«Δεν», κομπλάρω, «δεν πειράζει», ψιθυρίζω σιγανά στον λαιμό του.
Με βγάζει από την αγκαλιά του και κουνάει το κεφάλι του αρνητικά.
«Οχι. Πειράζει», λέει σοβαρά. «Δεν-
«Θυμάσαι τα πάντα;», τον διακόπτω μη θέλοντας να συνεχίσει με αυτό το θέμα, μα θέλοντας πολύ να μάθω αν θυμάται τι παραλίγο να γίνει χθές, ή απλά θυμάται αποσπάσματα εκείνης της νύχτας.
Σταματάει να μιλάει και με κοιτάζει, παίρνοντας ένα πονηρό χαμόγελο.
«Φυσικά και θυμάμαι», γελάει στραβά.
«Ξεχνιέται κάτι τέτοιο;», ρωτάει πονηρά καίγοντας με με το βλέμμα του.
«Α, εντάξει».
«Ακόμα το κατέχεις το άθλημα πάντως», μου κλείνει το μάτι.
«Εε;»
Ο Cameron ακουμπάει την πλάτη του στην καρέκλα και δένει τα χέρια του κάτω από το στήθος του. Παρατηρώ τις φλέβες των χεριών του μα εστιάζω στο πρόσωπο του διότι καρφώνομαι.
«Η γλώσσα σου δεν έχει χάσει το ταλέντο της», μου λέει πονηρά σηκώνοντας τους ώμους του. «Το συνειδητοποίησα χθές, που η γλώσσα σου εγλυφε το σώμα μου, ο τρόπος που με φιλαγες-
Πριν προλάβει να ολοκληρώσει τα πονηρά λόγια του παίρνω ένα διακοσμητικό πλαστικό μήλο από το τραπέζι και το πετάω με προορισμό το κεφάλι του, μα το πιάνει στον αέρα.
«Καλά καλά, σταματάω», γελάει εφόσον καταλαβαίνει πως ντρέπομαι και σταματάει με τα πονηρά λόγια, όμως οι πονηρές ματιές του εξακολουθούν να υπάρχουν.
«Μην με κοιτάς έτσι», τον μαλώνω απαλά δένοντας τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου και γουρλώνει τα μάτια του προσποιούμενος τον ανήξερο.
«Πώς έτσι;»
Φαίνεται να το διασκεδάζει…
«Ξέρεις πως», ρολάρω τα μάτια μου.
Ξεροκαταπίνω ντροπιασμένη και στρέφω το βλέμμα μου αλλού.
Παίζω νευρικά με μια κλωστή που εξέχει από την ζακέτα μου, πράγμα που δεν περνάει απαραίτητο από μεριάς του Cameron.
Εστιάζει στιγμιαία τα μάτια του εκεί και για να αποφύγω την καυστική μάτια του, πίνω λίγο από τον ζεστό καφέ μου.
Με αντιγράφει και φέρνει αργά την κούπα στα χείλια του και αφού μου χαρίσει ένα ακόμη πονηρό χαμόγελο, πίνει μια γουλιά από τον καφέ του.
Γλείφει αισθησιακά τα χείλια του και απομακρύνει την κούπα αργά από το στόμα του, ακουμπώντας την στο τραπέζι.
ESTÁS LEYENDO
Follow the laws
Fanfic«Ονομάζομαι Cameron Dixon», τα μάτια του συναντούν τα δικά μου. «Με θυμάσαι, έτσι δεν είναι Lexi;» «Lexi Arden;», συνεχίζει, με ένα σαρδόνιο χαμόγελο να κοσμεί το πρόσωπο του. Δεν είναι δυνατόν. Τα χέρια και ο λαιμός του είναι γεμάτα τατουάζ, συμπε...
