One More Second (Ajax Fanfictie)

Hoofdstuk 45

p.o.v Matthijs

'Ga daar maar zitten,' zegt de man, terwijl hij naar een behandeltafel wijst. 'Dan ga ik nog even wat dingen klaarzetten.' Ik knik en ga zitten. Een paar minuten later komt de man weer aangelopen. Hij gaat tegenover me zitten. 'Ik zal me eerst even voorstellen,' zegt hij. 'Ik ben dokter Pavel, maar je mag me Michael noemen. Ik ga wat onderzoeken doen en alles opschrijven.' Ik knik. 'Oké,' zegt hij. 'Heb je littekens of iets anders lichamelijks opgelopen door acties van Cristiano?' Ik knik weer. 'Ja,' zeg ik. 'Ik heb littekens ervan.' 'Kan ik ze bekijken?' vraagt hij voorzichtig. Ik knik en trek mijn shirt uit. Met grote ogen kijkt hij naar mijn littekens op mijn borst. 'Zijn dit ze allemaal?' vraagt hij. Ik schud mijn hoofd en draai me om. Ik hoef niet te kijken om te weten dat hij me met grote ogen aanstaart. Ik draai me weer om. 'Waarom deed hij dit? Had je hem iets misdaan ofzo?' vraagt Michael. Ik zucht. 'Ik heb hem voor zover ik weet niks misdaan,' zeg ik. 'Als hij gefrustreerd, boos of geïrriteerd was sloeg hij gewoon op me in.' Ik zie hem haastig op zijn laptop typen. 'Heeft hij ook inwendige dingen gedaan?' vraagt hij. Ik knik bedroefd. 'Ja,' zeg ik. 'Er zit een op afstand bestuurbare chip in mijn nek waarvan hij de afstandsbediening heeft.' Michael's ogen worden nog groter dan ze al waren. 'Waar zit de chip?' vraagt hij. Ik wijs een plek in mijn nek aan. 'Daar ongeveer.' zeg ik. Hij gaat verder met typen. 'Ik zal een scan uitvoeren,' zegt hij na een paar minuten. 'Om de exacte locatie te vinden en om te kunnen zien hoe de chip vastzit.' Ik knik. Hij staat op en gebaart dat ik hem moet volgen. Ik sta ook op en loop achter hem aan. We lopen naar een andere ruimte. 'De scan zal iets langer duren dan normaal,' zegt Michael. 'Omdat ik niet weet hoe de chip is opgebouwd en hoe het zal reageren.' 'Oké.' zeg ik. We gaan de ruimte in. Hij gebaart dat ik moet gaan liggen. Voorzichtig ga ik liggen. 'Hoe lang gaat het duren?' vraag ik. Michael denkt even na. 'Zo'n een tot twee uur.' zegt hij. Ik zucht even. 'Probeer om zo stil mogelijk te blijven liggen.' zeg hij voordat hij de ruimte verlaat. Hij doet de deur op slot. Meteen probeer ik zo stil mogelijk te blijven liggen. Het licht gaat uit en ik doe mijn ogen dicht.

Mijn benen beginnen in slaap te vallen. Ik weet niet hoe lang ik dit nog kan volhouden. Precies op dat moment gaat het licht weer aan. De deur gaat open en Michael komt weer binnen. Ik ontspan mijn lichaam weer. Meteen voel ik een zeurderige pijn in mijn nek. Ik druk mijn hand tegen mijn nek aan. 'Doet het zeer?' vraagt Michael. 'Een beetje.' zeg ik. 'Ik zal even een ice-pack voor je pakken.' zegt hij. Ik knik. Ik kom overeind. Hij loopt de ruimte weer uit. Even later komt hij weer binnen. Hij geeft me een ice-pack. Snel druk ik hem tegen mijn nek aan. De pijn zakt weer weg. 'Ik zal een bed voor je klaarmaken,' zegt Michael. 'Dan kan je rusten terwijl ik de scan bekijk.' Ik knik en hij loopt de ruimte weer uit. Even later komt hij weer binnen. Hij gebaart dat ik hem moet volgen. Ik sta op en loop achter hem aan. Ik probeer om mijn nek recht te houden zodat het geen pijn doet. We lopen een kamer in. Het is een kale kamer. Veel meer dan een bed staat er niet in. Michael gebaart dat ik op het bed kan gaan zitten. Ik laat mezelf op het bed zakken. 'Ik kom straks weer bij je.' zegt Michael en hij loopt de deur weer uit. Ik kijk op de klok. Het is al 11.00 uur. Ik wrijf even in mijn ogen. Waarom ben ik nu al moe? Ik ben pas vijf uur wakker. Ik vraag me af hoe lang deze onderzoeken nog gaan duren. Gelukkig is de pijn in mijn nek wel voor het grootste gedeelte weggezakt. Ik leg de ice-pack naast me neer. Waarom ziet die chip eigenlijk in mijn nek? De deur gaat open en Michael komt weer binnen. 'Ik zal de resultaten met je bespreken.' zegt hij. Ik knik zachtjes. Hij komt tegenover me zitten. 'Ik heb de scan bekeken,' zegt hij. 'En het ziet er naar uit dat de chip vastzit in een van je nekwervels.' Met grote ogen kijk ik hem aan. 'Hoe kan dat?' vraag ik verbaasd, terwijl ik met mijn vingers over de plek in mijn nek ga. Hij haalt zijn schouders op. 'Ik heb geen idee.' zegt hij. Ik leg mijn hoofd in mijn handen. 'Wat nu?' vraag ik. Hij zucht. 'Als het van jou mag,' zegt hij. 'Dan zou ik graag een kijkoperatie uitvoeren om te kijken hoe de chip vastzit en of ik hem er misschien uit kan halen.' Ik knik. 'Prima,' zeg ik. 'Zolang dat pokke-ding maar uit mijn nek gaat.' Hij knikt. 'Oké,' zegt hij. 'Dan zal ik de spullen pakken die ik nodig heb en dan kom ik zo weer terug.' Ik knik en hij loopt de kamer weer uit. Ik haal diep adem. Dit zag ik vanmorgen niet aankomen. De deur gaat weer open. Michael komt binnen met een koffer in zijn hand. 'Ga maar liggen.' zegt hij. Ik trek mijn schoenen uit en ga liggen. Ondertussen haalt Michael de spullen uit de koffer. 'Oké,' zegt hij. 'Ik zal even vertellen wat ik precies ga doen. Ik ga zometeen eerst je nek verdoven en zodra dat ingewerkt is, ga ik je voor de zekerheid ook nog een slaapmiddel geven.' Ik knik en haal weer diep adem. 'Wees niet bang,' zegt Michael, terwijl hij zijn handschoenen aantrekt. 'Het doet geen pijn.' Ik knik weer. Voorzichtig draait hij me op mijn zij. Ik voel een klein prikje in mijn nek. Langzaam begin ik het gevoel in mijn nek te verliezen. 'Voel je nog iets?' vraagt Michael. 'Nee.' zeg ik. 'Oké,' zegt hij. 'Dan ga ik je nu het slaapmiddel geven.' Ik haal nog een keer diep adem. Deze keer voel ik een prik in mijn arm. Mijn oogleden beginnen zwaarder te worden. Mijn ogen vallen dicht en ik val in slaap.

Ik doe mijn ogen open. Het eerste wat ik voel is een scherpe pijn in mijn nek. Ik voel aan mijn nek. Er zit een grote pleister op. Ik doe mijn ogen weer dicht. Ik hoor hoe de deur opengaat. Ik doe mijn ogen open. Michael staat in de deuropening. 'Hoe gaat het?' vraagt hij. 'Wel goed.' zeg ik met een schorre stem. Mijn ogen vallen bijna dicht. 'Ga maar weer slapen,' zegt Michael. 'Je kan hier blijven.' 'Paulo,' zeg ik half slapend. 'Hij weet niet dat ik weg blijf.' 'Ik zal het tegen Paulo zeggen,' zegt Michael. 'Ga jij nou maar slapen.' Nog voordat ik iets kan zeggen val ik weer in slaap.