အခန္းျပင္မွာေယာက္ယက္ခတ္ေနေသာ သူတို႔မမေလးကို ေဝရံလႊားစံအိမ္မွအေစခံအားလံုး မျမင္ဖူးသူသကဲ့သို႔ရပ္လို႔ၾကၫ့္ေနၾကသည္။ သူတို႔မမေလးရဲ့သူငယ္ခ်င္းမဟုတ္ပါဘဲ တစ္ခါမွမျမင္ဖူးမသိဖူးသူကိုစိုးရိမ္ေနတာ တကယ္ကိုရွာမွရွားကိစၥပင္။
" မမေလး အခန္းျပင္ထားၿပီးပါၿပီ..... "
" ရတယ္ဦးေလး..... ေဒၚေလးတို႔အားလံုးနားရင္နားၾကေတာ့ေလ "
" သာကီ မနားခ်င္ေသးလို႔ "
သူမအနားယူဖို႔အတြက္ မလာခင္ကတည္းကျပင္ခိုင္းထားေသာအခန္းကို ဘယ္သူမွန္းဘယ္ဝါမွန္းမသိေသာ သတိလစ္ေမ့ေျမာေနသူကိုေဆးကုေပးဖို႔ ထိုအခန္းကိုအသံုးျပဳေစသည္။ ထို႔အျပင္ အခန္းလြတ္တစ္ခန္းကိုမမေလးနားရန္ အျမန္စီစဉ္ေပးၿပီးေတာ့လည္း အနားယူဖို႔လာေျပာေသာ သူတို႔လင္မယားရဲ့စကားကိုနားမဝင္ေနဘဲ ထိုအခန္းေရ႔ွ၌သာရပ္ေနၿပီး စိတ္နဲ႔လူနဲ႔မကပ္သလိုသူတို႔ကိုျပန္ေျဖေလျပန္သည္။
" ဒါဆိုဦးေလးတို႔နားေတာ့မယ္ေနာ္ "
" လိုအပ္ရင္ေခၚလိုက္ပါ မမေလး "
သူမစကားအတိုင္းနာခံတတ္သူ အိမ္ေတာ္ထိန္းဇနီးေမာင္ႏွံကို သာကီေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေတာ့ က်န္ေသာအေစခံေတြလည္း အလ်ိဳလ်ိဳစံအိမ္အျပင္ဘက္ရိွအလုပ္သမားေနအိမ္ဆီထြက္သြားၾကသည္။
ေဝရံလႊားစံအိမ္ဆိုသည္မွာ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္စြာမျပင္ဆင္ထားေသာ သာကီအပိုင္စံအိမ္ထဲမွ ရိုးရွင္းေသာတစ္ခုတည္းေသာစံအိမ္ေလး။ အျဖဴေရာင္ေတြကိုစံအိမ္တစ္ခုလံုးအသားေပးၿပီး ေရႊအိုေရာင္အေဖ်ာ့ေလးကို ေလွကားလက္ရန္းေတြရယ္ မ်က္ႏွာက်က္တခ်ိဳ႕ႏွင့္ မီးဆိုင္းတြဲႀကီးမွာသာအသံုးျပဳထားေစသည္။
အလုပ္သမားေတြေနဖို႔အိမ္ကိုလည္း ေသခ်ာသပ္ရပ္စြာေဆာက္ခိုင္းေစတာ ဒီစံအိမ္တစ္ခုမွာပဲရိွေလသည္။ သာကီ၏ကိုယ္ပိုင္စံအိမ္သံုးခုအနက္ ဒီစံအိမ္သာပကာဓနကင္းၿပီး မိသားစုဆန္တဲ့အေငြ့အသက္မ်ိဳးရိွသည္။
သူမေနဖို႔အတြက္နဂိုစီစဉ္ထားေသာအခန္းထဲ၌ အေရးေပၚဆိုကာအျမန္လာဖို႔ပင့္ထားရေသာ မိသားစုဆရာဝန္ႏွင့္သူနာျပဳေတြမွာ ထိုလူနာအသက္ရွင္ဖို႔အေရးလံုးပန္းေနရေလသည္။ အတြင္းဒဏ္ရာမရထားေသာ္လည္း ေခါင္းကဒဏ္ရာကစိုးရိမ္ရသည္လို႔ ဆရာဝန္ႀကီးေျပာတဲ့အခ်ိန္ မသိမသာေလးစိုးရိမ္မိသြားသည္။
အသက္အႏၲရာယ္ေတြေတာင္မမႈဘဲ အခန္းထဲမွာေမ့ေျမာေနသူကို မရရေအာင္ေခၚထုတ္လာခဲ့ရသည္။ သူ႔ကိုလုပ္ႀကံလာၾကမၫ့္သူေတြကို စိုးရိမ္စိတ္ပူၿပီး သူမအတြက္အေရးႀကီးဆံုးေသာစံအိမ္မွာ တိတ္တဆိတ္မိသားစုဆရာဝန္ႏွင့္ကုသေစခဲ့သည္။ ထိုမ်ွေလာက္အားစိုက္ၿပီးကူခဲ့ၿပီးမွ ေလာကႀကီးထဲကေနႏႈတ္ဆက္သြားမည္ဆိုရင္ တကယ္ကိုမုန္းတီးမိလိမ့္မည္။
.........................................................
" ဒီ ဒီ မွာ "
လက္ကိုကိုင္ကာအကူအညီေတာင္းမလိုေခၚေနေတာ့ ကိုယ္ကိုကိုင္းကာသူေျပာတာကိုနားေထာင္ဖို႔ အနားကိုကပ္သြားရေလသည္။
တကယ္ေတာ့ သူမလက္ကိုကိုင္လိုက္တာက အကူအညီေတာင္းဖို႔မဟုတ္ေပ။ မပီမသေျပာေနေသာစကားအခြန္းတိုင္း၌ သူမကိုျမန္ျမန္ထြက္သြားဖို႔သာေျပာေနသည္။
" ထြက္ သြား ထြက္သြားပါ ေတာ့ "
" အာ့ ျမန္ ျမန္ေလး ထြက္သြား ပါ "
" သူ တို႔ေတြ မီလာ ေတာ့ မယ္ သာ သာ "
လက္ကိုရိွသမ်ွအားေလးနဲ႔ဆုပ္ကိုင္ၿပီး သြားဖို႔ကိုသာအထပ္ထပ္ေျပာရင္း သာသာဆိုေသာအမည္အဆံုးမွာ ေခါင္းေလးေစာင္းကာသတိလစ္သြားေလသည္။ ေသြးေတြေပေနေသာသူ႔မ်က္ႏွာေလး သူ႔အသံေလးက တခဏအတြင္းမွာသူမကိုသတၲိရိွသြားေစသည္။
အခန္းျပင္မွာအခ်ိန္အေတာ္ၾကာရပ္ေနေသာသူမကို ဆရာဝန္ႀကီးကစိတ္ပူမေနဖို႔လာေျပာသြား၍ အခန္းထဲကိုျမင္ေနရတဲ့ေနရာမွ ဆိုဖာတစ္ခုတြင္ထိုင္ကာ ေစာေစာကအေၾကာင္းအရာေတြကိုျပန္ေတြးေနျဖစ္ခဲ့သည္။ အိပ္ခန္းတံခါးကိုလည္းမပိတ္ထားဖို႔ကို သူမပဲအမိန႔္ေပးထားေလသည္။ ဒါမွသာတစ္ခုခုဆို သူ႔အေျခအေနကိုသူမလည္းသိခြင့္ရမွာေလ။
သူနာျပဳကယူလာတဲ့ေသြးအိတ္ကမေလာက္လို႔ဆိုေတာ့လည္း သြားျပန္မယူခိုင္းေနေတာ့ဘဲ သူ႔ေသြးဘာပဲျဖစ္ေနေန သူမေသြးကအိုပဲဆိုကာ ရက္ရက္ေရာေရာထုတ္ေပးၿပီးၿပီ။ ဒါလည္းသတိမရလာေသးတာ တစ္စိတ္လြန္ေနၿပီမလား။ သူမဒီမွာေသြးလႉၿပီးလို႔ထိုင္ေနတာပဲ ငါးနာရီမကေတာ့ပင္။
" ဦးသီဟိန္း..... သူ႔အေျခအေနက ခုထိမထူးျခားလာေသးဘူးလား "
ဆက္၍မထိုင္ႏိုင္ေတာ့ေအာင္ စိတ္ကဘာကိုအေလာႀကီးေနမွန္းမသိေတာ့။ သူမမိဘႏွင့္ရင္းႏွီးေသာ ေဒါက္တာဦးသီဟိန္းကိုလည္း စကားေတြရင့္သီးမာေၾကာမိကုန္ၿပီ။ သူမမျပန္ခိုင္းထား၍ မျပန္ဘဲတစ္ညလံုးေစာင့္ၾကၫ့္ေပးေနေသာ ဦးသီဟိန္းနဲ႔သူနာျပဳေတြကိုလည္း ေျပာမိၿပီးမွအားနာရျပန္သည္။
" ေခါင္းကဒဏ္ရာကျပင္းသြားလို႔ မစိုးရိမ္ရေတာ့ေပမဲ့ ေစာင့္ေတာ့ေစာင့္ၾကၫ့္ရမယ္ သမီး "
" တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေတာ့ေစာင့္ၾကၫ့္ၾကၫ့္ၿပီးမွ သတိမရလာေသးဘူးဆိုရင္ေတာ့ ေဆးရံုႀကီးကိုတင္ရမယ္ "
" အခန႔္မသင့္လို႔သတိမလည္လာေတာ့ရင္ ကိုမာဝင္သြားႏိုင္တယ္ "
" ဟုတ္ကဲ့ေဒါက္တာ...... "
" ေစာေစာကစကားလြန္သြားမိတာ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေဒါက္တာ "
" ညလည္းအရမ္းနက္ေနၿပီဆိုေတာ့ ဦးေလးတို႔ကိုျပန္ပို႔ခိုင္းလိုက္မယ္ေနာ္..... "
သူမေတာင္းပန္စကားဆိုရင္း ဖုန္းနဲ႔ပဲအိမ္ေတာ္ထိန္းဦးေလးကို ဦးသီဟိန္းတို႔ကိုျပန္ပို႔ေပးဖို႔ ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားလိုက္သည္။ သူမကေတာ့ စံအိမ္အျပင္ထိလိုက္ပို႔ေပးလိုက္ပါသည္။ ဦးသီဟိန္းကေတာ့ ရင္းႏွီးေနတာၾကာေလၿပီမို႔ သူမေတာင္းပန္စကားကို အၿပံဳးႏွင့္သာတံု႔ျပန္ေလသည္။ တစ္ခုခုဆိုခ်က္ခ်င္းအေၾကာင္းၾကားဖို႔လည္းမွာသြားေသးသည္။
" သမီး ဒီကေလးမအေပၚ ေတာ္ေတာ္ေလးစိုးရိမ္ေနတာပဲ "
ဘာကိုေျပာမွန္းမသိေတာ့ ဦးသီဟိန္းၾကၫ့္ေနရာကိုလိုက္ၾကၫ့္မိမွ အိမ္ထဲစီးဖိနပ္ႏွင့္လိုက္ထြက္လာမိမွန္းသိေတာ့သည္။ သူမလည္းရယ္သာရယ္ျပလိုက္သည္။ စိတ္ထဲလည္းဒီေလာက္ထိေတာင္ျဖစ္မည္မထင္ခဲ့။ ခရီးပန္းေနလို႔ျဖစ္မွာပါ စိတ္လႈပ္ရွားေနတာပါေပါင္းၿပီး ခုလိုျဖစ္သြားခဲ့တာေနမွာပါေလ။
" ေဒါက္တာ ခဏေလးပါ "
" ပါးပါးနဲ႔မားမားကို ဒီေန့ကိစၥေပးမသိပါနဲ႔ေနာ္ "
" စိုးရိမ္လြန္ၿပီးစိတ္ပူေနၾကမွာစိုးလို႔ပါ..... "
ကားေပၚတက္ခါနီးဦးသီဟိန္းကို သူမမိဘေတြကိုဒီေန့ကိစၥမသိေစခ်င္၍ လ်ိဳ႕ဝွက္ေပးထားရန္မုသားသံုးကာ ေျပာလိုက္ေလေတာ့။
" အန္ကယ္သိပါတယ္ "
" သမီးလည္းအထဲဝင္ေတာ့ေလ ေစာေစာကပဲေသြးလႉထားၿပီးေတာ့ "
ထိုသို႔ျပန္ေျဖကာ ကားေနာက္ခန္းမွာဝင္ထိုင္ရင္းအထဲဝင္ဖို႔လက္ျပေနေလသည္။ သူမလည္း ဆရာဝန္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔စိတ္ပူေနေသာ ဦးသီဟိန္းကိုေခါင္းညိတ္ျပကာ စံအိမ္ထဲျပန္ဝင္လာခဲ့လိုက္သည္။
..........................................................
" က်စ္ ! ဖုန္းလည္းေခၚမထားပါလား "
ဂံုးေလးကိုအိမ္ျပန္ပို႔ေပးၿပီးကတည္းက သာကီဆီေခၚေနမိေသာဖုန္းမွာ အခ်ိန္ျပၫ့္သၫ့္တိုင္ကိုင္ေဆာင္ျခင္းမရိွခဲ့သလို ဖုန္းျပန္ေခၚေလမလားေစာင့္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားရာမွႏိုးလို႔လာေတာ့လည္း အဝင္ေကာလ္တစ္ခုတေလေတာင္မရိွေနခဲ့။ နာရီကိုၾကၫ့္ေတာ့ သန္းေခါင္ေက်ာ္တစ္နာရီရိွေလၿပီ။ ဖုန္းျပန္မဆက္သြယ္လာေသးေသာသာကီေၾကာင့္ ေစာင့္ေနရတဲ့ေငြလႊားစိတ္ထဲ စိုးရိမ္မႈေလးျဖစ္လာရသည္။
ပံုမွန္ဆိုရင္ သူ႔ဆက္တဲ့ဖုန္းဆို ဘယ္ေနရာပဲေရာက္ေရာက္ ျပန္ေျဖတတ္တဲ့သူမက သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္လြန္ထိတိုင္ ျပန္လည္ဆက္သြယ္ျခင္းမရိွေလေတာ့ လူကထိုင္သာထိုင္ေနရသည္ နည္းနည္းေလးမွစိတ္မေအးေပ။
ထိုစဉ္ ေတြေတြႀကီးဖုန္းကိုစိုက္ၾကၫ့္ေနခိုက္ မေတာ္တဆႏိွပ္မိသြားေသာ သာကီရဲ့ဖုန္းနံပါတ္ေလး။ ၿပီးေတာ့ တစ္ဖက္မွထြက္လာေသာ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ သူငယ္ခ်င္းမေလး၏အသံသာသာ။
" ဟယ္လို..... ပ်ံလႊား "
" ဘာကိစၥရိွလို႔လဲ ဟယ္လို..... လႊား ! ေငြလႊားရံု !! "
ဖုန္းဝင္ဝင္ခ်င္းမွာပဲ ဆူေအာင့္ကာထြက္လာေသာသူမအသံက ဘာသံမျွပန္မေပးဘဲတိတ္ေနေသာေငြလႊားကို စိုးရိမ္စိတ္ပူေနသလိုပင္။ သူျပန္မေျဖဘဲတိတ္ေနေလ သူမအသံကပိုလို႔စိတ္ပူေနတဲ့အသံစြက္ေလသာ။
" ပ်ံလႊား..... ေငြလႊား ရံု ! နင္မဟုတ္ဘူးလား "
" ခုဖုန္းေခၚေနတာဘယ္သူလဲ ! f- -k ေျဖေလ ! "
အလိုေလး ဘာေတျြဖစ္လို႔ဆဲတာလဲဟ.....
ေငြလႊားေတြးရင္း ျပန္ေျဖဖို႔လုပ္မွေတာ္ရာက်မည္ဆိုကာ ေခ်ာင္းအရင္ဟန႔္ၿပီး။
" ငါပါဟ ေဝသာကီရ ! သက္သက္မဲ့ႀကီး ငါ့ကိုဆဲသြားတာ "
" ေစာေစာကေျပာပါလား "
" ႏွလံုးေရာဂါရေတာ့မယ္ဟာ အသံကတိတ္ေနေတာ့ "
" အယ္လဲ့ ငါ့ကိုမတရားေတြစိတ္ပူေနတယ္မလား "
ေငြလႊားရဲ့စေနာက္ကာေမးလိုက္ေသာစကားကို တစ္ဖက္၌အသံတိတ္ေလးျဖင့္ စိတ္ပူတာေပါ့လို႔ေျပာေနမွာေတာ့ သိလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။
" မဟုတ္ပါဘူး..... "
" နင္ကဒီခ်ိန္ဖုန္းဆက္တတ္တာမဟုတ္ေတာ့ ဘယ္သူမ်ားလဲလို႔ "
" နင့္ကိုျပန္ေပးဆြဲၿပီး ေငြၫွစ္ေနရင္ငါမေပးႏိုင္ဘူးေလ "
" ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ..... ငါ့မွာေတာ့စိတ္ပူလိုက္ရတာ "
" ဖုန္းမကိုင္ေတာ့ေသမ်ားေသေလၿပီးလားလို႔ "
" စိတ္ပူရတာအလကားျဖစ္တယ္ သူကျပန္ဖဲ့ေနလိုက္ေသး "
" ေၾသာ္ ဟုတ္သားပဲ "
" ငါေမ့သြားတာ နင့္ကိုျပန္ေခၚမယ္ဆိုၿပီး "
" ငါခုကြန္ဒိုမွာမဟုတ္ေနဘူး "
သာကီရဲ့ထိုစကားေၾကာင့္ သူလည္းမသိရပါလားေတြးကာ ခါတိုင္းဆိုအၿမဲဘယ္သြားသြားအသိေပးတတ္ေသာသူမက အခုလိုအသိမေပးသြားေတာ့ စိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးေလးျဖစ္သြားသည္။
" ဟုတ္လား..... "
" ခုဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ "
" ကမ္းေျခဘက္ကစံအိမ္မွာ "
" အလုပ္ကိစၥေတြကအဲဘက္မွာရိွေနေတာ့ ညေနကရုပ္ရွင္ၾကၫ့္ၿပီးအျပန္မွာ ဒီကိုဆင္းလာလိုက္တာ "
" အဲဒါေၾကာင့္ နင္တို႔ကိုေတာင္မႏႈတ္ဆက္ျဖစ္သြားရဘူးဟာ..... ေျပာရင္း ငါ့ဂံုးေလးေတာင္လြမ္းလာၿပီ "
" ေဝသာကီ !!! "
ဂံုးေလးဆိုေသာအမည္နာမကိုထိေတာ့ ေငြလႊားမွာစေနမွန္းသိသိခ်ည္းႏွင့္ အူေတြအသည္းေတြကလီစာေတြတိုလာရသည္။ ဖုန္းထဲကေနအျမင္ကတ္ခ်င္စရာ ဣႁႏၵေရရရယ္သံႀကီးေၾကာင့္လည္း မ်က္ေမွာင္ကုပ္ရျပန္သည္။
" နင္ေနာ္ ဂံုးေလးကိုမျပစ္မွားနဲ႔ေတာ့ အဲဒါငါ့ေကာင္မေလး..... "
ထိုသို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ ရယ္သံကတိတ္သြားေလသည္။ တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့မွ တိုးလ်လ်အသံေလးျဖင့္။
" ခ်စ္သူျဖစ္သြားၾကၿပီလား ? Wow conရေတာ့မွာေပါ့ "
မတိုးလြန္းမက်ယ္လြန္းအသံႏွင့္ ဂုဏ္ျပဳသလိုေလးေျပာေနေသာ သူမအသံဟာ ေငြလႊားစိတ္ထင္သည္ပဲလား ေစာေစာကတည္းက ငိုသံေပါက္ေနသလိုပင္။
" အင္း နင္ျပန္သြားၿပီေတာ့ေလ "
" ဒါနဲ႔ နင္ခုထိမအိပ္ေသးဘူးလား အလုပ္ေတြသိပ္မလုပ္နဲ႔ဦး "
" ငါလိုက္လာခ်င္ေပမဲ့ ဒီဘက္မွာလည္းေတာေၾကာင္ေစာင့္ေနရတယ္ဟာ..... "
" နင့္အေဒၚလား ? သူဘာလုပ္လုပ္သြားရန္မလုပ္နဲ႔ေနာ္ "
" ငါဟိုတစ္ခါလိုေျပာထားၿပီးတလြဲလုပ္မွာမ်ိဳးစိတ္ပူမိသား "
" ငါကေလးလား ?! "
" နင္ကေလးမဟုတ္လို႔ ငါစိတ္ပူေနရတာ "
" အလုပ္ေလးေတာ့ေျဖာင့္ပါရေစဟာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးသာေနေပး "
" ဂံုးေလးကိုလည္းဂရုစိုက္ေပးဦး ၾကားလားပ်ံလႊား ! "
မိဘေတြဆံုးပါးသြားၿပီးကတည္းက သူမအဆူအေငါက္ေတြနဲ႔ ေငြလႊားအသားက်ေနတာၾကာၿပီ။ တစ္ခါတေလလည္း ေပါေတာေတာႏိုင္တတ္သား။ ထိုအခါမ်ိဳးက်ေတာ့လည္း သူမကတကယ့္ကိုကေလးအတိုင္း အၿပံဳးေလးကအစကေလးဆန္ေနတတ္သည္။
သူ႔သူငယ္ခ်င္းမို႔လို႔အတၲႀကီးတယ္ဆိုဆို ေဝသာကီဆိုတဲ့သူမနဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့လူဆိုတာ ရိွႏိုင္ေလာက္မည္မထင္ေပ။ ဘာေၾကာင့္ဆို သူကိုယ္တိုင္ ဘယ္သူ႔လက္ထဲကိုမွ ဒီသူငယ္ခ်င္းမေလးကိုေပးဖို႔ စိတ္ကူးမရိွေန၍ပင္။ ထိုက္တန္တဲ့သူမရိွလို႔ တထစ္ခ်ယံုၾကည္ၿပီး အနားမွာသာအၿမဲေခၚထားမည္ဆို သူအတၲႀကီးေလမလား။
" ေသသြားၿပီလား ? ဟယ္လို ေငြလႊားရံု ! "
" အသက္နဲ႔အေဝးႀကီးပါ စိတ္ပူမေနနဲ႔ "
" ငါအိပ္ခ်င္လာလို႔ဖုန္းခ်ေတာ့မယ္ "
" နင္လည္းအိပ္ေတာ့ "
ထိုသို႔ေျပာရင္း ဖုန္းကိုနားနားကပ္ရာမွခြာၿပီး တစ္ဖက္မွအင္းပါဆိုေသာ ျပန္ေျဖသံဆံုးသည္ႏွင့္ အနီေရာင္ကြက္ေလးကိုႏိွပ္ကာ ဖုန္းကိုနံေဘးမွာခ်လိုက္သည္။ မ်က္ဝန္းကိုစံုမိွတ္လိုက္ၿပီး စိတ္ပူေနရတာေတြေလ်ာ့သြားသလိုမ်ိဳး သက္ျပင္းေလးကိုခ်ကာ ေငြလႊားတစ္ေယာက္ အိပ္စက္ျခင္းဆီဦးတည္လိုက္ေလေတာ့သည္။
......................................................
YOU ARE READING
ဝင်သက်ထွက်သက် ( Z + U ) ©
Romanceငါရဲ့ဝင်သက်ထွက်သက်တိုင်းက မင်းရှိမှပြည့်စုံလိမ့်မယ် ရဂုံ.....
