«Συλλαμβάνεσαι για τον φόνο των δύο ανδρών». Κρατάω τα χέρια του Cameron δυνατά πίσω από την πλάτη του και περνάω αμέσως τις χειροπέδες στα χέρια του.
«Τι λες; Δεν σκότωσα-
«Έχεις το δικαίωμα να μην μιλήσεις. Οτιδήποτε πεις θα χρησιμοποιηθεί στο δικαστήριο εναντίον σου», τον προειδοποιώ διακόπτοντας τον και με κοιτάζει με ένα από τα πιο εχθρικά βλέμματα του.
Δεν περίμενα και κάτι παραπάνω.
Αν το βλέμμα του μπορούσε να με σκοτώσει, τώρα θα ήμουν νεκρή.
Ο Logan βάζει το όπλο στην θήκη του και παίρνει απότομα τον Cameron από μπροστά μου, μα σταματάει πριν ανοίξει την πόρτα.
«Που τον ξέρεις;», σχεδόν ψιθυρίζει μέσα από τα δόντια του και ταρακουνάει τον άντρα που κρατάει.
Ο Cameron ρολάρει τα μάτια του και μας κοιτάζει. «Τα ερωτικά καυγαδάκια σας άλλη ώρα, θα ξεράσω», απαντάει με βλοσυρό τρόπο.
«Θα μιλήσουμε μετά», του εξηγώ και ακουμπάω τον ώμο του. Εκείνος γνέφει και του ανοίγω την πόρτα για να βγούμε έξω.
Ακολουθώ τον Logan έως το περιπολικό. Ανοίγω την πόρτα και κρατώντας το κεφάλι του Cameron για να μην χτυπήσει στην πόρτα του αμαξιού τον βάζω στο πίσω κάθισμα, με ένα βαθμό δυσκολίας εφόσον δεν έπαψε να αντιστέκεται.
Αναγκάστηκα να τον απειλησω τέσσερις φορές μέσα σε λιγότερο από ένα λεπτό.
Έχει σοβαρά προβλήματα θυμού.
«Θα τον πάω στο αστυνομικό τμήμα. Εσείς πάρτε κατάθεση από τους υπόλοιπους και ελέγξτε το σπίτι, τα ασθενοφόρα είναι ήδη καθοδόν για να παραλάβουν τα πτώματα, το ίδιο και ο Kail για τις ιατροδικαστικές φωτογραφίες», ενημερώνω τον Adam ξερά προσπερνώντας τον.
Ο Cameron με κοιτάζει εχθρικά πίσω από το κάθισμα, καθώς έχει ένα μόνιμο βλέμμα που σκοτώνει.
Ο Logan με κοιτάζει,
«θέλεις να έρθω μαζί;»
Εγώ γνέφω αρνητικά. «Δεν χρειάζεται, εδώ θα φανείς πιο χρήσιμος», του λέω μπαίνοντας στο περιπολικό.
Αναστενάζω πριν ξεκινήσω.
«Αν με αφήσεις να φύγω υπόσχομαι να μην ξανά συναντηθούν οι δρόμοι μας», μου προτείνει απλά ο Cameron.
Αν ειλικρινά πιστεύει πως θα τον αφήσω ελεύθερο ενώ βρισκόταν σε σκηνή εγκλήματος και είναι ύποπτος για διπλό φόνο, είναι βαθιά γελασμένος.
YOU ARE READING
Follow the laws
Fanfiction«Ονομάζομαι Cameron Dixon», τα μάτια του συναντούν τα δικά μου. «Με θυμάσαι, έτσι δεν είναι Lexi;» «Lexi Arden;», συνεχίζει, με ένα σαρδόνιο χαμόγελο να κοσμεί το πρόσωπο του. Δεν είναι δυνατόν. Τα χέρια και ο λαιμός του είναι γεμάτα τατουάζ, συμπε...
