«Ρε μαλάκα Christian, ακούς τι λες;», ακούω την φωνή του Cameron και αμέσως ανοίγω τα μάτια μου. Έτσι και αλλιώς δεν κοιμόμουν.
Έχει βγει έξω από το δωμάτιο για να μην ακούγεται, μα δεν γνωρίζει πως ο οποιοσδήποτε ήχος σε αυτό το σπίτι ακούγεται.
Έχω συνηθίσει να είμαι μόνη μου εδώ μέσα, οπότε υπό άλλες συνθήκες, ο οποιοσδήποτε θόρυβος που προερχόταν από το σπίτι θα ήταν ύποπτος για εμένα. Όμως τώρα ξέρω πως ο Cameron είναι εδώ.
Γυρνάω προς το μέρος του για να ακούω καλύτερα.
«Φυσικά και θα την θυμούνται. Όλοι εκεί μέσα την είδαν», γρυλίζει ξανά στο τηλέφωνο.
Για εμένα μιλάει, σωστά;
Με ποιον μιλάει όμως;
Σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μου όταν η απότομη φωνή του ακούγεται ξανά, φέροντας με στην πραγματικότητα.
«Πολύ βοήθησες. Θα την προστατέψω μόνος μου, γαμήσου», ψιθυροφωνάζει έξαλλος και μόλις ακούω βήματα του προς το μέρος μου, κάθομαι στο κρεβάτι.
Ο Cameron μπαίνει μέσα στο δωμάτιο και το βλέμμα του πέφτει απευθείας επάνω μου.
«Σε ξύπνησα;», με πλησιάζει ήρεμα φτάνοντας ακριβώς πάνω από το κεφάλι μου. Πετάει απαλά τα μαλλιά μου πίσω στην πλάτη μου και σηκώνει το πηγούνι μου για να τον κοιτάξω.
Δεν φοράει μπλούζα και δυσκολεύομαι να πάρω το βλέμμα μου από το σώμα του, μα το κάνω. Κοιτάζω τα καστανά μάτια του. Το χρώμα του για πολλούς δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο όμως εγώ αυτά ερωτεύτηκα οχτώ χρόνια πρίν και εξακολουθώ να τα αγαπάω μέχρι σήμερα.
Ο τρόπος που με κοιτάζει είναι μοναδικός, πάντα ήταν.
Παρατηρεί τα σημάδια στον λαιμό μου.
«Γιατί τα κάλυψες;», παραπονιέται ακουμπώντας απαλά με τα ακροδαχτυλα του το σημείο που βρίσκονται τα σημάδια. «Τα έκανα για να φαίνονται, όχι για να τα καλύψεις».
«Δεν μπορούσα να πάω στην δουλειά έτσι», κουνάω το κεφάλι μου.
«Γιατί όχι;», σμίγει τα φρύδια του.
Αποφασίζω να μην συνεχίσω αυτήν την συζήτηση, μα να τον ρωτήσω κάτι που στα αλήθεια με επίγει.
«Με ποιον μιλούσες;», ψιθυρίζω απαλά.
Τα δάχτυλα του χαϊδεύουν απαλά το πρόσωπο μου και τελικά χαμογελάει.
«Έναν φίλο από την συμμορία», λέει τελικά απλά, σαν να μου λέει
δεν χρειάζεται να ξέρεις.
VOUS LISEZ
Follow the laws
Fanfiction«Ονομάζομαι Cameron Dixon», τα μάτια του συναντούν τα δικά μου. «Με θυμάσαι, έτσι δεν είναι Lexi;» «Lexi Arden;», συνεχίζει, με ένα σαρδόνιο χαμόγελο να κοσμεί το πρόσωπο του. Δεν είναι δυνατόν. Τα χέρια και ο λαιμός του είναι γεμάτα τατουάζ, συμπε...
