Μετά το φιλί μας ο Cameron έφυγε σαν κυνηγημένος. Ίσως το μετάνιωσε. Ίσως δεν το ήθελε εξαρχής. Ίσως δεν του άρεσε όπως το προηγούμενο.
Ίσως, ίσως ίσως.
Μισώ την λέξη ίσως.
Σου χαρίζει μια αβεβαιότητα. Εκφράζει την πιθανότητα, κάτι που, μπορεί να συμβεί, αλλά μπορεί και όχι.
Aκουμπάω τα χείλια μου. Διάολε, τον θέλω τόσο πολύ. Ακόμη, μετά από οχτώ χρόνια εγώ τον θέλω, τον ζητάει η ψυχή μου, το σώμα μου. Όλα μέσα μου φωνάζουν Cameron.
Αυτή η διπολική συμπεριφορά του, ακόμη δεν τον έχει εγκαταλείψει και με τρελαίνει. Η διάθεση του αλλάζει μέσα σε δευτερόλεπτα και από εκεί που είναι χαρούμενος, σκέφτεται κάτι και ουρανοκατέβατα, γίνεται κατσουφης και φεύγει μακριά μου χωρίς να μου δώσει κάποια ιδιαίτερη εξήγηση.
Αυτή τη φορά, μου είπε ένα:
«Πρέπει να μείνω μακριά σου, και δεν τα καταφέρνω πολύ καλά όταν τα χείλη σου είναι κολλημένα στα δικά μου».
Και έφυγε.
Έτσι απλά.
Μερικές φορές δεν μπορώ να τον ψυχολογισω.
«Αρχηγέ, συγγνώμη που άργησα. Δεν κοιμήθηκα πολύ. Σε τριάντα λεπτά θα είμαι στο τμήμα», πληκτρολογώ και στέλνω κλείνοντας το τηλέφωνο, διότι δεν έχει πολύ μπαταρία και δεν προλαβαίνω να το φορτίσω.
Φοράω την στολή μου και αφού καλύψω με concealer τους μαύρους κύκλους κάτω από μάτια μου, ψεκάζομαι κυρίως τον λαιμό μου με την κολόνια μου, όταν την προσοχή μου τραβάνε κάποια σημάδια.
Ω Θεέ μου. Αγγίζω τον λαιμό μου, ο οποίος είναι γεμάτος σημάδια από τα χθεσινά φιλιά του Cameron.
Απομακρύνω τα μαλλιά μου και εστιάζω καλύτερα, παρατηρώντας τα στον καθρέφτη. Αυτά κοίταγε ο Cameron τόση ώρα, όμως δεν μου το είχε αναφέρει.
Ίσως ήθελε να τα δω μόνη μου.
Απλώνω concealer και στο σημείο του λαιμού μου. Το ταμπονάρω με το σφουγγαράκι μα φαίνεται ακόμη, όχι τόσο έντονα βέβαια, αλλά δεν παύει να ξεχωρίζει.
Γαμώτο σου, Cameron. Έπρεπε να αφήσεις σημάδι; Για κάποιο λόγο πάντα το έκανε.
Αποφασίζω να αφήσω τα μαλλιά μου ελεύθερα για σήμερα, θα βοηθήσουν στο να μην φαίνονται. Δεν θέλω να δει ο οποιοσδήποτε τα σημάδια και να έχει λόγο να με σχολιάζει.
Παίρνω τα κλειδιά μου και βγαίνω έξω.
Κλειδώνω και τις τέσσερις φορές την πόρτα ασφαλείας και προχωράω προς το αμάξι μου.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Follow the laws
Hayran Kurgu«Ονομάζομαι Cameron Dixon», τα μάτια του συναντούν τα δικά μου. «Με θυμάσαι, έτσι δεν είναι Lexi;» «Lexi Arden;», συνεχίζει, με ένα σαρδόνιο χαμόγελο να κοσμεί το πρόσωπο του. Δεν είναι δυνατόν. Τα χέρια και ο λαιμός του είναι γεμάτα τατουάζ, συμπε...
