Ay Yıldız' ın Gölgesi

25- Asena değil Elmas

Montu çıkardılar üstindekini sıvadı. İki delik daha ortaya çıktı. Ömer bunlara baktı.

- Ne?!?!? İki tane daha mı?

Nabzını kontrol etti.

- KAHRETSİN!!!!!

- Ömer!?!!!

- Komutanım nabzı düşüyor.

Sakar

- Ne demek nabız düşüyor?

- O ...

Tutulup devam etti. Ama sesi kısık ve cılız çıkmıştı

- Ölüyor.
......................................................................
- ÖMER BİRŞEY YAP!

Ömer şoka girmişti hiçbirşey yapamıyordu.

- ÖMER!!!

Kendine geldi. Önce kalp masajı yaptı. Sonra Sakar'a devredip kurşunları hızlıca çıkardı ve dağladı. Nabzı kontrol etti. Birşey değişmemişti. Hortumu çıkardı. Nabzını ben konturol ettim. Bu sırada telsizden ses geldi.

- Komutanım. Komutanım bir şey söyleyin...

- Yağız.

- Ablama birşey oldu. Hissediyorum, noluyor?

- Yağız, Asena'nın kalbi durdu.

- Ne!?!!?

- Komutanım, yaklaştırın telsizi ona lütfen.

Telsizi yaklaştırdım.

- Tamam.

Dedim. Yağız

- Abla... Ölme... Abla benim tek ailem sensin. ... Benim yetim kalmama izin verme Ablam. Aile kavramının benim için en önemli kelimesi olan Abla kelimesinden yoksun bırakma... Abla ... Abla yalvarırım uyan bisey de ... Ablam ... Abla yalvarırım.

Yağız ağlıyordu. Yani öyle ses geliyordu. Yağız, sadece Asena'nın şehit haberi aldığında böyle korkmuştu. Sesi titriyor ağlıyor ve hıçkırıyordu. Biraz durdu.

- Abla...

Kısık bir sesle

- Ya..ğız...

Diyen Asena'ya döndük. Hemen nabzını kontröl ettim geri dönmüştü. Bu sırada Yağız

- Abla. Serdar komutanım. Ablamın sesi geldi. O yaşıyor mu?

- Evet Yağız, evet.

Telsiz kapandı herkes şükür çekti. Asena, ağzının kenarıyla gülümsedi. Kısık gözlerle bize baktı. Biraz zorla olsada konuşuyordu

- Sakar...

Sakar yanına gitti

- Emredin komutanım.

Öksürük devam etti. Sakar sevinçten ağlıyordu

- Ne işin var kızım... senin burda... Ben seni... yollamadım mı...