Αφού τελειώνουμε με τις διαδικασίες της κατάθεσης για το τι συνέβη πριν δύο ώρες στην αποθήκη, βγαίνουμε έξω από το τμήμα.
Ο Cameron στέκεται στο αμάξι μου και βγάζει ένα τσιγάρο. Το τοποθετεί στα χείλια του και ύστερα το ανάβει.
Ρουφάει τον καπνό και για μια στιγμή ζηλεύω το τσιγάρο που ακουμπάει τα χείλη του. Φυσάει τον καπνό και ρίχνει το κεφάλι του πίσω.
«Γιατί δεν θέλεις να πάμε στο νοσοκομείο, να δουν και τις δικές σου πληγές;», τον κοιτάζω και φέρνω τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου.
Ο Cameron απλά κουνάει το κεφάλι του αρνητικά χωρίς να μου πει τον λόγο που δεν θέλει να πάμε. Πήγαμε εξαρχής για να μου κάνουν ράμματα μα εκείνος αρνήθηκε να δουν τις δικές του πληγές.
Αν και ξέρω τον λόγο που δεν ήθελε να τον εξετάσουν, ήθελα να σιγουρευτώ.
Δεν μας αρέσουν γενικώς τα νοσοκομεία. Από σχετικά μικρή ηλικία πηγαίναμε εκεί, συνήθως για ότι μας έκαναν οι γονείς μας.
Μια φορά, ο πατέρας του Cameron είχε θυμώσει τόσο πολύ μαζί που τον είχε κάψει με το σίδερο, απειλώντας τον πως αν το πει στον οποιονδήποτε θα τον πνίξει στον ύπνο του. Και όλα αυτά όταν ο Cameron ήταν μονάχα επτά ετών.
Ίσως για αυτό εγώ και ο Cameron ήρθαμε τόσο κοντά, από μικρή ηλικία.
Οι γονείς μας ήταν τα ίδια σκατά και εμείς είχαμε τόσα πολλά κοινά.
Ήταν σαν να είχαμε βρει κυριολεκτικά το άλλο μας μισό.
«Γιατί είσαι με την φανέλα;», με ρωτάει επεξεργάζοντας με τα μάτια του το σώμα μου. Βάζει το χέρι χέρι του στην τσέπη του και σμίγει τα φρύδια του.
Γλείφω τα χείλη μου και δένω τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου.
«Εκείνος μου είπε να βγάλω την μπλούζα μου», ανασηκώνω τους ώμους μου αδιάφορα και τα χέρια του σφίγγονται, ξεφυσάει εκνευρισμένος και παίρνει τα μάτια του από πάνω μου.
Με μια κίνηση βγάζει το δερμάτινο του και το ακουμπάει στους ώμους μου.
«Ευχαριστώ», λέω χαμηλόφωνα.
Δεν απαντάει και φέρνει το τσιγάρο στα χείλη του, φυσάει τον καπνό με έναν τρόπο που μόνο εκείνος μπορεί.
«Δεν πιστεύω πως σκότωσες έναν τυπά για εμένα», γελάει ξαφνικά. Τα μάτια του έρχονται σε επαφή με τα δικά μου και το γέλιο του μετριάζει και μετατρέπεται σε ένα αχνό χαμόγελο, σαν να με ευχαριστεί για αυτό.
Γλείφω τα χείλη μου γιατί έχουν ξεραθεί και τον πλησιάζω. Παίρνω το τσιγάρο από τα χείλη του και κάθομαι πάλι πίσω.
ESTÁS LEYENDO
Follow the laws
Fanfic«Ονομάζομαι Cameron Dixon», τα μάτια του συναντούν τα δικά μου. «Με θυμάσαι, έτσι δεν είναι Lexi;» «Lexi Arden;», συνεχίζει, με ένα σαρδόνιο χαμόγελο να κοσμεί το πρόσωπο του. Δεν είναι δυνατόν. Τα χέρια και ο λαιμός του είναι γεμάτα τατουάζ, συμπε...
