C a m e r o n
Αφού σιγουρευόμαι πως η Lexi έχει αποκοιμηθεί σηκώνομαι όρθιος. Σκεπάζω το γυμνό σώμα της με την κουβέντα και αφήνω ένα απαλό φιλί στον ώμο της.
Ντύνομαι στα γρήγορα και βγαίνω αθόρυβα από το σπίτι της.
Μπαίνω στο αμάξι με προορισμό το ηλίθιο κτήριο. Αν ο ηλίθιος μαλάκας που επιτέθηκε στην Lexi νόμιζε πως θα την βγάλει καθαρή κάνει μεγάλο λάθος.
Διάολε την χτύπησε, προκάλεσε ολόκληρη μελανιά στο πλευρό της και εκείνη δεν μου είπε τίποτα για να με προστατέψει.
Μα… όσο εκείνη προστατεύει εμένα…, ποιος προστατεύει εκείνη;
Τι στον πούτσο απέγινε το δεν βαράμε γυναίκες; Αν και δεν μπορώ να είμαι εγώ αυτός που το λέει από την στιγμή που και εγώ ασκούσα βία πάνω της, παλαιότερα.
Δεν ξέρω τι σκεφτόμουν, ήμουν υπερβολικά πολύ μαστουρωμένος και μεθυσμένος για να σκεφτώ τί ήταν σωστό και τί λάθος. Και όταν πια αντιλαμβανόμουν τι είχα κάνει… πλέον ήταν αργά. Η πράξη είχε ήδη γίνει και δεν γινόταν να παρθεί πίσω. Είχα αφήσει ήδη τα σημάδια μου πάνω της.
Δεν ξέρω γιατί η Lexi δεχόταν να την χτυπάω, έστω και αν την χαστούκιζα ή την έσπρωχνα μονάχα, αυτό δεν το κάνει λιγότερο άθλιο από ότι είναι ήδη.
Δεν ξέρω γιατί όταν έκλαιγε δεν σταματούσα, δεν ξέρω τι στον πούτσο πήγαινε λάθος μαζί μου -και ακόμη πηγαίνει-
Πιστεύω πως μια ημέρα θα κατηγορήσει εμένα. Ίσως είμαι υπερβολικά κατεστραμμένος για να μπορέσω να διορθωθώ.
Μα είμαι υπερβολικά απελπισμένος για να της υπενθυμίσω όλα αυτά και να της ζητήσω να με αφήσει. Ίσως πρέπει να το κάνω εγώ… για το καλό της.
Μα την χρειάζομαι για να είμαι ειλικρινής. Νιώθω χαμένος χωρίς εκείνη. Εκείνη με συγκρατεί, κατεστάλει την οργή μου, ηρεμεί τους δαίμονες μου.
Της έχω δώσει χιλιάδες λόγους για να με εγκαταλείψει, μα δεν το έχει κάνει.
Άραγε… όταν την ρώτησα αν μετάνιωσε που με γνώρισε, έλεγε αλήθεια όταν είπε «οχι» ; Δεν γνωρίζω και δεν νομίζω πως θέλω να μάθω πως θα αντιδρούσα αν ήμουν στην θέση της…
Ο δρόμος είναι σκοτεινός και χωρίς κανένα φως να υπάρχει ανοικτό, όμως το να ανοίξω το φλας του αυτοκινήτου θα τραβήξει την προσοχή πάνω μου.
Ανάβω το κινητό μου, η ώρα είναι
02:00 π.μ. και έχω δέκα τις εκατό, μα το βάζω στην τσέπη του τζιν μου.
YOU ARE READING
Follow the laws
Fanfiction«Ονομάζομαι Cameron Dixon», τα μάτια του συναντούν τα δικά μου. «Με θυμάσαι, έτσι δεν είναι Lexi;» «Lexi Arden;», συνεχίζει, με ένα σαρδόνιο χαμόγελο να κοσμεί το πρόσωπο του. Δεν είναι δυνατόν. Τα χέρια και ο λαιμός του είναι γεμάτα τατουάζ, συμπε...
