႔ေကာင္းေနသည္။ စိတ္ဆိုးေနတာေလးကလည္း ရဂံုရင္ဘတ္ကိုေျဗာင္းဆန္သြားေအာင္ ျပဳစားႏိုင္လြန္းေလသည္။ တျဖည္းျဖည္းသူ႔နားလွမ္းေလေလ အသက္ရႈမဝသလိုခံစားရေလပဲ။
" အိမ္ပဲျပန္မယ္ဟုတ္လား "
ကားထဲေရာက္သည္ႏွင့္ သူ႔ဘက္ကစေမးလာေသာစကားေလး။ ေခါင္းညိတ္မိသည္လားမမွတ္မိေတာ့ေပ။ စီယာတိုင္ေပၚကသူ႔လက္သြယ္သြယ္ေလးကိုသာ အမွတ္တမဲ့ေငးေနမိခဲ့သည္။
" ရဂံုအိမ္..... ဘယ္မွာလဲမေျပာရေသးဘူးေလ "
" ဘယ္လိုသိလို႔ ဒီလမ္းၾကားထဲဝင္လာတာလဲဟင္ "
ေငြလႊားလက္ကိုသာစူးစိုက္ၾကၫ့္ေနတဲ့ ကေလးလိုေကာင္မေလးက ရုတ္တရပ္ထေမးလိုက္တဲ့အေမးေၾကာင့္ သာကီေျပာျပေသာအိမ္လိပ္စာအတိုင္း မက်ဉ္းလြန္းမက်ယ္လြန္းေသာၿခံေရ႔ွ၌ကားရပ္ၿပီး သူမကိုအတန္ၾကာစိုက္ၾကၫ့္ေနလိုက္သည္။
" ေနာက္ဆို အသင့္စားေတြသိပ္မစားပါနဲ႔ ဂံုးေလး..... "
သူ႔အခ်စ္ေတျြမင္သာေအာင္ မ်က္ဝန္းမွတဆင့္ထုတ္လႊတ္ကာၾကၫ့္ၿပီး ဖြင့္ဟဝန္ခံဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္ေလေသာ ေငြလႊား၏ႏႈတ္ဖ်ားမွ အမွန္တကယ္ထြက္လာေသာစကားမွာ တစ္လမ္းလံုးေသခ်ာျပင္ဆင္ထားတဲ့ စိတ္ကူးယဉ္ဆန္ဆန္စကားအစား မဆီမဆိုင္စကားလံုးသာထြက္က်လာခဲ့သည္။
" ဟင္ ? အင္း အင္း..... မ မစား ေတာ့ဘူး ေနာ္ "
မ်က္လံုးခ်င္းဆံုကာ မ်က္ႏွာခ်င္းနီးမတက္စိုက္ၾကၫ့္ေနေသာ လႊားရဲ့ႏႈတ္ဖ်ားမွထြက္လာတဲ့ ဂရုစိုက္မႈေသးေသးေလးကို ႏႈတ္ခမ္းနီနီထက္မွအၿပံဳးနဲ႔ေပါင္းစပ္လိုက္တဲ့အခါ ထိုလူသားကိုရဂံုပိုင္ဆိုင္ခ်င္လာမိသည္။ ဘဝမွာပထမဆံုး ရင္ခုန္မိခဲ့တာျဖစ္သလို ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာကိုေမ့ၿပီး သူ႔လက္ကိုတြဲခ်င္မိသည္ဆိုရင္ ရဂံုေလာဘမ်ားႀကီးသြားေလမလား။
..........................................................
ညလံုးေပါက္အလုပ္ေတြပိေနတာ ဆယ္ရက္ေလာက္ရိွေနၿပီ။ ပါးပါးကုမၸဏီႏွင့္ ပ်ံလႊားရဲ့ကုမၸဏီကိုဝင္လာသမ်ွ ေငြအဝင္အထြက္စာရင္းေတြကို ႀကိဳးစားလုပ္ေနသည္မွာ တိတ္တခိုးခ်စ္ရသူဖုန္းဆက္မွသာ ပင္ပန္းဖို႔သတိရေတာ့သည္။
သူေပ်ာ္ေနတာသိရေတာ့ လူပင္ပန္းစိတ္ပင္ပန္းရက်ိဳးနပ္ပါသည္။ အခုလည္း စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ကားေမာင္းထြက္လာခဲ့ေတာ့ ေခါင္းထဲအခ်ိန္ျပၫ့္ေနရာယူေနသူရဲ့ပံုရိပ္က ေပ်ာက္ျပယ္လို႔မသြားေပ။ ပိုလို႔ေတာင္ထင္ဟပ္ေနတဲ့သူ႔ပံုရိပ္ေလးေၾကာင့္ ကားေလးကိုပန္းၿခံနားထိုးရပ္လိုက္မိသည္။
ကားေပၚကဆင္းကာ HAnလို႔ေပးထားတဲ့ေဆးရံုႀကီးကိုျမင္ေတာ့ သူမေရာက္ေနတာထိုေဆးရံု၏ ပန္းၿခံဝင္းအတြင္းမွာျဖစ္ေနမွန္း သတိထားမိေလေတာ့သည္။ ဒီဘက္ျခမ္းကိုသူမမလာခဲ့တာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲရိွဦးမည္။ ဘယ္တုန္းကထိုေဆးရံုေဆာက္လိုက္သလဲမသိေပ။
စိတ္ထဲကသိခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ခမ္းနားတဲ့ေဆးရံုႀကီးရဲ့HAnဆိုေသာစာတန္းကိုေငးရင္း ညီညာစြာလမ္းေဖာ္ထားေသာ အလွေက်ာက္ခင္းလမ္းေလးအတိုင္း ေဆးရံုဝင္းထဲကိုဝင္လာလိုက္ေတာ့ အနက္ေရာင္ဝတ္စံုႏွင့္လူေတြကိုအရင္ေတြ့လိုက္ေလသည္။ ေမးဖို႔သင့္တဲ့အေျခအေနမဟုတ္မွန္း ဦးေဏွာက္ကအသိေပးေန၍ အကြယ္တစ္ခုမွာပုန္းလိုက္မိကာ ထိုသူေတြေျပာေနတဲ့စကားေတြကိုလည္း တစြန္းတစၾကားလိုက္ရေသးသည္မို႔ ႏႈတ္ကအလိုလိုရြတ္လိုက္မိေသးသည္။
" ဗီအိုင္ပီေပ်ာက္ေနတယ္ ? "
ထိုစဉ္အေနာက္ကေန တစ္ေယာက္ေယာက္လက္လွမ္းဆြဲကာ နံရံနဲ႔ဖိကပ္ကာထားတဲ့ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ေၾကာက္လန႔္သြားမိသည္။ မ်က္ႏွာကိုသတိထားၾကၫ့္ေတာ့ ပါးစပ္ကိုအုပ္ထားတဲ့လက္သြယ္သြယ္ႏွင့္ ေစာေစာကလူေတြကို အေျခအေနၾကၫ့္ကာေနတဲ့မ်က္ႏွာတေစာင္းေလးက ယုတ္မာတတ္သူမဟုတ္မွန္းသိမွ သက္ျပင္းခိုးခ်ရသည္။ သို႔ေသာ္ တင္စီးစြာလာထိေနတဲ့သူ႔ကို လက္ေကာက္ဝတ္ကဆြဲယူလိမ္ခ်ိဳးကာ ေသြးေအးစြာျပန္တံု႔ျပန္လိုက္မိခဲ့သည္။
" ..... "
နာေနတာေတာင္ အသံနည္းနည္းေလးမွမထြက္ေသာသူေၾကာင့္ လက္ေကာက္ဝတ္ကိုမလႊတ္ေပးမိေပမဲ့ စိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးေတာ့ျဖစ္သြားရသည္။ ဟိုလူေတြဆီကပုန္းေနသည္ဆိုလည္း သူမကိုတြန္းထုတ္လို႔ရေနတာပဲေလ။ ဘာလို႔ၿငိမ္ခံေနၿပီး သနားစရာေကာင္းေအာင္လုပ္ျပေနသည္လဲ။ သူ႔မွာနာတတ္တဲ့ခံစားခ်က္မပါလာတဲ့အတိုင္း သူမမ်က္ဝန္းကိုသာစိုက္ၾကၫ့္ေနတာ ဘာသေဘာလဲ။
" ေကာင္မေလး..... "
မ်က္ဝန္းေတြထဲစိုက္ၾကၫ့္ေနရင္း ေဆြးေျမ့တာလားဝမ္းသာတာလားခြဲမရတဲ့ တိုးတိမ္တိမ္ေလသံေလးႏွင့္ သာကီမ်က္ႏွာကိုၾကၫ့္ရင္းဆိုလာပါေသာ ထိုသူစိမ္းတစ္ေယာက္။
ပထမတစ္ႀကိမ္ကမေတာ္တဆဆို
ဒုတိယအႀကိမ္ကေရစက္တဲ့
ဒါဆို တတိယေျမာက္ဆံုျဖစ္တာကို ဘယ္လိုမွတ္ယူသင့္သလဲ။
........................................................
STAI LEGGENDO
ဝင်သက်ထွက်သက် ( Z + U ) ©
Storie d'amoreငါရဲ့ဝင်သက်ထွက်သက်တိုင်းက မင်းရှိမှပြည့်စုံလိမ့်မယ် ရဂုံ.....
