STUCK BETWEEN TWO BLUE-HAIRED GUYS ( #wattys2020 ) [UNEDITED]

BLUE-HAIRED EIGHT

SORRY

Kinabahan ako sa paraan nang paninitig niya saakin ngayon, na siyang dahilan kaya bumalik na naman ang nararamdaman kong kilabut sa kaniya. Nagsitayuan lahat ng mga balahibo ko sa katawan. Shit this crackhead Daniel.

"Okay. I'll be your date," I said, trying to maintain my poise. "Now, can you give me my letter?"

He laughed when he saw my hand shaking as I presented it to him. He laughed even more when I pulled it back and hid behind me.

"You are so cute!" His laughter grew louder.

Yumuko ako nang maramdaman ko ang pamumula ng pisngi ko. Ewan ko ba't bigla akong nakaramdam ng sobrang hiya sa kaniya at hindi ko rin alam ba't ako namumula ng ganito.

Hinawakan niya ang baba ko saka ito inangat.

"And now, you're blushing." Seryoso niyang titig saakin.

Inilayo ko ang mukha ko sa kaniya saka ako tumingin sa gilid niya. Hindi ko kayang suklian ang binibigay niyang tingin saakin ngayon. Pakiramdam ko kasi hinihigop nito ang kaluluwa ko.

"Bigay mo na saakin. Pumayag naman akong maka-date mo, eh."

"Not so fast baby. I still have something to do with you." He winked then tapped my head before he left.

Naiwan akong tulala at magisa sa hagdan. Nilingon ko ang gawi niya nang nakabawi ako sa pagkakatulala.

Nakapamulsa siyang naglalakad na para bang siya lang ang taong natitira sa mundo.

"Hoy, Daniel! Kikindat ka na nga lang, dalawang mata pa ipipikit!" Pahabol kong sigaw bago pa siya tuluyang maglaho sa paningin ko.

Nilisan ko ang hagdan at pumunta sa canteen. Mabuti na lang at bukas pa ito. Nakaligtaan ko pa naman mananghalian kanina dahil sa bigong plano.

May mga estudyanteng nakatambay nang dumating ako. Yung iba tumingin saakin habang ang iba naman ay hindi na ako binigyan ng atensyon. Abalang pinag-uusapan ang nalalapit na acquiantance party.

I ordered chicken burger and buko juice. Naupo ako sa pinakadulo, malayo sa mga grupong nakatambay.

Sa mga ganitong sitwasyon ko ramdam na ramdam ang pagiging loner ko. Ang kakulangan ng kaibigan.

Gano'n na talaga ang buhay. Hindi lahat nagkakaroon ng madaming friends.

I sighed and start eating my food. Ayaw ko nang alalahanin ang dapat 'di inaalala. Malas ko na nga ngayong araw tapos babadtripin ko pa lalo sarili ko. I should be contented with Alyzza for now.

Gusto ko siyang kamustahin ngayon kaso naalala ko, wala pa rin pala akong cellphone.

Naisip ko na naman si Daniel. Hindi ko pa pala nasisingil ang pagsira niya sa cellphone ko. Kailangan niya akong ibili ng bago dahil siya naman ang sumira nito.

Uminit ang pisngi ko nang sumagi na naman sa isip ko ang ang pagkindat niya saakin pati na rin yung pagtawa niya nang malakas.

Hindi na ako nakapagpigil at napalakas ang tawa ko nang paulit-ulit na rumirehistro sa utak ko ang mukha niya no'ng kumindat.

Putspa! Ang alam kong kindat, isang mata lang ang pinipikit, hindi tulad nang kaniya, dalawa!

At paano ko rin makakalimutan ang pagtawa niya, eh, kanina ko lang ata siya nakitang tumawa ng gano'n.

Shit. Ang gwapo niya sa part na 'yon!

I shook my head as I realized how I looked like crazy while laughing alone.

"I shouldn't think him again." I murmured.

I went straight to the parking lot after I got out from canteen. Our car arrived exactly as I arrived.