One More Second (Ajax Fanfictie)

Hoofdstuk 23

p.o.v Matthijs

'Wakker worden!' Ik voel een klap in mijn gezicht. Ik schrik wakker. Meteen voel ik meer klappen. Ik schreeuw van schrik en pijn. Ik probeer mijn ogen open te doen, maar het blijft donker. Ik merk dat mijn handen vastgebonden zijn. Ik raak in paniek. Ik merk dat mijn voeten ook vast zitten gebonden, volgens mij aan stoelpoten. Ik voel een klap met een riem. Pijn vloeit er door mijn lichaam. Er blijven maar klappen komen. Ik schreeuw het uit van pijn. 'Wat gebeurt hier?' hoor ik naast me. De klappen stoppen. Mijn blinddoek wordt afgedaan. Ik moet knipperen tegen het licht. Ik zie Paulo naast me staan. Ronaldo wordt in bedwang gehouden door Szczęsny. Paulo maakt mijn handen en voeten los. Ik zak opzij en hij vangt me voorzichtig op. Langzaam legt hij me op de grond. 'Dank je.' zeg ik zachtjes. 'Het is al goed.' zegt hij. Trillerig haal ik adem. Szczęsny sleurt Ronaldo de kamer uit. 'Is dit jouw kamer?' vraagt Paulo. Ik knik. 'Dan kom je nu met mij mee,' zegt hij. 'Dan kan ik ook zorgen dat Ronaldo niet je buurt komt.' 'Is goed.' fluister ik. Hij helpt me overeind. Trillend blijf ik net staan. Hij ondersteunt me en langzaam lopen we richting zijn kamer. Hij opent de deur en we gaan naar binnen. 'Ga maar liggen,' zegt Paulo. 'Dan ga ik kijken of ik ergens een dokter kan vinden.' Ik knik. Ik ga op bed zitten en Paulo loopt de deur uit. Ik ga liggen. Nu pas heb ik door dat ik geen shirt aan heb. Over mijn borst stromen  kleine stroompjes bloed. Op mijn armen zitten allemaal sneeën en krassen. De pijn is ondraaglijk. Een paar minuten later komt Paulo samen met een dokter de kamer in. 'Wat is er gebeurd?' vraagt de dokter gelijk. 'Incident met Cristiano.' zegt Paulo. De dokter begint mijn wondjes te verzorgen. Ik vertrek mijn gezicht van pijn als ik rechtop moet zitten zodat hij bij mijn rug kan. Na tien minuten is hij klaar. Hij geeft me een nieuw potje zalf en loopt dan de kamer uit. Mijn hele lichaam brandt. Het is pas negen uur 's ochtends maar ik lig al uitgekookt op bed. Paulo komt naast me zitten. 'Ik heb het gevoel alsof niemand van mij houdt.' zeg ik. 'Dat is niet waar,' zegt hij. 'Ik weet zeker dat Donny echt zielsveel van je houdt.' 'Hoe weet je dat?' vraag ik verbaasd. 'Ik zag jullie in de auto,' zegt hij. 'En je had echt heel veel gemiste oproepen van hem.' Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. 'En,' zegt hij. 'Volgens mij houd jij ook zielsveel van hem.' Ik knik en voel hoe ik begin te blozen. Een gaap ontsnapt mijn mond. 'Ga jij maar lekker slapen,' zegt hij. 'Dan ga ik kijken of ik je spullen kan vinden.' Ik knik. 'Is goed,' zeg ik. 'Ookal ben ik pas een uur wakker.' 'Dat geeft toch niks,' zegt hij. 'Als je moe bent, ben je moe. Daar kan je niks aan doen.' Ik haal mijn schouders op. Ik ga beter liggen en trek het dekbed over mij heen. Paulo staat op en loopt naar de deur. 'Dan zie ik je straks weer,' zegt hij. 'En geen zorgen. Ik zal niemand over jou en Donny vertellen.' 'Dank je.' fluister ik. Voor ik het weet ben ik weer in slaap gevallen. Wetend dat ik nu even veilig ben.