Νιώθω τόσο ηλίθια που πίστευα πως αυτήν την φορά ήταν διαφορετικά.
Πως ο Cameron ήταν διαφορετικός. Έπρεπε να το περιμένω.
Τα λόγια του γυρνούν στο κεφάλι μου. «Είναι μια ηλίθια μπάτσος που δεν νιώθω τίποτα για την πάρτη της», επαναλάβω στον εαυτό μου θυμίζοντας μου τα σκληρά λόγια του.
Τι περίμενα τέλος πάντων; Πως μετάνιωσε; Απλά το είπε έτσι, για να του φύγει το βάρος που κουβαλάει οχτώ χρόνια. Μα ποιο βάρος; Δεν νιώθει τύψεις. Μου έδωσε να το καταλάβω καλά αυτό πριν λίγο.
Και το γεγονός του ότι δεν προσπάθησε καν να με σταματήσει είναι ακόμη ένα σημάδι που μου δείχνει ότι δεν νοιάζεται, και αυτά που είπε στον Aaron δεν ήταν λόγια του αέρα, αλλά αυτά που δεν μπορούσε να παραδεχτεί σε εμένα.
Θα προτιμούσα χίλιες φορές να μου πει πως δεν τον ενδιαφέρω, μα επέλεξε να μην το κάνει και αντί αυτού, άρχισε να μιλάει ειρωνικά για εμένα, σε ποιον;
Στον Aaron, που πήγε να μας σκοτώσει, που πυροβόλησε τον Cameron στον ώμο και ο Cameron τι έκανε; Τον έβαλε μέσα στο ίδιο του το σπίτι και ξαφνικά έγιναν φιλαράκια.
Τα δάκρυα μου δυστυχώς κάνουν την εμφάνιση τους μα τα σκουπίζω αμέσως. Το κινητό μου χτυπάει και το σηκώνω στο ύψος μου. Φυσικά και είναι ο Cameron.
Με μια κίνηση του δαχτύλου μου απορρίπτω την κλήση του, μα ούτε τρία δευτερόλεπτα μετά με καλεί ξανά.
Αυτό επαναλαμβάνεται για πέντε φορές ακόμη και απαυδισμένη από την παιδιάστικη συμπεριφορά του παίρνω το τηλέφωνο μου στα χέρια μου.
Αρχίζω να οδηγώ και βάζω το κινητό μου στο αυτί μου, στηρίζοντας το με τον ένα μου ώμο.
«Τί θέλεις;», αναστενάζει κουρασμένη και στρίβω απότομα στον κεντρικό.
«Lexi...»
«Αν θέλεις να ζητήσεις συγγνώμη δεν χρειάζεται, όπως σου είπα και πριν...»
«Σκάσε γαμώτο σου, σκάσε λίγο και άκουσε με», σχεδόν με παρακαλάει και αφήνω μια ανάσα.
Απομακρύνω ελάχιστα το κινητό από το πρόσωπο μου και ξεφυσαω, προσπαθώντας να μην ακουστεί το έντονο αναφηλυτο μου. Δεν θέλω να του δείξω πως με πείραξαν τα λόγια του. Άσχετα αν του το έδειξα με την συμπεριφορά μου, δεν θέλω να κλάψω μπροστά του. Αυτό θα ήταν το αποκορύφωμα.
Δεν μιλάω, παρά μόνο περιμένω να ακούσω τι έχει να μου πει.
«Δεν εννοούσα αυτά που είπα για εσένα. Δηλαδή, το ότι σε αποφεύγω ισχύει όντως, μα όλα τα υπόλοιπα ήταν παπαριές για να με παρατηρεί ήσυχο»,
μουρμουρίζει γρήγορα.
VOCÊ ESTÁ LENDO
Follow the laws
Fanfic«Ονομάζομαι Cameron Dixon», τα μάτια του συναντούν τα δικά μου. «Με θυμάσαι, έτσι δεν είναι Lexi;» «Lexi Arden;», συνεχίζει, με ένα σαρδόνιο χαμόγελο να κοσμεί το πρόσωπο του. Δεν είναι δυνατόν. Τα χέρια και ο λαιμός του είναι γεμάτα τατουάζ, συμπε...
