Χτυπάω το κουδούνι του Cameron και η πόρτα ανοίγει αμέσως. Χωρίς να μου πει το οτιδήποτε με τραβάει κοντά του, βάζοντας με στην αγκαλιά του.
«Λυπάμαι, πρέπει», ψιθυρίζει και ύστερα με απομακρύνει απότομα.
Τον κοιτάζω σαστισμένη και προχωράει προς το δωμάτιο. «Ελα πάνω», τον ακούω να λέει και δεν χάνω ευκαιρία να τον ακολουθήσω.
Ακούγεται, σαν να πρόκειται να κάνει κάτι, και μου ζητάει συγγνώμη πριν το κάνει; Ίσως είναι η ιδέα μου, ίσως έκανε κάτι και θέλει να μου ζητήσει συγγνώμη.
Μα ο Cameron δεν μου έχει ζητήσει ποτέ συγγνώμη. Ούτε όταν με πονάει, ούτε όταν με χτυπάει, ούτε όταν μου μιλάει απότομα ή με μειώνει.
Τί άλλαξε τώρα;
Ανεβαίνω τα σκαλιά και φτάνω στο δωμάτιο του, σέρνοντας απαλά την πόρτα του δωματίου του. Κάθεται στην άκρη του κρεβατιού και περνάει νευρικά τα δάχτυλα του στα μαλλιά του.
«Τί συμβαίνει;» τον ρωτάω απαλά.
Αυτός σηκώνει το κεφάλι του σαν ρομπότ και με κοιτάζει ειρωνικά. Σαν να εκνευρίστηκε με κάτι που έκανα, ή είπα.
«Θέλω να χωρίσουμε», μου λέει σοβαρά, χωρίς ίχνος συναισθήματος. Τα μάτια του έχουν χάσει κάθε λάμψη που είχαν, τώρα έχουν σκοτεινιάσει. Δεν μου αρέσει αυτό το σκοτάδι γύρω του.
«Τί πράγμα; Νόμιζα πως τα πηγαίναμε καλύτερα αυτόν τον καιρό, νομίζω πως-
«Πως σε αγαπούσα;», γελάει μα τα ματια του γυαλίζουν, σαν να δαρκύζουν. Σαν να αναγκάζεται να τα πει αυτά.
«Ναι», παραδέχομαι σκύβοντας το κεφάλι μου.
Νιώθω το βλέμμα του να με καίει. Βαράει μια δυνατή μπουνιά στον τοίχο και ουρλιάζει. «Γαμωω», γκαρίζει καθώς η φωνή του σπάει.
Τον κοιτάζω τρομαγμένη, δεν το έχει δει ξανά σε τόσο άσχημη κατάσταση.
«Cameron τί έχεις πάρει;», τον πλησιάζω ανοίγοντας τα μάτια του. Είναι κατακόκκινα, και το γέλιο του ηχεί μα σταματάει απότομα μόλις τα μάτια μας συναντιούνται.
«Φύγε μακριά μου», ουρλιάζει και με σπρώχνει με δύναμη πίσω.
Πέφτω στην ντουλάπα και ένας δυνατός γδούπος ακούγεται από την συντριβή μας. «Τί έχεις πάθει;», ψιθυρίζω.
Τα δάκρυα μου κάνουν την εμφάνιση τους και με κοιτάζει θυμωμένος.
«Απλά δεν σε γουστάρω πλέον, μου πέρασε. Για αυτό φύγε», γρυλίζει δείχνοντας μου την έξοδο. «Και μην τολμήσεις να γυρίσεις ξανά!»
ESTÁS LEYENDO
Follow the laws
Fanfic«Ονομάζομαι Cameron Dixon», τα μάτια του συναντούν τα δικά μου. «Με θυμάσαι, έτσι δεν είναι Lexi;» «Lexi Arden;», συνεχίζει, με ένα σαρδόνιο χαμόγελο να κοσμεί το πρόσωπο του. Δεν είναι δυνατόν. Τα χέρια και ο λαιμός του είναι γεμάτα τατουάζ, συμπε...
