«Αρχίζω να πιστεύω πως πρέπει στα αλήθεια να αλλάξεις δουλειά», κάνει μια προσπάθεια ο Cameron να με κάνει να χαμογελάσω, μα δυστυχώς δεν πιάνει αυτήν την φορά.
Βγαίνω από την αγκαλιά του και έρχομαι αντιμέτωπη με τα καστανά μάτια του, τα οποία με κοιτάζουν ανήσυχα.
Αντί για απάντηση χαμογελάω αδύναμα.
Δεν ξέρω τι θα μπορούσα να απαντήσω σε αυτό. Αγαπάω υπερβολικά πολύ την δουλειά μου για να την παρατήσω για τον οποιονδήποτε.
Χαϊδεύει με τα ακροδάχτυλα του το κούτελο μου. Πηγαίνει κάποιες τούφες πίσω από το αυτί μου και χαμογελάει αχνά.
«Σοβαρά μιλάω. Μπαίνεις καθημερινά σε κίνδυνο και ο Adam είναι τόσο αρχίδι που…»
«Ας μην το συζητήσουμε άλλο, εντάξει;», ρωτάω απαλά, μη θέλοντας πραγματικά να μιλήσουμε άλλο για αυτό το θέμα.
Γνέφει θετικά και φιλάει τρυφερά τις παλάμες των χεριών μου. «Εντάξει», δέχεται και τσεκάρει την ώρα στο κινητό του. «Να φεύγω», μουρμουρίζει διστακτικά, μα τραβάω το χέρι του.
«Σε παρακαλώ, μείνε», ψιθυρίζω χαμηλόφωνα, ικετεύοντας τον κυριολεκτικά να κάτσει μαζί μου.
Συνοφρυώνεται. «Εχω βαρεθεί να είμαι μόνη μου».
Γελάει λοξά. «Υποθέτω μπορώ να είμαι η παρέα σου για απόψε», δέχεται, και ένα στραβό γελάκι σχηματίζεται στο πρόσφατα ξυρισμένο πρόσωπο του.
«Τί έγινε νωρίτερα;», περνάω τα δάχτυλα μου μέσα από τα μπλεγμένα, ατημέλητα μαλλιά του και, το μόνο που κάνει μόλις ακούει την ερώτηση μου, είναι να γυρίσει το κεφάλι του εστιάζοντας την προσοχή του μακριά μου.
Σμίγει ενοχλημένος τα φρύδια του με την ερώτηση μου και απλά κουνάει το κεφάλι του αρνητικά.
«Cameron… τί συνέβη;», σοβαρεύω το βλέμμα μου.
Τραβάω ελαφρά το χέρι του για να γυρίσει να με κοιτάξει, μα γιατί τέτοιο δεν συμβαίνει. Γυρνάει το κεφάλι του και αποφεύγει το βλέμμα μου.
«Αστο, Lexi. Απλά στο. Θέλω να είμαι μαζί σου, μπορούμε να μην μιλήσουμε για αυτό τώρα;», σχεδόν με παρακαλάει, κάνοντας την καρδιά μου να ραγίσει. «Σε χρειάζομαι, γαμώτο μου. Πραγματικά σε χρειάζομαι».
Η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά που είμαι σίγουρη πως μπορεί να την ακούσει μέσα στην απόλυτη ησυχία που απλώνεται στο σαλόνι.
«Και εγώ σε χρειάζομαι», παραδέχομαι επιτέλους. Τα μάτια μου συναντούν τα δικά του. Με κοιτάζει… έκπληκτος. «Οχι μόνο σήμερα. Γενικότερα, σε χρειάζομαι στην ζωή μου».
ВЫ ЧИТАЕТЕ
Follow the laws
Фанфик«Ονομάζομαι Cameron Dixon», τα μάτια του συναντούν τα δικά μου. «Με θυμάσαι, έτσι δεν είναι Lexi;» «Lexi Arden;», συνεχίζει, με ένα σαρδόνιο χαμόγελο να κοσμεί το πρόσωπο του. Δεν είναι δυνατόν. Τα χέρια και ο λαιμός του είναι γεμάτα τατουάζ, συμπε...
