One More Second (Ajax Fanfictie)

Hoofdstuk 40

p.o.v Matthijs

Ik doe mijn ogen open. Snel kijk ik om me heen. Ik zie dat ik in de team-bus zit. Ik kom een beetje overeind en wrijf in mijn ogen. Ik kijk even uit het raam. We rijden op hoge snelheid over de snelweg. Auto's rijden langs ons heen. In de bus is het stil. Niemand zegt iets. Ronaldo zie ik nergens. Ik wrijf even over mijn voorhoofd. Opeens schiet er iets door mijn hoofd: Donny! Wanhopig probeer ik mijn telefoon te pakken. Ik kan hem nergens vinden. Die ligt nog op het nachtkastje. Ik leg mijn hoofd in mijn handen. Hoe kon ik zo stom zijn om mijn telefoon te vergeten?! Waarschijnlijk staat mijn tas ook nog in Nederland. Ik leun achterover en ga met mijn hand door mijn haar. Ik schrik op als er iemand naast me komt zitten. Ik kijk naast me en zie Paulo zitten. 'Hey,' zegt hij. 'Hoe gaat het nu?' Ik haal mijn schouders op. 'Wel goed.' zeg ik. Paulo knikt. 'Heb je de sleutel van je hotelkamer of niet?' vraagt hij. Ik denk even na. Dan schudt ik mijn hoofd. 'Nee, die heb ik niet,' zeg ik. 'Ronaldo hield de sleutel altijd bij zich.' Paulo knikt weer. 'Dan kan je wel bij mij wonen voor de komende dagen.' zegt hij. Verbaasd kijk ik hem aan. 'Dat hoeft niet,' zeg ik. 'Ik kan gewoon weer terug naar het hotel.' Paulo schudt zijn hoofd. 'Ik ga je niet terug laten gaan naar dat hotel,' zegt hij. 'Je komt gewoon met mij mee naar huis.' Zachtjes knik ik. 'Oké,' zeg ik. 'Dan kom ik met je mee.' Paulo knikt. 'Stelletje idioten!' wordt opeens door de bus geschreeuwd. 'Wat is er?' vraagt Paulo aan degene die het schreeuwde. Ik krijg even een vervloekend blik. 'We zijn gediskwalificeerd uit de Champions League!' Meteen klinken er allemaal verontwaardigde geluiden door de bus. Ik leg mijn hoofd weer in mijn handen. Ik had het al zien aankomen dat zoiets zou gebeuren. Ik kijk weer uit het raam. De lucht begint grauw te worden. Ik kijk op de wegwijzer en zie dat het nog 100 kilometer is naar Turijn. Ik leun weer achterover. Ik sluit mijn ogen. Ik probeer om alle boze stemmen te negeren. Na een tijdje val ik in slaap.

Ik word wakker en doe mijn ogen open. Meteen stoot ik mijn hoofd tegen iets. 'Auw!' zeg ik en ik wrijf over mijn hoofd. Ik kijk om me heen. Het is volledig donker. Zodra mijn ogen een beetje gewend zijn aan het donker, zie ik dat ik tussen allemaal koffers lig. Ook is het niet normaal heet. Volgens mij lig ik in het bagagehok naast de motor. Ik beweeg mijn been. Meteen verschuift er een hele stapel koffers. Met mijn arm zoek ik het luik van de ruimte. Ik voel alleen nog maar meer koffers. Ik zit hier vast tot iemand mij hier uit haalt. Waarom gebeurt mij dit altijd?! Ik druk mijn handen tegen mijn hoofd. Ik hoop maar dat we niet over een weg met veel hobbels gaan. Precies op het moment dat ik dat denk gaan we over een hobbel heen. Ik bescherm mijn hoofd tegen de schuivende koffers. Een paar koffers vallen op me. Ik duw de koffers van me af. Ik voel een stekende pijn in mijn nek. Ik was die chip helemaal vergeten. Ik druk mijn hand tegen mijn nek aan. Ik knijp mijn ogen dicht tegen de pijn. Deze situatie kon al niet beter. Na een tijdje ebt de pijn langzaam weg. Ik merk dat we een scherpe bocht nemen en meteen schuiven alle koffers weer heen en weer. Er belanden weer een paar koffers bovenop me. Ik probeer om de koffers van me af te krijgen. Na een paar minuten geef ik het op en probeer zo stil mogelijk te blijven liggen.