Follow the laws

n i n e t e e n

L e x i

Παρατηρώ τον Cameron που κοιμάται. Έχει στρέψει το σώμα του προς το μέρος μου, το χέρι του στηρίζει το κεφάλι του και τα μάτια του είναι κλειστά. Οι πυκνές βλεφαρίδες του ξεχωρίζουν, πάντα το έκαναν.

Πάντα ζήλευα τις βλεφαρίδες του και κάθε φορά που του το έλεγα, γελούσε.

Κουνιέται λίγο από την θέση του και αντιλαμβάνομαι πως στο χέρι του κάτω από την κουβέρτα, κρατάει όπλο.
Τι σκατά; Κοιτάζω απευθείας πάνω μου και το 19αρι μου λείπει. Γιατί ο Cameron κρατάει το όπλο μου;

Πλησιάζω γρήγορα προς το μέρος του και παίρνω το όπλο από το χέρι του, βάζοντας το στην θήκη μου. Αν τον έβλεπε η οποιαδήποτε νοσοκόμα εκείνος θα έμπαινε σε μπελάδες. Και είναι το τελευταίο πράγμα που θέλω.

Τον παρατηρώ από κοντά. Θεέ μου, είναι ακόμη πιο όμορφος από κοντά.
Μερικές τρίχες έχουν αρχίσει φυτρώνουν στο πρόσωπο του, κάνοντας τον ακόμη πιο ελκυστικό από ότι είναι ήδη. Τα σαρκώδη χείλη του είναι σκιασμένα, με ελάχιστο αίμα επάνω τους. Μπορώ να διακρίνω με ευκολία τα τατουάζ και το μελάνι στο δέρμα του.

Περνάω τα δάχτυλα μου μέσα από τα ατημέλητα μαλλιά του, πάντα του άρεσε να το κάνω αυτό, με την μόνη διαφορά ότι στην προκείμενη περίπτωση το κάνω επειδή το θέλω εγώ.

Χαμογελάω άνευ λόγου και βγαίνω από το δωμάτιο όταν η απαλή φωνή του με σταματάει. «Τί, φεύγεις χωρίς αντίο;», ακούγεται σαρκαστικά η φωνή του.

Μένω στάσιμη για κάποια δευτερόλεπτα επεξεργάζοντας αυτό που μου είπε και τελικά γυρνάω προς το μέρος του. «Δεν θα είναι και η πρώτη φορά», εξηγώ απλά και παρατηρώ τις εκφράσεις του που αλλάζουν.

Σηκώνει αδιάφορος τα φρύδια του και απομακρύνει το βλέμμα του από πάνω μου.

Αναστενάζω άηχα.
«Θα φας πρωινό και θα υπογράψεις για εξιτήριο. Εκτός κι αν πιστεύεις πως πρέπει να μείνεις κι άλλο», σηκώνω τους ώμους μου και με κοιτάζει απευθείας κουνώντας το κεφάλι του αρνητικά.

«Οχι. Όχι άλλο. Πνίγομαι», εξηγεί αμέσως. «Και εσύ το ίδιο. Οπότε ας πάρουμε τον μπούλο από εδώ μέσα», με καίει με το βλέμμα του.

Θυμάται... Εξάλλου ο φόβος μας για τα νοσοκομεία είναι κοινός. Νόμιζα πως θα είχε ξεχάσει τα πάντα με το πέρασμα των χρόνων, πράγμα που από ότι φαίνεται δεν έγινε. Χαμηλώνω το βλέμμα μου και αγνοώ τις αναμνήσεις μας που εισβάλλουν στο κεφάλι μου.