Η ιστορία περιέχει σκληρή, υβριστική και απρεπή εκφορά λόγου, σκηνές βίας, σεξουαλικό περιεχόμενο, αναφορές και χρήσεις εξατρησιογόνων ουσιών.
Διαβάζετε με δική σας ευθύνη!
Ρίχνω κρύο νερό στο πρόσωπο μου και βουρτσίζω τα δόντια μου, ενώ δεν σταματώ λεπτό να κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη.
Σκέφτομαι πόσο έχω αλλάξει τα τελευταία 10 χρόνια.
Επαφές με άτομα που κάναμε παρέα όταν ήμουν έφηβη δεν έχω κρατήσει με κανέναν.
Ούτε με τις δήθεν κολλητές που είχα. Μετά τις πανελλήνιες κόψαμε απότομα. Δεν ξέρω γιατί, όμως παρόλαυτα δεν με ενδιαφέρει κι όλας.
«Αν ήταν αληθινό θα κράταγε,
Δεν κράτησε, δεν ήταν αληθινό», επαναλαμβάνω στον εαυτό μου.
Πηγαίνω στην κουζίνα και φτιάχνω τον καφέ μου, ακόμη δεν έχει ξημερώσει. Μου αρέσει όταν βγαίνω έξω και είναι ακόμη σκοτάδι.
Μ'αρέσει το σκοτάδι.
Με τα φώτα μπούχτισα.
Κοιτάζω το ρολόι χειρός μου, η ώρα είναι 6:20 τα ξημερώματα, και μπορώ να πω πως νυστάζω ακόμη. Δεν κοιμήθηκα καλά το βράδυ, στριφογυριζα συνέχεια.
Μια ανησυχία δεν με άφηνε να ηρεμήσω, δεν ξέρω τι σκατά, όμως προσπαθώ να μην το σκέφτομαι.
Βάζω τον ζεστό καφέ μου σε ένα άσπρο χάρτινο ποτήρι και πηγαίνω στο δωμάτιο για να φορέσω την στολή μου.
Κοιτάζομαι στον καθρέφτη.
Είμαι περήφανη που κατάφερα και έγινα αστυνομικός. Άλλωστε, η παρέα μου δεν περίμενε να τα καταφέρω, το ίδιο και ο εφηβικός μου έρωτας.
Αυτός όμως ποτέ δεν πίστεψε σε εμένα, ποτέ δεν πίστεψε σε εμάς.
Μου το είχε ξεκαθαρίσει, μου είχε μιλήσει άσχημα το τελευταίο βράδυ που τον είχα δει, και θυμάμαι που γύρισα στο σπίτι μου και έκλαιγα.
Γελάω στην ανάμνηση,
ήμουν τόσο εύθραυστη και αδύναμη.
Όμως πλέον έχω ωριμασει. Ίσως φταίει η δουλειά μου, ίσως φταίνε οι συνθήκες. Ίσως πάλι απλά μεγάλωσα και αυτά ήταν θέματα της τότε εποχής. Δεν ξέρω, μα πλέον δεν με απασχολεί.
Αφήνω μια ανάσα και κατεβαίνω τις σκάλες. Κλειδώνω την πόρτα του σπιτιού μου και ελέγχω γύρω μου για οτιδήποτε ύποπτο.
Πολλές φορές μου έχουν επιτεθεί χρήστες, τρελοί, πιωμένοι, και άλλοι που με μισούν επειδή είμαι αστυνομικός σε μια προσπάθεια να με βλάψουν ή στην χειρότερη περίπτωση να με σκοτώσουν.
YOU ARE READING
Follow the laws
Fanfiction«Ονομάζομαι Cameron Dixon», τα μάτια του συναντούν τα δικά μου. «Με θυμάσαι, έτσι δεν είναι Lexi;» «Lexi Arden;», συνεχίζει, με ένα σαρδόνιο χαμόγελο να κοσμεί το πρόσωπο του. Δεν είναι δυνατόν. Τα χέρια και ο λαιμός του είναι γεμάτα τατουάζ, συμπε...
