Si Rosita ay nag iisang anak lamang , isang anak mayaman labing siyam na taon gulang (19) taga maynila . Ang kanyang ama ay isang Sikat at magaling na abugado, ang kaniya namang ina ay Doktora sa isang malaking ospital sa Pampanga .
Habang si Armand...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
{Armando} Sa kubo, Hating gabi at malakas ang ulan
Nakatulog na si Rosita , malakas parin ang ulan sa tingin ko ay hindi kami makakauwi .. nag aalala ako dahil baka mapagalitan si Rosita kay aling pasing . Habang nag papahinga si Rosita ay ipinag luto ko s'ya ng kanyang makakain .
Ngayon ko lamang s'ya masisilayan ng matagal . Napaka ganda parin nya maging sa kanyang pag himbing ..
"Armando"
Tinawag ako ni Rosita , hindi ko alam kung nananaginip lamang sya .
"May kailangan kaba o dikaya naman ay gustong kainin ? Tubig gusto mo ba? Kumusta ang pakiramdam mo?"
Nangangambang tanong ko kay Rosita .
Hinawakan nya muli ang aking kamay at nilagay sa kanyang dibdib .. napalunok ako sapagkat hindi ko pa naramdaman ang ganitong bagay .
Niyakap nya ang aking kamay . Hinayaan ko lamang sya para hindi sya ginawin pa .
"Hindi kaba nangangawit ? Kanina kapa nakaupo sa harapan ko .. Mahiga ka .. tska ka tumalikod sakin para hindi ka mangawit" Sabi sa akin ni Rosita
"Naku . Rosita , ayos lamang ako . Hwag mokong intindihin . Ang mahalaga ay ang kalagayan mo . Mag pahinga ka nalamang at ako ng bahalang mag paliwanag bukas kay aling pasing" Sabi ko kay rosita habang nilalagay ko ang basang panyo sa kanyang noo .
"H'wag mong masyadong isipin yun . May iniwan akong sulat kay aling pasing . Ang alam nya ay hindi tayo mag kasama . Mabuti nalamang at nilagay ko sa sulat na pupunta ako sa tyahin ko sa Bulacan" Sabi sakin ni Rosita habang syay nakangiti .
Mabuti nalang kung ganoon. Hindi ko rin alam ang ipapaliwanag kung sakali man malaman nilang mag kasama kami ... nakatulog na ulit si Rosita .Inaantok narin ako . Ang ulan ay hindi pa tumitila , kaya naisip kong matulog na rin .. hindi ako humiga sa tabi ni Rosita pero naka bantay parin ako sa kanya .
Marso 16, 1941 - Alas sais ng umaga
Hindi ko namamalayan napasarap ang tulog ko . Muntikan ko ng makalimutan na may sakit nga pala si Rosita ,
"Rosi—"
Wala na sya sa higaan nya . Saan sya nag punta? Naptingin ako sa aking kamay . Yung laso na suot nya pang ipit sa kanyang buhok ay nasa palad ko .
Mabuti na kaya ang kanyang karamdaman?
Bumangon na ako at nag simula ng mag lakad pabalik ng Hasyenda . Nag aalala parin ako sa kanyang kalagayan ...
