Jeszcze raz

Rozdział 19

Jeśli kogoś zniesmaczą moje związkowe żarciki, to sorry! <3

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Adrien

Nie miałem pojęcia jak się zachować. Najchętniej to przytuliłbym ją do siebie i nie wypuszczał ze swoich ramion, ale... czy mogłem sobie na to pozwolić?

– Mari – wyszeptałem, a ona rzuciła się w moje ramiona.

– Przepraszam, Adrien, tak strasznie cię przepraszam! – powiedziała zrozpaczona, a ja mocno ją w siebie wtuliłem, wplatając palce w jej włosy.

– W porządku, po prostu cieszę się, że nic wam nie jest – mruknąłem z wyraźną ulgą w głosie. – Ale nie rób tak nigdy więcej! Nie wybaczyłbym sobie, gdyby coś ci się stało!

Skinęła głową, opierając się czołem o moje ramię.

– Przepraszam, ale kiedy zobaczyłam twoje zdjęcia z tą blondyną... poczułam się okropnie, choć Tikki mnie przekonywała, że ty nie mógłbyś mnie zdradzać... a ja... ja... nie wiem co się stało, ale nie posłuchałam jej.

– Już dobrze, Kropeczko – wyszeptałem jej do ucha. – Chodź, wracajmy do domu...

Porwałem ją w objęcia, a następnie wybiłem się na kicim-kiju. Marinette przylgnęła do mojego ciała. Niestety, na moje nieszczęście, w swoim kostiumie bohaterki, tylko i wyłącznie mnie dekoncentrowała, gdy każda jej krągłość, otoczona przylegającym ciasno do jej ciała kostiumie, ocierała się o moje równie napięte części ciała.

Kiedy już wreszcie dotarliśmy do mieszkania, opowiedziałem Marinette o tym, czego się dowiedziałem w sprawie tych plotek na mój temat, ale również wspomniałem o wizycie mojego ojca. Marinette wypłakała się na moim ramieniu, a ja miałem tę sposobność, by móc ją pocieszyć. Głaskałem ją po plecach, bawiłem się jej włosami i jedynie słuchałem potoku słów z jej ust, co jakiś czas przytakując, bądź żarliwie się z nią nie zgadzając. Tak jak w przypadku plotek na temat jej puszczalstwa, które zdołaliśmy zasłyszeć w wieczornym wydaniu wiadomości.

– Dobra, koniec już tematu mojego ojca i tej całej reszty, która i tak jest z nim związana – uciąłem krótko, chociaż Mari próbowała zaoponować.

Pochyliłem się wówczas i złożyłem pocałunek na jej ustach.

– Chciałbym jeszcze napomknąć o pewnej anomalii, która miała dziś miejsce – powiedziałem, zerkając na nią niepewnie.

Byłem ciekaw jak na to wszystko zareaguje i zastanawiałem się, czy to czasem nie za szybko na sprawy Biedronkowo-Kotkowe. Mało tego, nie zauważyliśmy nawet, że nadal byliśmy w swoich kostiumach.

Marinette zerknęła na mnie z rezerwą. No bez jaj, mam nadzieję, że nie myślała już o tej mojej „zdradzie", której, tak przy okazji, nigdy w życiu nie popełniłem... cóż... przynajmniej nie w stosunku do niej.

– O co chodzi? – spytała krótko.

W jednej chwili jej dygoczące dłonie się uspokoiły, jak i cała ona, wyraz twarzy nie był już nieufny, tylko czujny. I cała ta zmiana nastąpiła w jednej sekundzie! Już miałem jej wspomnieć o owej anomalii, gdy garnek na mleko zaczął świszczeć.

– Sekundkę, zaraz ci wyjaśnię o co mi chodzi, tylko zaleję nam kakao! – wykrzyknąłem, pędząc w stronę gazówki.

Usłyszałem jeszcze, za pomocą mojego superbohaterskiego słuchu, jak Marinette zmienia pozycję na kanapie. Szybko zalałem wrzącym mlekiem brązowy proszek i po chwili już wracałem do mojej ukochanej. Postawiłem dwa parujące kubki na stoliku kawowym, po czym umościłem się wygodnie na kanapie, obejmując jedną ręką moją dziewczynę.