မျက်လုံးဖွင့်ဖွင့်ချင်း မသဲကွဲသည့် အမြင်အာရုံထဲဝင်လာသည်က မရင်းနှီးသော မျက်နှာကျက်။
မျက်လုံးတို့ကို အကြမ်းပတမ်း ပွတ်တိုက်ရင်း ကုတင်ပေါ်တွင် ဂျီမင်း ငေါက်ကနဲထထိုင်လိုက်သည်။
အတွေးထဲတပြိုင်နက် ဝင်လာသည်က ကြောက်စိတ်
နှင့် စိုးရိမ်စိတ်။
သူ ဘယ်ရောက်နေပါလိမ့်။
မနေ့ညက မှတ်ဉာဏ်တို့ကို သူတက်နိုင်သလောက်
တူးဖော်ကြည့်ရင်း မျက်လုံးတို့က ပွင့်လာသည့် တံခါးဆီသို့ လှစ်ကနဲ အကြည့်ရောက်သွား၏။
"နိုးပြီလား "
ချိုအေးအေး အပြုံးပိုင်ရှင်လူက သူ့အား လေသံချိုလေးနှင့် မေးလာသည်။ မြင်နေကျ မျက်နှာမဟုတ်
သည့် အတွက် ဂျီမင်းအတော်အတန် စဥ်းစားယူရသည်။ ထိုမှသာ တဖန် ပြန်၍ မနေ့ညက မသောက်ခဲ့
စဥ် အချိန်ကို ပြန်တွေးရသွားလေသည်။
" ဂျင် Hyung"
ခပ်တိုးတိုး သူ့အသံအား သဘောကောင်းသည့် ဂျင် Hyungက ဆက်ပြောလေဆိုသည့် အဓိပ္ပါယ်နှင့် အသာလေး ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။
"ဟို...ကျွန်တော် "
မနေ့ညကအကြောင်း အကြောင်းစုံပြန်မမှတ်မိ၍ အနေခက်မိသောကြောင့် သူရှေ့ဆက်မမေးရဲသည်ကို ဂျင်Hyungက သိနားလည်သည့်အလား သူ့ကို ပြုံးပြလေသည်။
" ညက ဂျီမင်းလေး အမူးလွန်နေလို့ Hyungတို့ဆီမှာပဲ ခေါ်ထားလိုက်တာ စိတ်ချ ဂျီမင်းလေး အိမ်ကိုလဲ အကျိုးအကြောင်းပြောထားပါတယ် "
"ဟုတ် ကျေးဇူးပါ ဂျင်Hyung"
နေရခက်ခက်နှင့် အင်္ကျီလက်နားတွေကို လုံးချေနေရာမှ ဂျီမင်း တစ်ခုသတိပြုမိသွားပြန်သည်။
အင်္ကျီ ။ ဟင် သူဝတ်ထားခဲ့တဲ့အင်္ကျီတွေရော။
မနေ့က သူဝတ်ထားတဲ့အင်္ကျီ နှင့် ခြားနားစွာ ညအိပ်ဝတ်စုံပွပွကြီးက သူ့ကိုယ်ပေါ်တွင် နေရာယူနေ၏။
မျက်လုံးပြူး မျက်ဆံပြူးနှင့် အတွေးပေါက်နေသည့် သူ့ကို ဂျင်Hyungက ကြည့်ရင်း ခပ်သောသောလေး ရယ်သည်။
